Diata pov.

En nu zit ik hier, Dean strak aankijkend terwijl hij mij juist verliefd aanstaart.

'Je bent mooi weet je dat?'

'Dank je.'

Ik weet dat die woorden niks betekenen aangezien mijn stem hard en koud is.

Dean ziet er dan ook zeer teleurgesteld uit.

'Ik vind het lief van je dat je het zegt hoor maar ik voel geen emotie's waardoor alles wat ik zeg hard en koud is ookal bedoel ik dat niet zo.' zeg ik er vlug achteraan.

Deans blik klaart op en hij kijkt me met een grote glimlach aan.

'Weet je eigenlijk ook waardoor het komt dat je geen emoties voelt?'

Die vraag zat eraan te komen...

'Nee. Ik weet er helemaal niks vanaf.'

'Waar vanaf?'

'Van wat er met mijn familie gebeurd is, mijn kinderjaren met mijn ouders en misschien wel broers of zussen, kortom ik weet niks over mijn verleden alleen dat mijn familie dood is en ik opgevoed ben door Ea.'

'Wie is Ea?'

'Mijn peetvader zoals ik hem noem. Hij zorgt al voor me zover ik me kan herinneren en als hij niet heel eerlijk was geweest over 't feit dat hij me had gevonden dan had ik geloofd dat hij mijn vader zou zijn.'

'Ohw...'

Ik knik wat en kijk uit het raam.

Overal lopen grote wolven rond.

'Waarom lopen hier zoveel wolven?'

'Oh... euh...'

Dean kijkt alsof hij dat eigenlijk niet wil vertellen dus let ik er niet meer op.

Ik kijk weer naar Dean.

'Wanneer mag ik weer naar huis?'

Direct verschijnt er een woedende blik in Deans ogen.

'Je gaat niet meer naar huis. Je blijft hier.' sist hij laag.

Het zou me niet verbazen als hij zou gaan grommen.

'Maar ik hoor hier niet! Ik hoor bij de stad, bij Ea en Marc!'

Nu baal ik ervan dat ik niet hysterisch kan klinken.

Soms helpen emoties wél om je doel te behalen.

Dean komt woest op me afgelopen en grijpt mijn polsen in een hele stevige grip.

'Je behoort mij toe! Je blijft hier godverdomme!'

Zijn grip om mijn polsen word nog strakker en ik voel hoe hij de bloedsomloop afknelt.

'D..Dean! Laat me los!'

Ik kijk hem recht in de ogen maar hij laat niet los, zijn greep word nog strakker en het begint nu echt pijn te doen.

Ik klem mijn kaken op elkaar want ik wil niet gaan schreeuwen.

'Dean, laat me los!' zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen branden.

Zijn greep word nog strakker en dat is het moment dat ik keihard begin te schreeuwen van de pijn; hij heeft mijn bot gebroken, waarschijnlijk verbrijzeld.

De deur vliegt met een klap open en eindelijk laat Dean me los.

Schreeuwend en huilend val ik op de grond.

Waarom kon pijn ook niet gezellig met mijn emoties meegaan?

Dat zou het leven een stuk makkelijker maken.

'DEAN! WAT HEB JE GEDAAN?!'

'I...ik weet het niet! Ik verloor mijn zelfbeheersing en... Oh mijn god! Diata!'

Ik voel hoe ik in iemands armen word genomen.

Iemand begraaft zijn gezicht in mijn nek en ik voel mijn nek nat worden.

Is deze persoon nou serieus aan 't huilen?

'Dean, ze moet mee naar de packdoctor zodat hij haar kan verzorgen.'

'Ik ga mee.'

'Nee Dean. Ze moet even bijkomen van 't feit dat je net haar polsen hebt gebroken of verbrijzeld.'

'I..ik heb wat?'

'Je hebt me wel gehoord.'

'D...dat was nooit mijn bedoeling geweest! Oh mijn god Diata, het spijt me zo!' zegt Dean snikkend.

Ik huil net zo gezellig mee maar dan van de pijn in mijn polsen.

Ik voel hoe iemand me uit Deans armen haalt en me helpt opstaan.

Dan zie ik pas wie het is; Kayn.

Direct schiet mijn hand naar mijn heup, waar mijn pistool aanhangt maar halverwege de beweging stop ik omdat het superveel pijn doet.

