Μάριος pov

Η ώρα της κηδείας έφτασε. Όλοι ήμασταν σε μια περίεργη κατάσταση. Δεν ήξερε κανείς πως πραγματικά ένιωθε. Η Κατερίνα ήταν χαμένη στο κενό. Η Μαρίνα μου είπε ότι είναι έγκυος από τον Ραφαήλ. Φοβάμαι για την απόφαση που θα πάρει στην συνέχεια. Φοβάμαι μήπως καταλήξει με τον Αλέξη. Όλοι κλαίνε. Η Κατερίνα έχει πέσει στα πατώματα. Η Μαρίνα στέκεται δίπλα της και την κρατάει. Ο αδερφός μου πέθανε και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την αδικία. Δεν κατηγορώ την Κατερίνα. Δεν φταίει και νομίζω αυτή τον πονάει περισσότερο από όλους. Εγώ στέκομαι δίπλα στην αδερφή μου. Οι γονείς μου με τόσα προβλήματα που έχουν μεταξύ τους, ούτε στην κηδεία του γιου τους δεν ήρθαν. Ξαφνικά εμφανίζεται ο Σταύρος, ο αδερφός της Κατερίνας. Είναι το ίδιο στεναχωρημένος με όλους. Μετά το τέλος της κηδείας, δεχόμαστε τα συλλυπητήρια από τους ανθρώπους που βρίσκονταν στην κηδεία. Η Κατερίνα δείχνει καλύτερα που έχει τον αδερφό της δίπλα της.

-Συλλυπητήρια για τον αδερφό σου!

Μου λέει μια γυναίκα, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά της.

-Αλεξία;

Λέει ο Σταύρος και σχεδόν μένει με το στόμα ανοιχτό.

-Τι κάνεις εδώ;

-Ποια είναι αυτή Σταύρο που την ξέρεις μόνο εσύ;

Ρωτάω με απορία. Την ίδια απορία έχει στα μάτια της και η Κατερίνα. Ο Σταύρος τραβάει την Αλεξία μακριά μας. Φαίνεται στην ηλικία του και το παιδάκι πρέπει να είναι γύρω στα 7. Τα μάτια της φαίνονται κουρασμένα από το κλάμα και την αϋπνία. Όποια και να είναι αυτή, ξέρει πολύ καλά τον αδερφό μου.

-Την ξέρεις εσύ;

Με ρωτάει η Κατερίνα. Φαίνεται να έχει συνέλθει κάπως. Αν και νομίζω έχει αρχίσει να υποψιάζεται ότι και εγώ.

-Όχι. Την βλέπω πρώτη φορά στην ζωή μου.

Ο Σταύρος χτυπάει την Αλεξία στην πλάτη απαλά και εκείνη φεύγει. Ύστερα αυτός πλησιάζει εμάς.

-Ποια είναι αυτή;

Ρωτάει η Κατερίνα και κοιτάει τον Σταύρο.

-Δεν έχει κάποια σημασία για να σας πει!

Απαντάει νευρικά η αδερφή μου.

-Ώπα Αναστασία μισό! Την ξέρεις και εσύ;

-Ναι την ξέρω! Εδώ στην Αθήνα μένει.

-Και τον αδερφό μας από που τον ξέρει;

-Δουλεύουν μαζί.

-Και το παιδί;

Ρωτάει η Κατερίνα. Σίγουρα υποψιάζεται ότι και εγώ.

-Εντάξει δικό του ήταν!

Λέει ο Σταύρος και η Αναστασία τον κοιτάει.

-Δηλαδή με απατούσε;

-Κατερίνα να σου εξηγήσω...

Λέει η Αναστασία και πάει να βάλει το χέρι της στον ώμο της. Η Κατερίνα φυσικά την απομακρύνει και γυρίζει προς τον αδερφό της.

-Το ήξερες τόσο καιρό και δεν μου είχες πει τίποτα; Του είχες πει ότι αν μου κάνει κάτι θα το πληρώσει και καλύπτεις την αμαρτία του; Έχει παιδί με άλλη!

-Κατερίνα ηρέμησε.

Λέει ο Σταύρος και πάει να την πλησιάσει. Η Κατερίνα απομακρύνεται.

-Όχι μακριά μου όλοι σας!

-Κατερίνα!

Φωνάζω και τρέχω από πίσω της. Την σταματάω στην έξοδο του νεκροταφείου.

-Το μακριά ισχύει και για σένα!

Λέει φανερά ενοχλημένη.

-Δεν το ήξερα ούτε εγώ Κατερίνα σε παρακαλώ περίμενε να το συζητήσουμε μαζί τους πρώτα.

-Εγώ φεύγω αντίο Μάριε!

Λέει και κάνει νόημα σε ένα ταξί να σταματήσει.

-Αστην θα της περάσουν τα νεύρα και θα είναι όλα μια χαρά!

Λέει ο Σταύρος και με πλησιάζει, καθώς βλέπω το ταξί να απομακρύνεται από το σημείο οπτικής μου.

-Πάμε να πιούμε ένα καφέ να μιλήσουμε.

-Δεν έχω να πω τίποτα μαζί σου Σταύρο. Κράτησες ένα σημαντικό μυστικό. Αν ζούσε ακόμα ο Ραφαήλ, δεν θα μαθαίναμε ποτέ για την ύπαρξη αυτού του παιδιού.

Λέω και φεύγω και εγώ από αυτό το σημείο.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.