Κατερίνας pov

Με όλα αυτά, δεν άνοιξα το κινητό μου. Ο Αλέξης που να πέρασε. Το κουδούνι της πόρτας χτυπάει και ανοίγει ο Σταύρος. Ευτυχώς ήταν ο Αλέξης και ο Μάριος. Ο Μάριος και ο Σταύρος άρχισαν να συζητάνε που θα μείνουμε στην Αθήνα.

-Κατερίνα, να σου πω λίγο;

Λέει φανερά ανήσυχος ο Αλέξης και πηγαίνουμε στο δωμάτιο μου.

-Τι έγινε Αλέξη;

Πριν μου απαντήσει με βουτάει και αρχίζει να με φιλάει. Συνεχίζω το φιλί μας χωρίς να τον σταματήσω για να μου πει. Όταν σταματάνε κάθεται και με παίρνει αγκαλιά.

-Πέρασα στην Κρήτη..

-ΠΟΥ;

-Συγγνώμη θα ξαναδώσω αν είναι για να είμαι του χρόνου Αθήνα μαζί σου..

-Όχι, εντάξει, δεν χρειάζεται

-Μα πως θα αντέξω μακριά σου;

Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και με κοιτάει.

-Ω έλα μωρό μου, θα είμαστε μια χαρά

-Μου είπε ο Μάριος ότι θα πάτε Αθήνα! Και που ξέρω εγώ ότι δεν θα σε ξαναπλησιάσει ο Ραφαήλ;

-Δεν θα το κάνει με μισεί

Φαίνεται αρκετά νευρικός. Είναι σαν να ζηλεύει. Λογικά αυτό φταίει.

-Μπορεί να θέλει να πάρει εκδίκηση..

-Τον ξέρω τον Ραφαήλ τόσα χρόνια. Δεν θα με ξαναενοχλήσει μην αγχώνεσαι.

-Το καλό που του θέλω..

-Έλα βρε Αλέξη, πάντα ήθελες να περάσεις μαθηματικό. Πέρασες λίγο μακριά βέβαια, αλλά πήγαινε

Του λέω προσπαθώντας να τον κάνω να χαμογελάσει λίγο.

-Και εμείς τι θα κάνουμε; Πότε θα σε βλέπω;

-Μην στεναχωριέσαι θα έρθω και εγώ Κρήτη, θα έρθεις και εσύ Αθήνα, όχι τόσο συχνά, αλλά θα βρισκόμαστε

Η ώρα περνάει και απλά καθόμαστε αγκαλιά. Έχουμε άλλους δύο μήνες μέχρι τον Οκτώβριο που αρχίζει η σχολή. Βέβαια πρέπει να πάμε για να βρούμε σπίτι. Ο Μάριος επιμένει να μείνουμε μαζί. Αλλά από την άλλη αν μείνει με τον Ραφαήλ, θα είναι πολύ άβολη κατάσταση. Και έχω και την εντύπωση ότι ο Ραφαήλ θέλει να με σκοτώσει. Η πόρτα χτυπάει. Ο Σταύρος ανοίγει την πόρτα και μας λέει να πάμε για φαγητό. Ο αδερφός μου, όποτε θέλει μαγειρεύει πολύ ωραία. Αφού τρώμε και χαζογελάμε λίγο, ο Αλέξης φεύγει.

-Εγώ θα βγω!

Λέει ο Σταύρος και μου δίνει ένα φιλί για να με αποχαιρετήσει. Η πόρτα κλείνει και ο Μάριος βγάζει δύο μπύρες από το ψυγείο. Η πόρτα για κάποιο περίεργο λόγο ξανά χτυπάει.

-Λογικά ο Σταύρος θα ξέχασε κάτι..

Λέει ο Μάριος και ανοίγει την πόρτα. Βέβαια αντί για τον Σταύρο, ήταν δυο αστυνομικοί.

-Είστε ο κύριος Μάριος ( τάδε );

-Ο ίδιος!

-Έχουμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με τους πυροβολισμούς πριν τρεις μήνες

-Φυσικά, περάστε!

Λέει ο Μάριος διστακτικά. Σε περίπτωση που δεν θυμάστε όλοι πριν από τρεις μήνες, ο Αλέξης αποφάσισε να με απαγάγει και πυροβόλησε καταλάθος τον Μάριο. Και οι γιατροί στο νοσοκομείο είπαν ότι ενδιαφέρθηκε η αστυνομία. Βέβαια λίγο σύντομα ήρθαν. Και είχαμε χαρεί ότι δεν θα έρθουν ποτέ.

-Τι έγινε λοιπόν; Ποιος σας πυροβόλησε;

-Αλήθεια, δεν είναι κάτι για να το κάνουμε θέμα..

Προσπαθεί να το σώσει ο Μάριος, αλλά μάλλον χωρίς επιτυχία.

-Προσοχή! Αν λες ψέματα και εσύ, θα μπεις και εσύ φυλακή για κάλυψη στοιχείων..

-Ειλικρινά κύριοι δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε θέμα. Ό, τι έγινε, έγινε..

-Όχι ό, τι έγινε, έγινε..

Λέει νευριασμένος ο πιο ηλικιωμένος αστυνομικός.

-Μπορεί να είναι κάποιος μανιακός, θα πρέπει να μπει φυλακή. Απλά πες μου ποιος είναι και θα τον συλλάβουμε αμέσως..

Κοιταζόμαστε με τον Μάριο και σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα: Oh F**k!

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.