Dean pov.

Hoe ze daar ligt, slapend in het zonnetje. Ze lijkt op een engel, een slapende engel. Er ligt een vredige uitdrukking op haar gezicht alsof ze zich geen helemaal geen zorgen maakt. Dat zij de dochter is van de Free Wolves. Het lijkt haast onmogelijk. De enige nog in haar bloedlijn. Een zonnestraaltje plaagt haar waardoor ze zich omdraait en rustig verder slaapt. Voorzichtig ga ik op de trap zitten en blijf haar bekijken. Een blauwe vlinder gaat op haar neus zitten en het ziet er super schattig uit. Ik voel mezelf van binnen warm worden en glimlach gelukzalig. 'Oeeeeeeh! Iemand is in loooooooveeeeee!' Klinkt plots een stem door de tuin heen. Geschrokken kijk ik opzij en begin gelijk te grijnzen. Xavier, mijn beste vriend, staat in de tuin met een plagerige grijns om zijn lippen terwijl hij me geamuseerd aankijkt. Plots klinkt er het geritsel van bladeren en snel kijk ik daar naartoe en begin te vloeken. Diata is er vandoor, alweer. 'Aiii, is je slachtoffer gevlogen?' Zegt Xavier terwijl hij naar me toe komt gelopen. 'Zucht, ja. Alweer. Maar dit keer is het jouw'n schuld idioot.' Zeg ik triest. Xavier lacht maar als hij ziet dat ik niet meedoe stopt hij. 'Wat is er zo bijzonder aan haar man? Het is maar een meisje!' Mijn wolf begint te grommen van verontwaardiging. Máár een meisje?! Diata is niet zomaar een meisje, ze is mijn meisje. Mijn perfecte meisje. Mijn prachtige mate. 'Ze is niet 'maar' een meisje, Xavier. Ze is mijn meisje.' Zeg ik grommend. 'Wow, gast! Doe rustig! Zo bedoelde ik het niet!' Zegt Xavier terwijl hij zijn handen verdedigend in de lucht steekt. 'Sorry man, ik weet niet waarom ik zo doe. Nou eigenlijk,-' 'Weet je het wel.' Vult Xavier mijn zin aan. Boos kijk ik hem aan, ik háát het als hij dat doet. En hij doet 't zo vaak mogelijk. 'Dat klopt, ze is mijn mate.' 'Wauw, gefeliciteerd gast!' Zegt Xavier terwijl hij me een klap tussen m'n schouderbladen geeft. 'Thanks man. Maar jij, idioot die je bent, hebt haar weggejaagd.' Dat laatste zeg ik met een pruillipje. 'Ze komt wel weer terug. Ze kan je aandacht vast niet missen.' Zegt Xavier lachend. 'Nou... dat is dus eigenlijk het probleem. Ze kan m'n aandacht júíst missen.' 'Wat? Hoe? Is ze geen weerwolf?' 'Oh, jawel hoor-' 'Ze haat je? Vind je niet knap genoeg?-' 'Dat ze me haat zou kunnen aangezien ik haar polsen gebroken heb.' Xaviers ogen worden groot. 'Dat ik niet knap genoeg ben, weet ik niet. Maar ze is een mens-' 'Ma-' 'Laat me uitspreken.' Maan ik hem tot stilte. 'Ze is een mens maar ze is de dochter van de alpha en luna van The Free Wolves.' 'Die zijn toch totaal uitgeroeid?' 'Blijkbaar niet. Diata is volgens mij echt een wonder met wapens, waar The Free Wolves dus bekend om stonden en bovendien, ze herinnert zich niks van haar familie én ze heeft geen emoties.' 'Laat me raden, het is jouw'n taak om haar emoties terug te brengen?' 'Dat klopt én ook haar innerlijke wolf.' 'Dat is een flinke taak bro. Succes er mee.' 'Thanks.' 'En waarom had je haar polsen gebroken?' 'Omdat ze weg wou. Mijn wolf werd gek en ik dus ook dus voilà.' 'Ugh, sukkel.' 'Dát wist ik al en het was ook algemeen al bekend.' Zeg ik grijnzend. 'Daar heb ik niks aan toe te voegen, idiot.' 'Nu ben je me gewoon expres aan het kwetsen.' Zeg ik terwijl ik doe alsof het me heel erg gekwetst heeft. 'Dat klopt en ga nu je mate vinden voor ze in problemen komt met de wachters.' Zeg Xavier grijnzend terwijl hij me in de richting duwt waar Diata verdwenen is. Ik grinnik kort en ren dan snel weg, het geurspoor van Diata achtervolgend.

