Αλέξης pov

Κάθομαι κάτω από την πολυκατοικία της και περιμένω. Τόσες μέρες ούτε στο τηλέφωνο απαντάει ούτε όταν χτυπάω το κουδούνι μου ανοίγει που να είναι; Βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα του αδελφού μου. Αν κάνω αυτό το λάθος δεν θα ξαναπάω να παίξω μπάλα. Καλά όχι ότι τις τελευταίες μέρες πάω στην προπόνηση. Είμαι εδώ και περιμένω την Κατερίνα. Την αγαπάω. Την αγαπάω από την πρώτη στιγμή που την είδα και με πονάει τώρα που λείπει.

-Άλεξ;

Ακούγεται η βαριά φωνή του Μάριου. Έρχεται κάθεται δίπλα μου. Κρύβω το πακέτο ελπίζοντας να μην το είδε.

-Τι κάνεις εδώ;

-Η Κατερίνα είναι εδώ;

-Τι να σου πω μόνο τον αδερφό της βλέπω και μου είπε ότι έπρεπε να φύγει για λίγο καιρό. Τι ήταν αυτό που κρατούσες πριν;

-Εμμ.. τίποτα

Πιάνει το χέρι μου και το πακέτο πέφτει στο πεζοδρόμιο.

-Που τα βρήκες αυτά;

Ρωτάει ο Μάριος και πιάνει το πακέτο.

-Του Γιάννη είναι

-Το κατάλαβα, από που τα πήρες;

-Κρυφά από τον Γιάννη. Σκέφτομαι να αρχίσω να καπνίζω και εγώ

Σηκώνεται και παίρνει κάποιον τηλέφωνο.

-Έλα μαλάκα Γιάννη που έφαγες τον τόπο να τα βρεις ο αδερφός σου τα έχει έλα στο σπίτι.....ναι έλα γεια

-Πάμε πάνω

Ανεβαίνουμε στο σπίτι του Μάριου και πάμε στο δωμάτιο του. Κλείνει την πόρτα και κάτι ετοιμάζεται να πει.

-Αν έχεις σκοπό να αρχίσεις το κάπνισμα δεν θα αρχίσεις με αυτά, μόνο με κανονικά

-Γιατί αυτά τι έχουν;

Βγάζω ένα και πάω να το ανάψω. Ο Μάριος μου το παίρνει και με κοιτάει με νόημα που σημαίνει ότι κάτι δεν κατάλαβα. Λες να είναι από τα άλλα; Τον κοιτάω και μου γνέφει.

-Το ήξερα ότι ήσουν έξυπνο παιδί

Κάνει ειρωνικά και το κουδούνι χτυπάει. Παίρνω το τσιγάρο και το ανάβω. Ο Γιάννης και ο Μάριος μπαίνουν στο δωμάτιο και κλείνουν την πόρτα.

-Βλέπω το πήρες απόφαση άντε βάλτο στο στόμα σου

Κάνει ειρωνικά επίσης ο Γιάννης. Πρέπει να τους δείξω ότι μπορώ πάντα αυτοί είναι "οι αρχηγοί". Το βάζω στο στόμα μου και νιώθω κάτι να με πνίγει. Βγάζω το τσιγάρο το δίνω στον Γιάννη, ο οποίος γελάει και αρχίζω να βήχω. Ακούω το κουδούνι της εξώπορτας. Ο Μάριος πάει να ανοίξει. Συνεχίζω με το τσιγάρο που άρχισα. Αρχίζω να χαλαρώνω. Πλέον είμαι σε έναν δικό μου κόσμο.

-Τι του δώσατε;

Ακούγεται η φωνή της Κατερίνας. Όχι δεν μπορεί να είναι αυτή. Όχι τώρα

-Σας ρωτάω τόση ώρα και δεν μου λέτε παρά με κοιτάτε με το βλέμμα της αγελάδας

-Κατερίνα δεν μπορείς να μάθεις τι κάνουμε μέσα στην παρέα μας

-Είναι το αγόρι μου βασικά..

Αυτή είναι σίγουρα. Ανοίγω την πόρτα και σταματάνε να μιλάνε και με κοιτάζουν. Αγκαλιάζω την Κατερίνα και εκείνη το ίδιο και την φιλάω.

-Αλεξ είσαι καλά;

-Τώρα είμαι καλύτερα από ποτέ

-Ε να σας αφήσουμε και εμείς τότε

Λέει το μαλακισμένο ο Μάριος και σηκώνονται.

-Ώπα ώπα δεν μου είπατε κάτι νομίζω

-Ρώτα τον εμείς φεύγουμε

-Μάριε....

-Κατερίνα...

Κάνει ο Μάριος και την φιλάει στο μάγουλο. Θα τον σκοτώσω μια μέρα αυτόν. Πάω να σηκωθώ να τον βαρέσω, αλλά η Κατερίνα με κρατάει. Καθόμαστε στον καναπέ και με κοιτάει σαν να περιμένει απάντηση για κάτι.

-Τι σου έδωσαν λοιπόν;

-Χόρτο

Λέω πιο ψιθυριστά ελπίζοντας να μην με ακούσει αλλά λογικά με άκουσε γιατί γούρλωσε τα μάτια της.

-Και εσύ γιατί κάπνισες;

-Γιατί βαρέθηκα να το παίζουν μάγκες και εγώ το αγγελούδι

-Εμένα έτσι μου αρέσεις

-Μωρό μου;

-Ναι

-Σε αγαπώ!

-Και εγώ!

Την φιλάω και την αγκαλιάζω. 

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.