●Pov Angel
ik word wakker door mijn hoofd die als een gek bonkt.
Het lijkt wel alsof m'n schedel ingeslagen is en m'n hersenen zijn gemalen.
Ik probeer mijn ogen te openen en na een tijdje lukt dat ook.
Maar als het felle licht mijn ogen bereikt doe ik ze weer zo snel als ik kan dicht.
Ik kreun en grijp naar m'n hoofd.
"H..help me" zeg ik, maar het zal me niks verbazen als niemand me heeft gehoord wat ik zei kon ik nauwelijkszelf verstaan zo zacht was het.
"W.wwaar ben ik?" Vraag ik dit keer harder.
Maar het blijft gewoon doodstil.
Ik weet nog dat ik in het bos voor m'n biologie opdracht, maar wat er daarna gebeurt is kan ik me niet zo een twee drie herinneren.
Ik open langzaam mijn ogen en laat ze wennen aan het felle licht.
Na ongeveer paar minuten zijn mijn ogen gewend aan het licht en begin ik nieuwsgierig rond te kijken.
Het eerste wat mij opvalt zijn de tralies, mijn ogen worden groter voor zo ver ze kunnen en ik sla mijn hand voor mijn mond.
Ik zit toch niet in de gevangenis?!
Neee nee dit kan niet waar zijn dit is gewoon een droom probeer ik mezelf wijs te maken.
Ik sta langzaam op en maar ik grijp naar de tralies omdat ik bijna omval van de duizeligheid.
"Oké deze droom is dus ook voelbaar" mompel ik in mezelf.
Als ik de duizeligheid voel zakken maak ik me los van de tralies en wankel naar achteren.
Ik word ineens overspoeld door een hele gore stank waardoor ik misslijk.
Ik knijp mijn neus dicht in hoop dat ik dan de stank niet meer ruik, maar tevergeefs het lijkt wel erger te worden.

Bonk Bonk Bonk
Ik was zo druk bezig met normaal ademhalen zonder die stank te ruiken dat ik niet eens merkte dat er iemand is hier.
Ik kruip angstig in de verste hoek en luister goed naar het geluid.
Het klinkt als mannen voeten, volgens mij zijn het 2 mannen want telkens hoor ik twee keer voetstappen.
Ik merk ook dat ze dichterbij komen want hun voetstappen echoën luid in deze stille ruimtes.

En dan ineens stoppen de voetstappen, ik probeer mezelf nog meer in het hoekje te duwen als ik gegrom hoor.
Een hele diepe angstaanjagende grom.
Ik voel rillingen door m'n ruggengraat heen gaan als ik opeens een honden schaduw zie.
Ik was altijd als de dood bang geweest voor honden.
Wat gaan ze met me doen vraag ik mezelf af.
Het gegrom stopt maar niet en opgegeven moment begint de hond tegen mijn tralies aan te beuken.
Ik voel tranen van angst over mijn wangen heen glijden, maar ik heb ook een ander gevoel in mijn buik alleen kan ik het niet plaatsen wat het is?
Er verlaat een gil mijn mond als de tralies tegen de muur aanvliegen.
Er komt de meest angstaanjagende beest die ik ooit in m'n leven heb gezien binnen.
Hij lijkt op een hond maar dan enger met hele grote tanden due uit z'n bek hangen en een zwarte vacht.
Hij begint de cel rond te kijken en komt opgegeven moment bij mijn hoekje.
Hij houdt zijn kop schuin en kijkt me aan.
Als die z'n poot op tilt om een stap naar voren te zetten, begin ik als een gek te gillen.
"Alstublieft doe me niks aan!"
"Ik heb niks gedaan ik ben onschuldig"
"Help ik ga dood hier, zijn er mensen hier?!"
"HELP!" krijs ik.
En dan uit angst val ik voor de tweede keer deze avond flauw en word ik de zwarte oneindige diepte ingezogen...

|609 woorden|
Angel lijkt best veel op mij:')
Ik ben ook als de dood bang voor honden lmao😂😭