Diata pov.
Vermoeid ga ik onder een boom zitten. Toen ik wakker werd gemaakt doordat geschreeuw ben ik direct weggerend. Niet dat dat heel goed ging met mijn twee gebroken polsen en overeind komen was nog moeilijker maar het is me gelukt en daar gaat het om. Een klein wolfje komt nieuwsgierig naar me toegelopen en begint aan mijn voet te snuffelen.ik laat het gewoon gebeuren en kijk geamuseerd naar het kleintje. Plots schiet er een lichte pijn door mijn teen en een vloek ontglipt er aan mijn lippen. Met een pijnlijk gezicht kijk ik naar mijn teen, waar het kleintje zijn tandjes heeft ingezet. Gelukkig niet heel diep en er stroomt ook geen bloed uit maar wel pijnlijk. Het wolfje laat mijn teen los en kijkt me met grote, schuldbewuste ogen aan. Ik zucht en mompel: 'Het is niet erg kleintje.' De meeste meisjes (en waarschijnlijk ook jongens) zouden smelten bij zo'n aanblik maar aangezien ik niks kan voelen, smelt ik dus niet. Het wolfje klimt op mijn been en probeert wiebelend zijn evenwicht te bewaren. Na drie minuten stuntelen valt hij er alsnog af. Het wolfje kijkt een beetje chagrijnig naar mijn benen alsof het hun schuld is en gaat in een aanvalspostitie staan. Kort daarna bespringt hij mijn rechterbeen en begint met zijn tandjes over mijn broek te schrapen en erop te slaan. Ik bekijk het gewoon terwijl ik ergens diep in mij een warm iets voel. Wat is het? Waar dient het voor? 'Oh god!' Klinkt er plots een vrouwelijke stem panisch. Het warme iets is net zo snel verdwenen als het kwam. Ik kijk op en zie een vrouw van middelbare leeftijd op ons afrennen met een gepanikeerde uitdrukking op haar gezicht. Als ze bij ons is plukt ze het wolfje van mijn been af en kijkt er even bestraffend naar. Het wolfje krimpt lichtjes ineen. 'Het spijt me heel erg! Zodiac is erg speels en druk. Wees alsjeblieft niet boos op hem.' Zegt de vrouw met een smekende uitdrukking op haar gezicht. 'Hoe zou ik boos op hem kunnen zijn?' Zeg ik terwijl ik nog een keer naar het wolfje kijk. De vrouw kijkt opgelucht en knikt. 'Nogmaals het spijt me heel erg. Ik had hem gewoon eventjes niet meer in de gaten.' 'Maakt niet uit mevrouw.' Zeg ik terwijl ik een neppe glimlach op plak. Ja, ik weet heus wel hoe ik moet glimlachen. Alleen niet oprecht. De vrouw knikt nogmaals en loopt dan met het kleintje weg. Waarschijnlijk denkt ze nu dat ik het te schattig vond om boos op Zodiac te zijn maar in werkelijkheid kan ik dus helemaal niet boos worden, leuk joh! Niet dus. Ik sluit mijn ogen en leun met mijn hoofd tegen de stam aan. Ik kom weer in een soort roes terecht en binnen no time ben ik weer in slaapgevallen. Dromend over kleine wolven en Dean, zoals gewoonlijk.

Dean pov.
Glimlachend kijk ik toe hoe Zodiac zijn evenwicht probeert te behouden op Diata's benen. Het ziet er heel schattig uit en ik weet nu al dat ze geweldig zou zijn als moeder van onze pups. Zodiac valt van Diata's benen af en een kleine gniffel ontglipt mijn lippen. Zodiacs gehoor is nog niet op zijn scherpst (hij is ook pas acht maanden) dus hoort hij me niet. Eventjes ter informatie, weerwolven jonkies komen als mens uit hun moeder maar veranderen drie dagen later in een wolvenjonkie en hij of zij komt pas uit die vorm als hij drie is. Daarna veranderd hij of zij weer 'voor het eerst' als hij of zij tussen de dertien en de achttien is. Na tien jaar of langer zijn je botten niet meer echt gewend om te veranderen in een wolf dus doet dat superveel pijn waardoor ze dat voor de 'eerste' keer veranderen noemen. 'Oh god!' Klinkt plots Esmee's stem over het veldje heen. Ik draai mijn hoofd en zie hoe ze naar Zodiac en Diata rent. Als ze bij hun is begint ze gelijk allemaal excuses te roepen terwijl ze Zodiac via hun 'moeder-kind-link' een standje geeft. 'Maakt niet uit mevrouw.' Zegt Diata terwijl ze een glimlach op haar gezicht plakt die duidelijk nep is, als je van haar situatie af weet dan. Esmee zegt nog een keer sorry en loopt dan hoofdschuddend weg met Zodiac in haar armen. Als ik weer naar Diata kijk zie ik dat ze alweer in slaap is gevallen. Hoe weinig slaap heeft ze wel niet nodig?! Of beter gezegd, hoe weinig slaap heeft ze gekregen?! Zwijgend en glimlachend loop ik voorzichtig naar haar toe en til haar voorzichtig in bride-style op. Bijna direct krijg ik een knie tegen mijn kin aan en voel ik hoe Diata begint tegen te stribbelen. 'Rustig Diata. Ik ben het maar.' Zeg ik geruststellend terwijl ik Diata iets steviger vasthoud. Ze opent haar ogen en kijkt me (natuurlijk) ijskoud aan. Ze kan wel schreeuwen, glimlachen en al die dingen maar als je goed kijkt zie je gewoon dat het allemaal gespeeld is, allemaal gespeeld...

