Αλέξης pov

Ξέρω ότι η αστυνομία δεν θα με βρει εκεί που την πήγα. Αφήνω το αυτοκίνητο μου στο σπίτι μου και παίρνω τηλέφωνο τον Μάρκο. Ευτυχώς με βοήθησε και βρήκε αυτό το σπίτι. Γενικά πάντα με βοηθούσε. Ειδικά αν θα πηγαίναμε κόντρα στον Μάριο και στον Γιάννη είναι πάντα μέσα. Ευτυχώς κλείδωσα την πόρτα, θα είχε φύγει σίγουρα. Ευχαριστώ τον Μάριο και ξεκλειδώνω την πόρτα. Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ και κοιμόταν. Μόλις με καταλαβαίνει, πετάγεται όρθια.

-Που ήσουν; 

Με ρωτάει και τα μάτια της φαίνονται ανήσυχα. 

-Είχα πάει στον Μάριο..

-Είναι καλά;

-Ναι τέλεια είναι, εδώ σκέφτονται να με καρφώσουν στους μπάτσους... Επειδή σε θέλω δικιά μου

-Σε παρακαλώ πήγαινε με πίσω δεν θέλω να μπλέξεις...

-Μου χρωστάς μια απάντηση πρώτα..

-Δεν μπορώ να αποφασίσω, μην με πιέζεις..

-Τότε, αξίζει να μπλέξω..

-Όχι Αλέξη, είμαστε ακόμα 18, έχεις όλη την ζωή σου μπροστά..

-Τι να την κάνω αν δεν έχει εσένα;

Με κοιτάει και δεν απαντάει. Ξέρω ότι θέλει περισσότερο τον άλλον.

Κατερίνας pov

Τον παρατηρώ να ανοίγει ένα μπουκάλι ουίσκι και να ανάβει το τσιγάρο του. Δεν ήταν ποτέ έτσι. Μοιάζει σαν να έχει τρελαθεί. Ποτέ δεν έπινε τόσο πολύ και τώρα έχει σχεδόν κατεβάσει το μπουκάλι με το ουίσκι. 

-Κατερίνα..

Λέει και με πλησιάζει στον καναπέ που κάθομαι. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου.

-Άλεξ..

-Σε θέλω!

Μου κάνει και αρχίζει να με ξαναφιλάει. Προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά με έχει παγιδέψει. 

-Άλεξ είσαι μεθυσμένος...

Δείχνει να με αγνοεί πλήρως και μου βγάζει με το ζόρι την μπλούζα μου. Ξεκουμπώνει το σουτιέν μου και τα χείλη του ταξιδεύουν στο στήθος μου.

-Αλέξη σταμάτα..

Άδικα προσπαθώ να τον σπρώξω από πάνω μου. Με μια κίνηση, κατεβάζει το παντελόνι και το εσώρουχο μου. Είχαμε ξανακάνει κάποια προκαταρκτικά, αλλά ήταν με την θέληση μου. Τώρα είναι μεθυσμένος. Βάζει ένα δάχτυλο και με φιλάει. Ακολουθεί και άλλο ένα. Δεν το θέλω αυτό.

-Αλέξη σταμάτα το..

Επιτέλους φαίνεται να με ακούει και σηκώνεται από πάνω μου. Ντύνομαι και πάω να πιω λίγο νερό. Εκείνος ανάβει ένα ακόμα τσιγάρο. Κάθομαι δίπλα του.

-Συγγνώμη..

Ψιθυρίζει και τον παίρνω αγκαλιά.

-Ρε Άλεξ μου σε αγαπάω...

Λέω και δεν πιστεύω ότι ξεφώνισα αυτές τις λέξεις. Το ίδιο ξαφνιασμένος με κοιτάει και ο Αλέξης.

-Και εγώ σε αγαπάω πριγκίπισσα μου. Νόμιζα όμως ότι ήθελες τον Ραφαήλ...

-Από ότι φαίνεται εσένα αγαπάω...

Χαμογελάει και με αγκαλιάζει. Τα χείλη μας δεν αργούν να ενωθούν και ο ύπνος μας παίρνει αγκαλιά. Με ξυπνάν οι ηλιαχτίδες του ήλιου. Ο Αλέξης με κοιτάει χαμογελαστός.

-Αλέξη θέλω να πάω να δω τον Μάριο

-Θα σε πάω τότε απλά πρέπει να πάρω τον Μάρκο να έρθει να μας πάρει

Σηκώνεται και παίρνει τηλέφωνο τον Μάρκο. Σίγουρα όλοι θα έχουν ανησυχήσει πολύ. Μετά από λίγο ο Μάρκος είναι απέξω και μόλις μπαίνουμε, ξεκινάμε για το νοσοκομείο που έχουν τον Μάριο. Όταν με βλέπουν ο Σταύρος και ο Ραφαήλ τρέχουν σχεδόν και αρχίζουν να μου μιλάνε ταυτόχρονα.

-Με ανησύχησες ρε μωρό μου..

-Ραφαήλ θα τα πούμε μετά, τώρα θέλω να δω τον Μάριο

Μπαίνω στο δωμάτιο και ο Μάριος με κοιτάει με ανησυχία.

-Είμαι καλά μην αγχώνεσαι!

-Τι έγινε;

-Τίποτα, απλά τα βρήκα με τον Αλέξη.. Αυτόν αγαπώ! Δεν με έχει αφήσει ποτέ από όταν τα φτιάξαμε

Η πόρτα του δωματίου κλείνει με δύναμη. Ο Ραφαήλ με κοιτάει ενοχλημένος και έτοιμος να δείρει τον Αλέξη.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.