*Με ποιον θέλετε να τα βρει τελικά η Κατερίνα;

Κατερίνας pov

-Απλά να φύγουμε από εδώ. Δεν θα σε πειράξω. Πάμε κάπου να μιλήσουμε.

Λέει ο Αλέξης και εγώ συνεχίζω να τον κοιτάω με το στόμα ανοιχτό. Άλλαξε αρκετά, από όταν τον είδα τελευταία φορά. Τα ξανθά μαλλιά του είναι κομμένα κοντά, χωρίς την γνωστή φράντζα και το σώμα του πολύ γυμνασμένο. Τα χέρια του κοσμούν πλέον τατουάζ διαφόρων σχεδίων. Τα μόνα ίδια πάνω του, είναι τα γαλανά του μάτια. Γαλήνια όπως πάντα.

-Λοιπόν;

Με ρωτάει. Από το σοκ δεν μπορώ να μιλήσω, να του πω οτιδήποτε. Δεν περίμενα να τον δω. Το χέρι του με ακουμπάει ελαφρά και με τραβάει. Δεν αντιδρώ, απλά με πάει όπου θέλει. Όταν φτάσουμε σε μια ήσυχη καφετέρια, μπαίνουμε και καθόμαστε σε ένα τραπέζι.

-Άλλαξες!

Αποφασίζω να μιλήσω. Εκείνος με κοιτάζει χαμογελαστός.

-Η αλήθεια είναι ότι η φυλακή με άλλαξε αρκετά. Μην κοιτάς τα τατουάζ, απλά πάντα ήθελα να κάνω.

Λέει γελώντας.

-Έκοψα και το κάπνισμα.. Έχω τρία χρόνια. Ασχολούμαι μόνο με την γυμναστική. Την σχολή μου την έβγαλα από απόσταση. Έδειξα καλή διαγωγή. Θα έβγαινα αρκετά νωρίτερα, αν δεν χτυπούσα έναν επισκέπτη μου.

Πίνει μια γουλιά από την μπύρα του και με κοιτάει στα μάτια, περιμένοντας να του πω τα δικά μου νέα.

-Εγώ εδώ Αθήνα, το πρωί που με πήρες ήταν η αποφοίτηση. Μένω με τον Ραφαήλ και τον Μάριο.

-Και με τον Ραφαήλ τα έχετε. Το ξέρω!

-Κοίτα συγγνώμη!

-Δεν χρειάζεται να απολογηθείς. Αυτός είναι ο λόγος που με κράτησαν στην φυλακή παραπάνω.

-Τι εννοείς;

Τον ρωτάω έκπληκτη. Ο Αλέξης ξεκίνησε να μου περιγράφει τι έγινε. Όντως πριν από δύο χρόνια, είχε γυρίσει στην πόλη που μεγαλώσαμε για δουλειές μου είπε. Τελικά έμαθε ότι θα έβγαινε ο Αλέξης και πήγε στην φυλακή να τον απειλήσει να μείνει μακριά μου. Ο Αλέξης δεν άντεξε και τον έσπασε στο ξύλο. Αν δεν έμπαινε ο φύλακας στο επισκεπτήριο θα τον είχε σκοτώσει από τα νεύρα του. Γι'αυτό είχε εκείνες τις μελανιές όταν γύρισε! Αλλά εκείνος μου είπε ότι είχε πέσει καθώς βοηθούσε την μητέρα του σε κάτι δουλειές. Δεν είχα μάθει τίποτα γι'αυτό το γεγονός.

-Συγγνώμη Άλεξ, δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά!

-Δεν πειράζει! Σημασία έχει... Να φέρεται καλά σε σένα.

Το τηλέφωνο μου, κόντευε να σπάσει από τις κλήσεις του Μάριου. Ο Ραφαήλ καμία. Δεν θα ξέρει καν ότι λείπω.

-Τι έγινε;

Με ρωτάει, καθώς με παρατηρεί να τσεκάρω τις κλήσεις μου.

-Όταν έμαθε ότι θα έρθεις Αθήνα, εκνευρίστηκε λίγο. Νομίζει ότι θα τα ξαναβρούμε. Έτσι όπως το πάει μάλλον θα τα ξαναβρούμε!

-Όσο και να θέλω, δεν το θεωρώ σωστό να τα ξαναβρούμε ακόμα. Αν χωρίσετε να περάσει λίγος καιρός και μετά.

Λέει και μου σφίγγει το χέρι. Τα γαλανά του μάτια με καρφώνουν και επιζητούν το βλέμμα μου.

-Λοιπόν πήγε αργά. Θα σε πάω σπίτι!

Λέει ξαφνικά και σηκώνεται. Αφού βγούμε από την καφετέρια τον σταματάω και τον αγκαλιάζω.

-Άλεξ, θα πάω μόνη μου. Μην σε δει ο Ραφαήλ και έχουμε άλλα μετά.

-Ό, τι θες!

Μου λέει και αγκαλιαζόμαστε. Συνεχίζω προς το σπίτι και εύχομαι να μην μας έχει δει πουθενά ο Ραφαήλ! Είναι που είναι ήδη εκνευρισμένος. Επίσης η συνάντηση μου με τον Αλέξη με προβλημάτισε.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.