*μην είστε ghost readers. Αν δεν σχολιάζετε πως να ξέρω αν σας αρέσει η πλοκή; Ή το μέγεθος των κεφαλαίων μου;

Κατερίνας pov

-Τι εννοείς να είμαστε μαζί; Να είμαστε σε σχέση;

Ρωτάω, κάνοντας τάχα την χαζή.

-Ναι μωρό μου. Δεν ξέρεις πόσο καιρό το θέλω, να είμαστε κανονικά μαζί.

-Ναι!

Λέω χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του. Ένα τεράστιο χαμόγελο, που στην κυριολεξία φτάνει ως τα αυτιά του.

-Είπες ναι;

Ρωτάει χαρούμενα και με βουτάει στην αγκαλιά του. Ανταλλάσουμε ένα φιλί και φωνάζουμε τον Σταύρο να του το ανακοινώσουμε. Έχω καιρό να δω τον Ραφαήλ να χαμογελάει έτσι.

-Μην αγχώνεσαι, θα την προσέχω εγώ στην Αθήνα. Θα την πηγαίνω στην σχολή της. Δεν χρειάζεται καν να νοικιάσετε σπίτι, θα μένει σε μένα και την Αναστασία.

-Μα θα είναι και ο Μάριος.

Το κουδούνι χτυπάει και ο Μάριος μπαίνει χαρούμενος με τα νέα στον χώρο.

-Εμείς θα κοιμόμαστε μαζί..

Λέει ο Ραφαήλ με έναν πονηρό τόνο στην φωνή του.

-Δεν θα πιάνεις πολύ χώρο. Ο Μάριος θα κοιμάται στο δωμάτιο της Αναστασίας.

-Ώπα ρε παιδιά.. Εμένα με ρωτήσατε;

-Δε μας νοιάζει ιδιαίτερα η γνώμη σου, θα έχω το μωρό μου.

Λίγους μήνες μετά...

Όλα συνεχίζουν να είναι καλά. Η σχέση μου με τον Ραφαήλ είναι τέλεια. Έχει περάσει ήδη το πρώτο εξάμηνο στην σχολή και ήδη έχω κάνει νέους φίλους. Πιο καλά βέβαια είμαι με δύο από αυτούς. Την Μαρίνα και τον Κώστα. Η Μαρίνα, ειδικά, έχει γίνει η πιο καλή κολλητή που είχα στην ζωή μου. Ο Κώστας είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Δεν μπορείς να τον νευριάσεις με τίποτα. Βέβαια, με τον Κώστα και τον Ραφαήλ, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Ο Ραφαήλ, ζηλεύει τον Κώστα σε υπερβολικό βαθμό και ο Κώστας, τον αγνοεί. Αυτό είναι που εξοργίζει τον Ραφαήλ περισσότερο. Κάθε φορά που είναι να βγω με τα παιδιά και έρχεται η Μαρίνα σπίτι να ετοιμαστούμε, η πρώτη κουβέντα είναι: "Θα είναι και αυτός ο βλάκας μαζί σας; Να έρθω;". Ο Μάριος έχει βρει άλλες παρέες. Με έχει απομακρύνει από κοντά του και δεν με αφήνει να τον πλησιάσω και να τον ρωτήσω γιατί. Γυρίζει καμιά φορά εντελώς μεθυσμένος ξημερώματα και μας ξεσηκώνει. Η Αναστασία δεν άντεξε πολύ μαζί μας. Ζήτησε να μείνει ή με την μάνα της ή με τον πατέρα της. Τελικά πήγε στην μάνα της. Ένα πρωί, όπως τρώγαμε λίγο πριν μας πάει ο Ραφαήλ στην σχολή, παρατηρώ το μάτι του Μάριου. Είναι ελαφρώς πρησμένο και φαίνεται ότι προσπάθησε να το καλύψει με μεικ απ. Δεν λέω κάτι μπροστά στον Ραφαήλ. Μόλις μας αφήνει στην είσοδο της Πανεπιστημιούπολης, πιάνω τον Μάριο από το χέρι και τον σταματάω.

-Τι έπαθες;

-Να μην σε νοιάζει...

Απαντάει εντελώς ψυχρά ο Μάριος. Ποτέ δεν μου έχει ξαναμιλήσει έτσι. Εκτός από εκείνη την φορά που με είχε βρίσει.

-Μάριε...

-Τι είναι επιτέλους;

-Τι έπαθες;

-Σου απαντ..

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει του τραβάω ένα χαστούκι και αυτός κοιτάει ξαφνιασμένος.

-Σε ρώτησα ποιος σου το έκανε αυτό και γιατί;

-Ένας τύπος, γιατί πήγα να υπερασπιστώ μια κοπέλα, που θα βίαζε.

-Γιατί δεν μου λες τίποτα πλέον;

-Διαφορετικές παρέες, διαφορετικούς δρόμους.

Λέει και εξαφανίζεται αφήνοντας με σε περιέργεια. Τι εννοούσε με αυτό; Και γιατί δεν θέλει να τα βρούμε. Βρίσκω τα παιδιά. Εκτός από την Μαρίνα και τον Κώστα, κάνω παρέα και με άλλα τρία άτομα. Την Πηνελόπη, τον Παναγιώτη και τον Θωμά. Είμαστε όλοι στην ίδια σχολή και κάνουμε καλή παρέα. Η Πηνελόπη, βέβαια, είναι λίγο διαφορετική από όλους μας, καθώς η οικογένεια της έχει πολλά λεφτά, αλλά είναι καλή κοπέλα.

-Τι έλεγες με τον Μάριο;

Ρωτάει ειρωνικά, περιμένοντας απάντηση. Που τον ξέρει;

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.