Κατερίνας pov

Σάββατο πρωί. Ηλιαχτίδες χτυπάνε τα μάτια μου και με ξυπνάνε αργά. Νιώθω τόσο πιασμένη. Κοιτάω τον Αλέξη ο οποίος κοιμάται ακόμα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ αγκαλιά. Κάνω να σηκωθώ αλλά το χέρι του Αλέξη με κρατάει.

-Μείνε λίγο ακόμα μαζί μου

-Πιάστηκα

Ο Αλέξης ανασηκώνεται και μου δίνει ένα ακόμα φιλί.

-Θα πάω σπίτι

Λέει και αρχίζει να βάζει παπούτσια του.

-Θα βγούμε το απόγευμα;

Με ρωτάει και με κλείνει στην αγκαλιά του.

-Φυσικά

-Θα περάσω να σε πάρω. Θα πάμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί

-Εντάξει

-Σε αγαπώ τα λέμε

-Τα λέμε

Ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Ανοίγω το κινητό μου. Ένας ενοχλητικός ήχος από τις ειδοποιήσεις ακούγεται. Η Βασιλική μου έστελνε συνέχεια όλες αυτές τις μέρες. Κοιτάω βιαστικά τα μηνύματα. Λέει ότι θέλει να τα ξαναβρούμε. Δεν νομίζω ότι θέλω εγώ. Με απομάκρυνε για έναν λόγο που ούτε καν μου τον είπε και τώρα μου ζητάει να τα ξαναβρούμε. Τώρα δεν θέλω εγώ.

Μετά τις πανελλήνιες..

Αλέξης pov

Η ώρα έχει πάει 8.40. Επιτέλους η πόρτα ανοίγει. Είναι πανέμορφη. Την κοιτάω και μου χαμογελάει.

-Αγάπη μου άντε επιτέλους

-Συγγνώμη ρε Αλέξη τώρα τελείωσα

Κατεβαίνει την σκάλα. Είναι τόσο όμορφη. Φοράει ένα μαύρο στενό φόρεμα που αναδεικνύει το γυμνασμένο σώμα της. Οι γόβες της την κάνουν ελάχιστα πιο ψηλή και τα ξανθά μαλλιά της είναι πιασμένα σε έναν περιποιημένο κότσο. Τα μάτια μου πέφτουν στον άσπρο της λαιμό. Πόσο θέλω να αρχίσω να την φιλάω εκεί.

-Άλεξξξ;;;

Κάνει η Κατερίνα και με ξυπνάει από τις φαντασιώσεις μου.

-Πα..πάω να πάρω τ..τη μηχανή...

Η Κατερίνα σκάει στα γέλια και με αγκαλιάζει. Έχει ορέξεις να ορμήξω.

-Κατερίνα..με προκαλείς..πάω στη μηχανή

-Εγώ σε προκαλώ;

-Είσαι τόσο όμορφη.... Πάμε να φύγουμε

Βάζω μπρος την μηχανή μου και αυτή ανεβαίνει. Πόσο θέλω να ακουμπήσω το στήθος της... Ξαφνικά το παντελόνι μου φουσκώνει ελαφρώς στην περιοχή μου.

-Αλέξη αν ήθελες να φτάσουμε στο μαγαζί πρέπει να προχωρήσουμε και να κοιτάς και τον δρόμο

-Που τα καταλαβαίνεις όλα πια;

-Σε έχω μάθει αγάπη μου αλλά γιατί τόσες αγαμίες σήμερα;

Γελάει. Πόσο με εκνευρίζει όταν με κοροϊδεύει για τέτοια θέματα.

-Ε μην με εκνευρίζεσαι

-Απλά σταμάτα να φτάσουμε χωρίς να έχουμε τσακωθεί

Λέω γελώντας. Όταν φτάνουμε στο κέντρο, αφήνουμε την μηχανή στο πάρκινγκ και με πιάνει αγκαζέ. Αρχίζουμε να περπατάμε. Κατά τις 9 καθόμαστε σε ένα μπαράκι.

Κατερίνας pov

Αφού ο σερβιτόρος παίρνει την παραγγελία μας, καθόμαστε να συζητήσουμε. Δύο αγόρια κάθονται στις κενές καρέκλες δίπλα μας. Ο Μάριος και ο Γιάννης....

-Ω το πολυαγαπημένο ζεύγος

Κάνει ο Μάριος και δίνει το χέρι του στον Αλέξη. Εμένα αγκαλιά κλασσικά. Αφού παραγγέλνουν και αυτοί, ανάβουν και οι τρεις τσιγάρο. Αυτά τα τρία χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Ο καπνός με ενοχλεί αρκετά και νιώθω ότι ζαλίζομαι. Σκουντάω τον Αλέξη και του λέω στο αυτί για να με ακούσει:

-Αλέξη πάω για λίγο στην τουαλέτα

-Είσαι καλά;

-Ναι μια χαρά

Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και φεύγω από το μαγαζί. Αφού απομακρύνομαι αρκετά, κάθομαι σε ένα πεζούλι και κοιτάω γύρω γύρω. Ένας ψηλός άντρας με πλησιάζει και κάθεται δίπλα. Δεν μπορεί. Όχι τώρα.

-Ρα...Ραφαήλ;

-Γεια σου Κατερίνα και μένα μου έλειψες

-Τι κάνεις εδώ;

-Απλά ήθελα να δω εσένα

-Δεν σε πιστεύω τι θες;

-Θα έρθεις μαζί μου;

-Όχι παράτα με ήσυχη

Σηκώνομαι να φύγω, βλέπω την σκιά ενός άντρα, λογικά του Ραφαήλ και ξαφνικά όλα είναι μαύρα. Νιώθω να πέφτω στο έδαφος και δύο χέρια να με κρατάνε.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.