Rano Lukea'a nie było w łóżku, a dźwięk płynącej wody dochodzący z łazienki pomógł mi stwierdzić, że chłopak właśnie bierze prysznic.

Wzięłam do ręki jeden z niemal identycznych telefonów, leżących na szafce przy łóżku, żeby sprawdzić godzinę.

Jest jedenasta siedemnaście, niedziela. Od dawna nie spałam tak dobrze.

@ NajalsPancake o 11:17: Przy Luke'u całkiem dobrze się śpi

Luke wychodzi z łazienki, nadal nie ma na sobie koszulki, a włosy wyciera w biały ręcznik.

Mimowolnie uśmiecham się na jego widok i chowam twarz w pościeli, bo nie chcę, żeby to widział.

- Wstałaś - stwierdza, siadając obok. - Co ty taka zadowolona? - pyta, zdejmując ze mnie kołdrę. 

Pochyla się i delikatnie całuje mój policzek. 

Przysięgam - nie wiem co to miało znaczyć.

- Zamówiłem nam śniadanie. Mam nadzieję, że nie jesteś z tych, co nie lubią pizzy hawajskiej. Jeśli tak jest, nasza znajomość musi się skończyć. Pizza hawajska jest miłością mojego życia i moi przyjaciele nie mogą jej nienawidzić. 

Przyjaciele? 

- Uwielbiam pizzę hawajską - zapewniam. Pizza na kolację, pizza na śniadanie. W porządku, mi pasuje. - Idę się umyć, przesiąkłam twoim zapachem, to odpychające - mówię, uśmiechając się głupio i dźgając go w ramię. 

- Serio? - zabawnie unosi brwi, po czym bierze mnie na ręce, a właściwie przerzuca sobie przez ramię. - Odpychające - powtarza kpiąco. - Pożałujesz tych słów, księżniczko. 

Idzie w stronę łazienki. Nic nie dają moje pięści uderzające go w plecy i powtarzanie próśb, żeby mnie puścił. 

Czuję jak psika mnie swoimi perfumami tak obficie, że właściwie nimi obciekam.

- Nienawidzę cię - śmieję się, kiedy już stawia mnie na własnych nogach. - Wyjdź, chcę się umyć. Teraz naprawdę tego potrzebuję. 

Salutuje i odchodzi, a ja na wszelki wypadek przekręcam kluczyk w drzwiach. 

Wchodząc pod bieżącą wodę myślę o tym, jak wiele twarzy pokazuje mi Luke. Myślę o winie, które wczoraj piliśmy i o tym, że mimo iż zachowałam trzeźwość, powiedziałam kilka rzeczy, których nie powinnam była mówić. To nie była wielka ilość i czułam się naprawdę dobrze i właściwie nie wiem, czy żałuję tego, co chłopak ode mnie usłyszał. Pewnie myśli, że nie byłam do końca świadoma i woli dziś o tym nie wspominać.

I ja chyba też wolę o tym nie rozmawiać.

To było nieodpowiedzialne, całkiem nieodpowiedzialne.

Co jednak nie zmienia faktu, że Luke całuje jak anioł. 

O Boże, nie powinnam o nim myśleć. Był w związku z Arzayleą, a to wystarczający powód by stracić zainteresowanie jego osobą.

***

Arzaylea wysiada pod swoim domem, trzaskając drzwiami samochodu Lukea, a on nawet nie fatyguje się, żeby pomóc jej z walizką. 

- Boże, wybacz mi znajomość z tą suką - mamrocze blondyn, wycofując z podjazdu.

Podgłośniam radio, w którym prezenter mówi o nadchodzącym koncercie One Direction na przedmieściach Sydney. 

Mówi o jakimś konkursie dla świeżych kapel, co całkowicie grzebie ostatki mojej nadziei.

- Co jest następne na tej jej cholernej liście? - pytam, opierając głowę o zagłówek i zamykając oczy. 

Nie mam siły zastanawiać się nad tym, czego chce ode mnie Arzaylea i czy właściwie chce czegoś ode mnie, czy stałam się jej przypadkową ofiarą tylko dlatego, że jestem w trochę bliższej relacji z Lukiem.

W każdym razie po prostu próbuję zacząć rozmowę.

- Coś o zrobieniu projektu semestralnego - mówi obojętnie, wzruszając ramionami. - Mamy czas do środy.

Wydymam usta, zastanawiając się, w jaki sposób pogodzę wszystkie swoje obowiązki z głupim projektem Arz.

I chyba po chwili usypiam, bujana przez samochód, kołysana przez Drag Me Down.

Budzę się w swoim łóżku, za oknem jest już ciemno, a z dołu dochodzą rozentuzjamowane głosy.

Przecieram oczy, widząc niewyraźnie wyglądającą sylwetkę.

- Luke? - mamroczę.

Unosi wzrok znad telefonu i wreszcie rozpoznaję jego twarz.

- Dobrze spałaś? - pyta, wstając z mojego fotela i siada na łóżku. - Twojej mamie sprawa przedłuży się o kilka dni. Dla nas to może nawet lepiej - wzdycha ciężko. - Chociaż  szczerze tęsknię za jej kuchnią. Mam dość chińszczyzna, którą ciągle zamawia mój ojciec.

Śmieje się, rzucając w niego poduszką. Ma rację, mówiąc, że to dla nas dobrze i zgadzałam się, kiedy mówił o jedzeniu.

Naprawdę nie wiem jak przetrwał tyle lat na kartonowych kubeczkach z ryżowym makaronem.

- To kogo ja słyszę na dole? - pytam, wyciągając komórkę spod poduszki, żeby sprawdzić godzinę.

Dziewiąta wieczór.

- A no tak, zapomniałem. Twój brat przyjechał.

Podrywam się i zbiegam na dół, ignorując obecność blondyna.

Biegnę po schodach, niemal zlatując po stopniach. Wchodzę do kuchni, skąd dochodzą coraz wyraźniejsze głosy.

Nawet nie jestem do końca pewna w którym momencie wpadam w jego ramiona i zalewam jego podartą na ramieniu koszulkę łzami. Nie widziałam się z nim od kilku długich miesięcy, a rozmowy telefoniczne nie są tym, co zbliża ludzi. Nie w naszym przypadku. Oboje zawsze mamy coś do roboty.

- Mamy ci tyle do powiedzenia, Cal

- Oj, skarbie, vice versa - mówi ze śmiechem,  całując moje skronie.

-

All the love xx

UPDATE PO 5 LATACH: ostatnio sobie przypomniałam o tym fanfiku i pamiętam, że miałam słodki pomysł na zakończenie, więc może nawet je kiedyś napiszę ;))