Αλέξης pov

Αφού με πήρε τηλέφωνο ο Σταύρος, πηγαίνω κατευθείαν σπίτι του. Κάθομαι μαζί με αυτόν και την Βασιλική στο σαλόνι του σπιτιού του Σταύρου. Την έχουμε πάρει τόσες φορές τηλέφωνο αλλά το κινητό είναι απενεργοποιημένο.

-Αυτό ήταν θα ειδοποιήσουμε την αστυνομία. Πέρασαν δυο μέρες μπορεί να την έχει απαγάγει κανείς

Λέει ο Σταύρος και κάθεται δίπλα στην Βασιλική. Τα μάτια του είναι κατάμαυρα από την αϋπνία. Κάτι παίζει με αυτούς.

-Μπορούμε να περιμένουμε μια μέρα ακόμα. Μπορεί να ήθελε να πάει κάπου να ηρεμήσει

-Δεν μπορώ άλλο Βασιλική ανησυχώ

-Πρέπει να κοιμηθείτε, όλοι σας..Εγώ φεύγω

Η Βασιλική σηκώνεται και ανοίγει την εξώπορτα. Ο Μάριος μπαίνει στο σπίτι και κάθεται δίπλα στον Σταύρο.

-Φίλε, όλα καλά;

Λέει ο Σταύρος στον Μάριο. Φαίνεται χάλια. Τα μάτια του είναι κατακόκκινα. Σίγουρα έπινε.

-Καλά είμαι, απλά χθες φάγαμε οικογενειακά και ξέρεις τι σημαίνει αυτό.. Πρώτον Ραφαήλ με τα κρύα ανέκδοτα του και δεύτερον καινούργιος γκόμενος της μαμάς και είναι και αυτό με την Κατερίνα τώρα.. Κανένα νέο;

Γνέφουμε αρνητικά και απλά καθόμαστε στον καναπέ. Ένας κύριος ανοίγει την πόρτα. Ο Σταύρος φαίνεται να τον ξέρει. Φαίνεται και αυτός άυπνος. Που είναι αυτή η κοπέλα;;

Ραφαήλ pov

Επιτέλους ησυχία στο δωμάτιο. Μάλλον κοιμήθηκε. Σηκώνομαι από τον καναπέ και πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα. Απόλυτη ησυχία. Ξεκλειδώνω την πόρτα και την βλέπω ξαπλωμένη στο κρεβάτι να κοιμάται. Μοιάζει σαν άγγελος. Κλειδώνω την πόρτα και ξαπλώνω δίπλα της σιγά σιγά μην την ξυπνήσω. Χαϊδεύω τα μαλλιά της, απαλά όπως πάντα, το πρόσωπο της, τα υγρά της μάγουλα, λογικά έκλαιγε. Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια της. Κοιμισμένη δεν κάνει κίνηση να σηκωθεί ούτε να με χτυπήσει παρά μου χαμογελάει. Αυτό το χαμόγελο... Είναι μοναδικό, δεν το έχει καμία άλλη. Δεν το βρήκα πουθενά και σε καμία.

-Αγάπη μου εσύ!

Μου ξεφεύγει και περιμένω την αντίδραση της. Ήρεμη περνάει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Ενώνουμε τα χείλη μας και μετά από λίγο οι γλώσσες μας αρχίζουν να παίζουν ένα παιχνίδι. Όταν σταματήσαμε, της φιλάω τον λαιμό της και την αγκαλιάζω.

-Σε αγαπάω Κατερίνα, δεν θέλω να σε έχει κανένας άλλος παρά εγώ

Περιμένω για λίγο και γυρνάω να την κοιτάξω. Τα μάτια της έχουν κλείσει και έχει πέσει πάλι σε βαθύ ύπνο. Ελπίζω να το άκουσε και ότι έγινε να το θυμάται. Σηκώνομαι ξανά σιγά σιγά μην την ενοχλήσω και ξεκλειδώνω την πόρτα. Πάω στο σαλόνι και βάζω λίγο ουίσκι σε ένα ποτήρι. Η ώρα είναι 6 το πρωί. Αν το μάθει ο Σταύρος και ο Μάριος όλο αυτό θα με σκοτώσουν. Ο νέος γκόμενος της μάνας μου, ήταν απαίσιος. Και το τραπέζι ήταν απαίσιο. Εγώ και ο Μάριος το είχαμε ρίξει στο αλκοόλ. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι ο Μάριος θα έπινε τόσο.

Κατερίνας pov

Ζεστές ηλιαχτίδες χτυπάνε τα μάτια μου και ξυπνάω. Είμαι ακόμα κλειδωμένη και δεμένη σε αυτό το δωμάτιο του εξοχικού του Ραφαήλ. Χθες είχα το πιο περίεργο όνειρο που έχω δει ποτέ. Ήρθε ο Ραφαήλ και ξάπλωσε δίπλα μου. Και τον είχα στην αγκαλιά μου. Όχι Κατερίνα ο Ραφαήλ είναι ένα λάθος δεν πρέπει να ξαναγυρίσω σε αυτόν. Θα ακούσω τι έχει να μου πει και θα φύγω να βρω τον Αλέξη που σίγουρα θα έχει ανησυχήσει τώρα. Η πόρτα ξεκλειδώνει και ο Ραφαήλ μπαίνει μέσα με έναν δίσκο με πρωινό.

-Καλημέρα!

Λέει και μου χαμογελάει. Αχ αυτό το χαμόγελο του. Αφήνει τον δίσκο και μου κόβει τα σχοινιά.

-Καλημέρα... Ραφαήλ θα σε ακούσω πες μου ότι θες απλά μετά θέλω να φύγω

-Δηλαδή δεν θες να είμαστε ξανά μαζί;

-Όχι Ραφαήλ αγαπάω τον Αλέξη

Με κοιτάει με βλέμμα θλιμμένου κουταβιού. Αφού το επεξεργάζεται λίγο μου δίνει το κινητό μου.

-Δεν αξίζει να με ακούσεις πάρε τον αδερφό σου αν έρθει να σε πάρει

Φεύγει φανερά εκνευρισμένος και εγώ ανοίγω το κινητό. Αν πάρω τηλέφωνο όμως ο Ραφαήλ θα μπλέξει. Πηγαίνω στο σαλόνι του σπιτιού.

-Ραφαήλ....

Καμία απάντηση...

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.