Κατερίνας pov

Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει. Αχ τι τέλεια. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, τρώω πρωινό και ξεκινάω να ντύνομαι. Περίμενα τον Μάριο να μου χτυπήσει για να φύγουμε. Ευτυχώς δεν άργησε πολύ και μόλις του άνοιξα με χαιρέτησε με την κλασσική αγκαλιά και το κλασσικό φιλί. Κατεβήκαμε κάτω που μας περίμενε ένα άλλο παιδί. Εγώ περίμενα να είναι εκείνο το ηλίθιο ο Γιάννης.

-Μάρκο από εδώ να σου γνωρίσω την γειτόνισσα μου. Κατερίνα ο Μάρκος

Δίνουμε τα χέρια μας και συνεχίζουμε τον δρόμο για το σχολείο. Μόλις φτάνουμε στο σχολείο, η Βασιλική έρχεται σχεδόν τρέχοντας προς εμάς. Με κοιτάει με το πονηρό βλέμμα. Σωστά πρέπει να τους γνωρίσω.

-Μάριε από δω να σου συστήσω την Βασιλική

-Ναι την ξέρω

Κάνει ο Μάριος και προχωράει αδιάφορα με τον Μάρκο προς δύο άλλα αγόρια. Ο ένας είναι ο Γιάννης ο άλλος είναι λες και είναι ο δίδυμος αδερφός του εκτός αν όντως είναι.

-Τι ήταν αυτό; Στεναχωρήθηκα τώρα

Λέει η Βασιλική και πέφτει στην αγκαλιά μου.

-Τουλάχιστον σε ξέρει θα έπρεπε να χαίρεσαι

-Μα τέτοια αδιαφορία δεν την περίμενα από τον Μάριο. Κατερίνα λες να τον καταφέρω ποτέ;;;

-Δεν ξέρω Βασιλική, νομίζω δεν ενδιαφέρεται... Ίσως πρέπει να προχωρήσεις, τον ξέρω τον Μάριο

-Πάμε να φύγουμε από δω

Μου λέει η Βασιλική και εκείνη την ώρα το κουδούνι χτυπάει για να κάνουμε προσευχή. Οι πρώτες ώρες περνάνε με δυσκολία. Στο διάλειμμα ο Μάριος και τα άλλα τρία αγόρια καθόντουσαν σε ένα παγκάκι και κάπνιζαν. Ο Γιάννης σίγουρα έχει δίδυμο αδερφό.

-Θες να πάμε εκεί;

Λέω στην Βασιλική και εκεί με κοιτάει περίεργα.

-Θα μας θέλουν;

-Πάμε και θα δείξει

Μόλις πλησιάζουμε ο Μάριος με αγκαλιάζει.

-Από εδώ η Κατερίνα

Λέει ο Μάριος και ο σωσίας του Γιάννη μου δίνει το χέρι του.

-Από εδώ η Βασιλική

Λέω και οι υπόλοιποι δίνουν το χέρι τους λέγοντας τα ονόματα σας. Οι υπόλοιπες ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα. Γύρισα στο σπίτι και άρχισα να διαβάζω τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Ξαφνικά κοιτάω την ώρα. Άργησα για πέντε ολόκληρα λεπτά. Παίρνω την τσάντα μου και άρχισα να τρέχω. Άνοιξα την εξώπορτα του φροντιστηρίου και προχωρούσα γρήγορα προς την τάξη και τότε μπαμ. Πέφτω πάνω σε κάτι ή μάλλον σε κάποιον και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου να δω ποιος ήταν ο τυχερός. Ανέβαινα ανέβαινα καλά πόσο ψηλός είναι πια; Ωχ αμάν ο Γιάννης. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα.

-Συ..συγνώμη Γιάννη

Λέω και χαμηλώνω το βλέμμα μου. Ο Γιάννης σκάει στα γέλια. Για κάποιον λόγο ήθελα να του σπάσω τα μούτρα εκείνη την ώρα αλλά είναι φίλος του Μάριου τι να κάνουμε.

-Ατύχησες δεν έπεσες πάνω στον Γιάννη

Λέει ο Γιάννης, που δεν είναι ο Γιάννης αλλά ο σωσίας του ο Αλέξης είπαμε;;;

-Συγγνώμη Αλέξη

Λέω και εκείνος μου ανοίγει τον δρόμο να περάσω και κάθομαι στο θρανίο δίπλα στον κανονικό Γιάννη. Μετά από το βασανιστικό δίωρο γυρίζω στο σπίτι. Στο τραπέζι βρίσκω ένα σημείωμα από την μαμά.

"Πάρε ότι χρειάζεσαι για τρεις μέρες. Θα μείνεις στου Μάριου, εμείς θα λείπουμε."

Μαζεύω τα πράγματα μου σαν υπάκουο κοριτσάκι που είμαι και χτυπάω την πόρτα του Μάριου. Η πόρτα ανοίγει. Η μυρωδιά του καπνού είναι πολύ έντονη.

-Σε περίμενα

Λέει ο Μάριος και μου παίρνει τα πράγματα μου. Πηγαίνει στο δωμάτιο του να τα αφήσει και εγώ βολεύομαι στον καναπέ.

-Η αδερφή σου;

Τον ρωτάω μόλις επιστρέφει. Εκείνος παίρνει ένα ποτήρι και βάζει λίγο ουίσκι σε αυτό. Που είναι ο Μάριος που ήξερα; Κάθεται στον καναπέ και ανάβει ένα τσιγάρο.

-Θα κοιμηθεί στου πατέρα μου σήμερα

Απαντάει και παίρνει μια τζούρα από το τσιγάρο του. Οι γονείς του είναι χωρισμένοι και δεν το έχει πάρει καθόλου καλά. Δεν μπορούσα να ήμουν και εγώ δίπλα του.

-Δεν σε ρωτάω αν θες και εσύ γιατί δεν θέλω εγώ... Θα σου κάνουν κακό

-Δηλαδή εσένα δεν σου κάνουν;

-Τα έχω συνηθίσει

Απαντάει και πίνει μια γερή γουλιά από το ουίσκι του.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.