Κατερίνας pov

Ο Ραφαήλ δεν αργεί να εμφανιστεί στο δωμάτιο του Μάριου.

-Συγγνώμη αδερφέ!

Λέει και κοιτάζει το έδαφος. Ύστερα σηκώνει το κεφάλι του και τον καρφώνει αυστηρά στα μάτια.

-Αλλά δεν θα το ξανακάνεις, γιατί τότε θα σε διώξω και δεν θα σε σώσει η Κατερίνα.

-Το υπόσχομαι.

Λέει ο Μάριος και δίνει το χέρι του στον Ραφαήλ. Καθόμαστε στο τραπέζι και ο Ραφαήλ σερβίρει το φαγητό.

-Το Σάββατο το βράδυ, πρέπει να σε βγάλω.

Μου λέει ο Ραφαήλ, αφού αρχίσαμε να τρώμε.

-Το Σάββατο, έχω ένα πάρτυ.

Ο Ραφαήλ αφήνει το πιρούνι στο πιάτο του.

-Να μην πας! Μην μου πεις πως το ξέχασες;

-Ποιο ξέχασα;

Νευριασμένος, πιάνει το πιρούνι του και αρχίζει να τρώει.

-Ραφαήλ, ποιο ξέχασα;

Τελειώνει το φαγητό του και σηκώνεται. Κάνω νόημα στον Μάριο, αλλά ούτε αυτός κατάλαβε. Τις επόμενες μέρε, ο Ραφαήλ ήταν πολύ απόμακρος. Μας πήγαινε στην σχολή το πρωί και μετά εξαφανιζόταν για ώρες. Όταν γύριζε στο σπίτι, δεν μιλούσε, παρά τα παρακάλια μου και το βράδυ δεν κοιμόταν μαζί μου. Έφτασε το Σάββατο. Ο Ραφαήλ ήταν άφαντος από πρωί πρωί. Ούτε εμένα ούτε του Μάριου του ερχόταν κάποια ιδέα τι μπορεί να έχει. Δεν εμφανίστηκε ούτε το μεσημέρι. Όλη αυτή η κατάσταση, έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Το απόγευμα, η Μαρίνα έρχεται στο σπίτι, για να ετοιμαστούμε για το πάρτυ του Θωμά.

Την ώρα που η Μαρίνα κάνει τα μαλλιά μου μπούκλες, ο Μάριος μπαίνει στο δωμάτιο με ανησυχώ βλέμμα.

-Συγγνώμη κορίτσια, Κατερίνα να σε ρωτήσω;

-Τι συμβαίνει;

-Ο Ραφαήλ που είναι;

-Δεν ξέρω δεν έχει εμφανιστεί από το πρωί, δεν απαντάει τα μηνύματα και τις κλήσεις μου.

Λέω λίγο περισσότερο θυμωμένα από ότι ήθελα. Τα μάτια μου βουρκώνουν και η Μαρίνα με παίρνει αγκαλιά.

-Μα τι είναι ρε Μάριε αυτό που ξέχασα και το κρατάει τόσο πολύ;

-Κατερίνα μου, είσαι τόσο όμορφη μην χαλάσεις τα μάτια σου. Πήγαινε να περάσεις καλά και όταν τον βρω θα σε πάρω τηλέφωνο εντάξει;

Γνέφω θετικά και η Μαρίνα τελειώνει με τις μπούκλες.

-Πάμε;

Φτάνουμε στην εξώπορτα και φωνάζω στον Μάριο ότι φεύγουμε. Στο πάρτυ έχει έρθει ήδη κόσμος και με δυσκολία βρίσκουμε τον Θωμά. Του δίνουμε το δώρο του και του λέμε χρόνια πολλά. Παίρνουμε από ένα πλαστικό ποτηράκι με ποτό και καθόμαστε με την υπόλοιπη παρέα. Ο Κώστας από την απέναντι πλευρά, δεν έχει σταματήσει να με κοιτάει από την ώρα που ήρθα. Το σχολίασε και η Μαρίνα. Ο Θωμάς κάθεται αγκαλιά με την Πηνελόπη και ο Παναγιώτης κοιτάει έντονα το ανοιχτό μπούστο της Μαρίνας. Είμαστε φίλοι σίγουρα! Εγώ από την άλλη κοιτάω συνέχεια το κινητό μου, αλλά ο Ραφαήλ ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ο Θωμάς σβήνει τα κεράκια και το πάρτυ συνεχίζει κανονικά. Η ώρα περνάει. Όλοι έχουμε πιει αρκετά και χορεύουμε σαν τρελοί. Ο Θωμάς και η Πηνελόπη φασώνονται σαν να μην υπάρχει αύριο.

-Εγώ πρέπει να φύγω!

Φωνάζω. Οι υπόλοιποι πέντε με αποχαιρετούν και πηγαίνω στην έξοδο. Ξαφνικά ένα χέρι μου ανοίγει την πόρτα.

-Κώστα! Με τρόμαξες.

Κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες. Είμαστε και οι δύο εξίσου ζαλισμένοι.

-Θα σε πάω σπίτι. Μην πάρεις ταξί τέτοια ώρα.

Πηγαίνουμε στο αυτοκίνητο του και βάζει μπροστά την μηχανή.

Ραφαήλ pov

Περιμένω κάτω από το σπίτι αυτού του τύπου που κάνει πάρτυ. Δεν το πιστεύω ότι ξέχασε που κλείνουμε χρόνο. Έχει πάει 4 το πρωί δεν θα φύγει. Ξαφνικά την βλέπω να περπατάει μαζί με έναν ψηλό γυμνασμένο δίπλα της. Μπαίνει σε ένα αμάξι και αυτό ξεκινάει. Θα τους πάρω από πίσω.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.