Diata pov.
Hoe teder hij mijn naam uitspreekt, hoe voorzichtig hij mij in zijn armen houdt alsof ik van porselein ben, hoe wanhopig hij me bij zich probeert te houden. Het doet helemaal niks met me. Zouden normale meisjes verlegen glimlachen, wegkijken en de vlinders in hun buik voelen? Hoe zou dat eigenlijk voelen? Verliefd zijn? Of boos, blij, verdrietig, gekwetst, verward, angstig? Hoe zou dat voelen? En wat zou ik nú voelen? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik haat degene die me dit heeft aangedaan zelfs al was het om me te beschermen. Ik bedoel maar, zelfs al wil je iemand beschermen tegen de pijn, dan neem je toch niet diegenes emoties mee? Dan kun je toch net zo goed alleen het geheugen wissen? 'Diata, waar denk je aan?' Vraagt Dean terwijl hij mijn naam uitspreekt alsof het het meest kostbare op aarde is. Alsof het het enige lichtpuntje op deze aarde is, deze verrotte, vernielde aarde. 'Niks bijzonders.' Zeg ik terwijl ik hem aan blijf kijken. Wantrouwend kijkt hij me aan, god wat heb ik die emotie vaak gezien zeg. Dean kijkt weer vooruit en begint te lopen. Hoe ik zo heen en weer word gewiegt op de bewegingen van Dean maken me soezerig (alweer) en weer lig ik binnen no time in slaap.

Dean pov.
Haar hoofd zakt tegen mijn borst aan terwijl haar adem rustiger word. Ze is weer in slaap gevallen. Mijn mondhoeken kruipen een stukje omhoog, ze is schattig zo. Misschien moet ik heel eventjes vlug langs de packdokter gaan om te vragen of hij weet waarom ze zo vaak in slaap valt. Ja, laat ik dat maar doen. Ik loop weer terug naar huis en ga naar de packdokter. Met mijn elleboog open ik de deur en duw hem voorzichtig open. Als ik binnen ben sluit ik de deur met mijn voet. Ik loop naar een onderzoekstafel en leg Diata er voorzichtig op. Niet lang erna komt de packdokter binnen. 'Ah, Dean. Wat kan ik voor je doen?' Zegt hij enthousiast en best wel hard. Ik gebaar dat hij zachter moet praten en wijs naar Diata. Even kijkt de packdokter verbaasd maar knikt dan en kijkt mij weer aan. 'Wat kan ik voor je doen?' Vraagt hij nu zachter. 'Zou je kunnen uitvissen waarom Diata zoveel en zo snel slaapt? Ze is nu al drie keer in een uur tijd in slaap gevallen.' Fluister ik terwijl ik eventjes naar Diata kijk. 'Als het waar is wat ze zeggen denk ik dat ik wel weet waarom ze zoveel slaapt.' Zeg hij geheimzinnig. 'Hoezo dan? En wie zegt wat?' 'Er gaan geruchten rond dat er nog een dochter van de alpha en luna van The Free Wolves leeft en dat ze hier is maar ze is nog niet veranderd en heeft geen emoties.' Aha. 'Stel dat dat waar is en zij is het.' Zeg ik ongeduldig. 'Waarom slaapt ze dan zoveel?' 'Dat is eigenlijk heel simpel, ze verbruikt meer energie omdat haar lichaam twee gebroken polsen moet helen en áls ze die dochter is van The Free Wolves kan het zijn dat haar wolfsgeest zich onbewust bemoeit met haar lichaam. Ze heeft dus meer slaap nodig omdat ze sneller heelt maar ze heelt niet zo snel als ons.' Legt hij me uit. Een blij gevoel vervult me. Ze slaapt veel omdat haar wolfsgeest zich met haar lichaam bemoeit en 't sneller laat helen! Ze word dus waarschijnlijk wel een wolf ondanks dat ik haar emoties misschien niet optijd kan terugbrengen! Oh, wat voelt dat goed zeg. Met een big smile op mijn gezicht bedank ik de dokter en til Diata voorzichtig weer op die mij een klap geeft maar direct zelf een jankend geluidje maakt van de pijn die door haar pols schiet. 'Het komt allemaal goed. Het komt allemaal goed.' Prevel ik terwijl ik de deur uitloop, op weg naar onze kamer.

Hallo luitjes! Sorrysorrysorrysorrysorrysorrysorrysorrysorry! Het spijt me heel erg dat ik zolang niet geupdate heb maar ik vind t zelf erg lastig om te schrijven zonder gevoel en dan weer met gevoel, dat gaat je verwarren. Nogmaals sorry! Love you all!