Άγνωστος pov

Είμαι έξω από το φροντιστήριο. Κάποια στιγμή πρέπει να την γνωρίσω. Ο Σταύρος δεν με πίστεψε αυτή μπορεί. Ελπίζω σήμερα να μην κάτσει πάλι με αυτόν τον ηλίθιο στο μάθημα. Της στέλνω μήνυμα. Πρέπει να μείνει μακριά τους και να μην ερωτευτεί κανέναν από τα δίδυμα. Με ρωτάει ποιος είμαι. Όχι δεν μπορώ να της απαντήσω ακόμα. Πρέπει να την πάρω τώρα. Βγάζω ένα χαρτομάντιλο, το ψεκάζω με υπνωτικό και την περιμένω να βγει. Θα το μετανιώσω αυτό.

Κατερίνας pov

Μα ποιος να είναι αυτός που μου στέλνει τέτοια μηνύματα. Χαιρετώ την κυρία που μας κάνει φυσική και ανοίγω την πόρτα. Μόλις πατάω στο πεζοδρόμιο ένα αντρικό χέρι περνάει γύρω από το κεφάλι μου και ένα χαρτομάντιλο στη μύτη μου. Προσπαθώ να το απομακρύνω αλλά νιώθω όλο και πιο αδύναμη και ξαφνικά σκοτάδι.

Σταύρος pov

Ακόμα είμαι σε αυτό το ηλίθιο σπίτι. Δεν μπορώ να βγω από πουθενά. Είναι αρκετά παλιό και όλη την ώρα νιώθω λες και υπάρχουν φαντάσματα να με παρακολουθούν. Τι πρέπει να πω ότι πιστεύω αυτόν τον άνθρωπο για να βγω; Δεν μπορώ να το κάνω. Λέει ότι η Κατερίνα είναι κόρη του και θέλει να την πλησιάσει να την γνωρίσει. Ελπίζω να μην της κάνει κακό. Νιώθω χαζός που δεν είμαι εκεί να την προστατέψω. Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και ο ηλίθιος αυτός άνθρωπος βάζει μέσα την αδερφή μου και την ξαπλώνει στο κρεβάτι. Ούτε καν κουνιέται μήπως την σκότωσε; Τον πλησιάζω και τον πιάνω από το λαιμό.

-Τι της έκανες; Την σκότωσες;

-Ηρέμησε δεν θα σκότωνα την κόρη μου

Λέει και ξεκολλάει τα χέρια μου από πάνω του.

-Πέρνα λίγο χρόνο μαζί της αυτές τις μέρες γιατί δεν πρόκειται να την ξαναδείς

-Ώπα κάτσε τι εννοείς;

-Θα γίνει δικαστήριο που μπορώ να την έχω σπίτι μου

-Πως ξέρεις ότι είσαι πατέρας της;

-Είναι μεγάλη ιστορία

-Πες τη μου τώρα έχουμε χρόνο

Προχωράει σκεφτικός και κάθεται δίπλα στην Κατερίνα. Της χαϊδεύει τα μαλλιά και στα μάτια του υπάρχει πόνος. Θα ναι δεν θα ναι σαράντα χρονών.

-Ωραία μικρέ αφού θες να ακούσεις την ιστορία μην με διακόψεις

-Εντάξει υπόσχομαι

-Η ιστορία αρχίζει από το σχολείο. Η μάνα σου ήταν τρίτη λυκείου και εγώ πρώτη αλλά την αγάπησα τρελά. Και εκείνη με αγάπησε και τα φτιάξαμε για ένα διάστημα μόνο που η ηλικία μου δεν βοήθησε. Αυτή ήθελα άλλα. Να με πηγαίνει στα μπαρ αλλά ήμουν αρκετά μικρός για να με βάλουν μέσα. Ήθελε έρωτες και να μην πω τίποτα στους φίλους μου. Δεν άντεξα άλλο και την χώρισα. Θυμάμαι ακόμα το βρισίδι που είχα φάει τότε. Βλέπεις φοβόταν η κυρία το ρεζίλι που την χώρισε ο μικρότερος και όχι αυτή. Μετά από πέντε χρόνια την βρήκα πάλι. Δεν είχα περάσει κάτι και είχα ανοίξει μια καφετέρια. Αυτή είχε τελειώσει τις σπουδές και όπως πρόσεξα ήταν έγκυος λογικά σε σένα. Δίπλα της ήταν ένας άντρας που φαινόταν αρκετά πλούσιος. Ακόμα την αγαπούσα και πίστευα ότι και κείνη θα με αγαπούσε αλλά ούτε καν με θυμήθηκε. Μετά από έξι χρόνια νου εμφανίζεται στο μαγαζί και μου ζήτησε να της βάλω να πιει. Μου είπε ότι δεν με έχει ξεπεράσει και πως με θέλει αλλά ήδη είχε πιει πολύ και δεν την πίστεψα. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν είναι καλό να πάει σπίτι της έτσι και την πήρα σπίτι μου και την έβαλα να ξαπλώσει. Εκείνη άρχισε να με φιλάει δεν μπορούσα να αντισταθώ την αγαπούσα ακόμα βλέπεις. Νομίζω κατάλαβες που κατέληξε αυτή η νύχτα. Ήξερα ότι ήταν λάθος. Μετά από ένα χρόνο μπαίνει στο μαγαζί ο πατέρας σου με σένα γιατί ήθελες να πιεις σοκολάτα. Τότε άκουσα για την αδερφή σου. Άφησα το μαγαζί στον φίλο μου και έτρεξα στο σπίτι σας. Είχα ένα ένστικτο. Μόλις μου άνοιξε την πόρτα η στρίγγλα και με είδε πήγε να την κλείσει αλλά την πρόλαβα. Και τότε άρχισε να μου φωνάζει δικιά σου είναι φύγε τώρα, έκανα το τεστ και μου πέταξε κάτι χαρτιά. Έστω να την δω ήθελα και δεν με άφησε. Προσπάθησα με δικηγόρο αλλά και πάλι δεν μου την έδινε. Κάθε μέρα ήμουν έξω από το σπίτι σας. Την έβλεπα να βγαίνει έξω να κάνει ποδήλατο, να παίζει με εσένα και πονούσα. Αυτά τώρα με πιστεύεις;

Κλείνω τα μάτια μου για να μην ξεφύγουν δάκρυα. Όντως είναι λυπητερή ιστορία. Μου δίνει τα χαρτιά και ναι τον πιστεύω.

-Ναι σε πιστεύω

-Γι'αυτό έφυγαν για Γερμανία γιατί την έψαχνα

Χαϊδεύει απαλά την Κατερίνα και την φιλάει στο μάγουλο.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.