Ραφαήλ pov

Πόσο το μετάνιωσα που την χτύπησα. Την σηκώνω αγκαλιά και σχεδόν τρέχοντας την πάω στο αυτοκίνητο. Την ξαπλώνω στο πίσω κάθισμα και ξεκινάω το αυτοκίνητο. Οδηγάω σαν τρελός. Είχα πει ότι θα τελειώσω με όλους αλλά αυτήν δεν μπορώ να την ξεχάσω. Οδηγώντας γρήγορα φτάνω στο εξοχικό στην Πρέβεζα. Αφού είμαι σίγουρος ότι δεν είναι κανείς τριγύρω την παίρνω ξανά στην αγκαλιά μου και μπαίνω στο σπίτι. Ανεβαίνω στον πάνω όροφο και την ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Ακόμα δεν έχει ξυπνήσει. Μήπως την σκότωσα; Ευτυχώς ο σφυγμός της είναι φυσιολογικός. Κατεβαίνω κάτω και κάθομαι στον καναπέ τι έκανα πάλι;

Κατερίνας pov

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω έναν άγνωστο χώρο. Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Ψάχνω την τσάντα μου αλλά δεν είναι πουθενά. Που είμαι; Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω την πόρτα. Μισό το ξέρω αυτό το μέρος είναι το εξοχικό του Μάριου. Ξαφνικά μια εικόνα από χθες έρχεται στο μυαλό μου. Ο Ραφαήλ. Δεν το πιστεύω ότι με χτύπησε.

-ΡΑΦΑΗΗΛΛΛ

Φωνάζω και η φωνή μου κάνει αντίλαλο σε όλο το σπίτι. Ακούγονται βήματα από τις σκάλες και ο κύριος εμφανίζεται μπροστά μου.

-Μη φωνάζεις σε παρακαλώ και άσε με να σου εξηγήσω

-Γιατί με έφερες εδώ δεν μπορούσες να μου τα πεις στα Γιάννενα;

-Δεν με άκουγες. Σε παρακαλώ μην φύγεις γιατί θα αναγκαστώ να κάνω άλλα πράγματα

-Τι πράγματα Ραφαήλ;

Πάω να φύγω και εκείνος με πιάνει από το χέρι.

-Εσύ με ανάγκασες να ξέρεις

Λέει και χωρίς καν να μιλήσω με σέρνει στο δωμάτιο. Με σπρώχνει στο κρεβάτι και κλειδώνει την πόρτα. Δένει τα χέρια μου με ένα σχοινί στο κάγκελο του κρεβατιού. Ανεβαίνει πάνω μου.

-Ραφαήλ τι θα κάνεις;

Δείχνει να το μετανιώνει και σηκώνεται.

-Όχι αυτό που φαντάζεσαι πάντως

Βάζει λουκέτα στα παράθυρα και τραβάει τις κουρτίνες. Ξεκλειδώνει την πόρτα και βγαίνει έξω κλείνοντας την δυνατά.

-Ραφαήλ γιατί το κάνεις αυτό;

-Γιατί σ'αγαπάω

-Δεν είμαστε πεντάχρονα Ραφαήλ πια

-Εγώ έτσι νιώθω και μέχρι να με ακούσεις δεν σε αφήνω να φύγεις

-Πας καλά άνθρωπε μου;

-Όσο κανένας άλλος άνθρωπος

Ακούω να κατεβαίνει τις σκάλες. Ο Αλέξης θα έχει ανησυχήσει πολύ για εμένα. 

Αλέξης pov

Κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού του Μάριου. Λείπει από χθες το βράδυ. Μου είπε ότι θα πάει τουαλέτα. Ο Μάριος φέρνει καφέ και καθόμαστε στον καναπέ. Που να είναι; 

-Σίγουρα δεν είναι δίπλα; Μήπως έκανα κάτι και την ενόχλησα; Μήπως ήρθε ο αδερφός της και είναι μαζί;

-Όχι δεν είναι δίπλα. Μόνο ο αδερφός της είναι και ανησύχησε

-Θα ενοχλήσω κανέναν αν μείνω εδώ; Ξέρεις σε περίπτωση που έρθει..

-Όχι η αδερφή μου μένει με τον αδερφό μου πλέον..

-Η μάνα σου;

-Υποθέτω βρήκε γκόμενο, γιατί δεν πολυπατάει σπίτι

Με σκεφτικό βλέμμα ανάβει ένα ακόμα τσιγάρο. Ξέρω ότι τον στεναχωρεί όλη αυτή η κατάσταση με την οικογένεια του. Και τα αδέρφια του είναι μένουν στην Αθήνα πλέον. Η πόρτα ανοίγει και η μάνα του με την αδερφή του μπαίνουν στο σπίτι.

-Αλέξηηηη

Κάνει χαρούμενη η Αναστασία και τρέχει πάνω μου.

-Γεια σου Αναστασία..

-Μάριε..

Εκείνος της χαμογελάει και σβήνει το τσιγάρο του. Την σφίγγει στην αγκαλιά του και ύστερα η μάνα του τον παίρνει μια αγκαλιά.

-Αλέξη αγόρι μου, πρέπει να φύγεις, θα έρθει και ο Ραφαήλ να φάμε οικογενειακά..

-Κανένα πρόβλημα

Λέω και φοράω τα παπούτσια μου. Ο Μάριος φανερά νευριασμένος σηκώνεται. Δεν θα καταλήξει καλά αυτό. Αποχαιρετώ και φεύγω. Ελπίζω η Κατερίνα να επικοινωνήσει σύντομα μαζί μου.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.