Νιώθω το σώμα μου βαρύ. Τα αυτιά μου βουίζουν. Νιώθω βήματα στο πάτωμα. Γυρίζω αργά το κεφάλι μου προς το μέρος τους. Βλέπω, αμυδρά, πόδια να πηγαινοέρχονται αργά. Κρυώνω. Προσπαθώ να γυρίσω στο πλάι. Σιχαίνομαι που είμαι στο πάτωμα, μα δεν με βοηθά κανείς να σηκωθώ. Στηρίζομαι στα χέρια μου. Κοιτάζω το πάτωμα. Ξύλινο. Πού είμαι; Υψώνω το βλέμμα. Μια τεράστια παλιά βιβλιοθήκη. Πάω πίσω – πίσω στο πάτωμα και στηρίζομαι σε μία κολώνα.

Ένας άντρας με προσπερνά αθόρυβα. Πηγαίνει στην βιβλιοθήκη και βγάζει ένα βιβλίο σχεδόν ευλαβικά. Το ακουμπά σε μία ξύλινη βάση, που στέκεται απέναντι από την βιβλιοθήκη. Το ανοίγει σε μία συγκεκριμένη σελίδα και βυθίζεται μες στις σκέψεις του. Την ξέρω αυτήν την βιβλιοθήκη. Σηκώνομαι σιγά – σιγά και στέκομαι πίσω από τον άνδρα. Ακούω τη σκέψη του. Προβάλλουν μπροστά μου οι λέξεις του βιβλίου. Ακόμα ένας.

Θέλω να δω το πρόσωπό του. Ποτέ δεν έχουν πρόσωπα αυτές οι σκιές. Φεύγω από πίσω του και στέκομαι απέναντί του. Ανάμεσά μας το βιβλίο. Το κοιτώ φευγαλέα. Δεν χρειάζεται να το διαβάσω. Το ακούω καθώς το διαβάζει εκείνος. Υπάρχει. Το βιβλίο. Ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Και με ψάχνει, χρόνια τώρα με ψάχνει, ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα από τις γραμμές και στέκομαι απέναντί του και δεν μπορεί να με δει.

Όσοι με παρακολουθούν από την πρώτη στιγμή, με ένα ερώτημα «είμαι ή δεν είμαι;». Οι σκιές καθώς περπατώ, οι άνθρωποι που πέφτουν επάνω μου και με σκουντάνε, με σπρώχνουν, μου χαμογελούν... Στέκομαι με σεβασμό απέναντι στον κύριο αυτό. Έχει αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή σε κάτι που πιθανόν να μην συναντήσει ποτέ. Και το ακόμα πιο τραγικό; Να το συναντήσει και να μην το καταλάβει.

Βάζω το χέρι μου πάνω στις σελίδες του βιβλίου. Οι λέξεις συνεχίζουν να γίνονται προτάσεις στο μυαλό μου. Δεν το βλέπει. Το βλέμμα μου ξεχνιέται πάνω στο χέρι μου που ξεκουράζεται πάνω στο βιβλίο. Μα ούτε εγώ βλέπω. Συνειδητοποιώ ξαφνικά πως απ' το δάχτυλό μου λείπει το δαχτυλίδι. Τραβώ το χέρι μου και το αγκαλιάζω με το άλλο. Ο άντρας συνεχίζει να διαβάζει ατάραχος. Σφίγγω τα χέρια μου καθώς αλλάζει σελίδα. Σκέφτομαι πού, πότε μπορεί να το έχασα. Ανοίγει την παλάμη του. Πάνω στην σελίδα στέκει το δαχτυλίδι μου. Σηκώνει το πρόσωπό του και με διαπερνά με το βλέμμα του. «Σε βλέπω» μου λέει μες στο κεφάλι μου. «Δεν χρειάζεται να σηκώσω τα μάτια μου για να σε δω. Σε ακούω. Ναι. Υπάρχεις.»

Απλώνω το χέρι να πάρω το δαχτυλίδι. Το σκεπάζει με την παλάμη του πριν προλάβω να το αρπάξω. «Όχι. Δεν θα στο δώσω. Το δαχτυλίδι αυτό εσύ το έδωσες. Τόσο απλά. Ο χρόνος δεν υπάρχει. Κοίτα.» Κοιτάζω το χέρι μου. Φορώ το δαχτυλίδι μου ξανά και το άλλο στέκεται ακόμα πάνω στο ανοιχτό βιβλίο.

- Υπάρχεις και αυτό είναι που σ' εμποδίζει. Όταν σ' αρνηθείς, θα μπορέσεις να επιστρέψεις.