Kayn kijkt me grimmig aan als hij ziet wat er aan mijn heup hangt.

'Dean, je weet dat je mate gevaarlijk is hè? Ik zie hier nu een pistool aan haar heup hangen maar volgens mij heeft ze nog wel meer wapens bij zich. Mag ik haar ontwapenen?'

'NEE! BEN JE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN?!' Roept Dean kwaad.

'Wow, rustig gast! Ik maakte maar een grapje.' zegt Kayn terwijl hij z'n handen in de lucht steekt als teken van overgave.

'Je doet het niet en je hebt zelf ook nog een mate! Wat zou die wel niet denken als ik het haar zou vertellen?' gaat Dean onverstoord verder.

'Dean, relax! Ik maakte maar een grapje, okay? Ik zou het nooit echt doen, Kira vergeeft het me nooit!'

'Dat is je geraden...' gromt Dean.

Hij ziet eruit alsof hij Kayn elk moment kan aanvallen.

Kayn rolt met zijn ogen en pakt me bij mijn pols waardoor ik direct in elkaar krimp en mijn best doe om niet direct weer te gaan huilen.

'Oh, sorry Diata.' verontschuldigd Kayn zich terwijl hij mijn pols loslaat en me bij mijn elleboog pakt en me ergens mee naartoe trekt.

'Waar gaan we naartoe?'

'Naar de dokter. Je polsen moeten in het gips en we moeten kijken of hij je polsen verbrijzeld of gebroken heeft.' zegt Kayn terwijl hij me een kamer intrekt.

Ik knik wat en laat mijn ogen over de meubels glijden.

Het ziet er heel... ziekenhuisachtig uit.

'Ah, hallo Kayn. Waarmee kan ik je van dienst zijn?' zegt een man die naar ons toeloopt vriendelijk.

'Nou, eigenlijk moeten haar polsen nagekeken worden.' zegt Kayn terwijl hij naar mij knikt.

De man bekijkt me en schenkt me een vriendelijke glimlach.

'Nou, laten we dan maar eens gaan kijken.'

Dean pov.

Hoe kon ik? Ze gaat me nu echt haten! Ze zal proberen te ontsnappen! Niet dat ze ver gaat komen aangezien we haar geur zo kunnen volgen maar het idee dát ze wil ontsnappen... Radeloos loop ik heen en weer. De spullen die het dichts bij mij in de buurt stonden zijn al kapot. 'Dean, wat is er gebeurd.' zegt mijn vader terwijl hij binnenkomt gelopen. 'Ik heb Diata's polsen sowieso gebroken en misschien verbrijzeld. Oh, ze gaat me zo haten! Pap wat moet ik doen?!' roep ik terwijl ik met m'n handen door mijn haar ga. 'Allereerst, relax. Ten tweede, bied straks je excuses aan. Maar daar kwam ik eigenlijk niet voor.' Oh... 'Waarvoor kwam je dan?' 'Ik weet wat die aparte bijgeur van Diata is.' 'Echt?' 'Ja, en het zal je erg verrassen.' Oh god... 'Ze is toch geen vampier of zoiets?' Pap rolt met zijn ogen. 'Natuurlijk niet idioot, dan was ze nu al op moorden uitgeslagen gezien de hoeveelheid gezond mensenbloed.' Daar heeft 'ie gelijk in. Er zijn nu niet zoveel gezonde mensen als in de éénentwintigste eeuw. De meeste mensen zitten vol met drugs. O ja, even voor de duidelijkheid. We leven nu in het jaar 2176. 'Nee, ze is eigenlijk al bekend bij ons.' Wat? Hoe dan? Ik kraak mijn hersens maar ik kan niet bedenken waarvan we Diata zouden moeten kennen. 'Je weet toch wel de uitgemoorde roedel Free Wolves?' 'Euh, ja. Hun roedel is een legende.' zeg ik verbaasd. Wat heeft Diata daarmee te maken? Dit word met de seconde vreemder. 'Nou, die roedel is dus eigenlijk niet helemaal uitgemoord...' 'Wat?' 'Kijk, de alpha en luna van Free Wolves hadden een dochter en een zoon. En hun lichamen zijn niet gevonden maar het is zo logisch dat zij ook vermoord zouden zijn dat we allemaal dachten dat zij ook dood zouden zijn.' Wacht... Zou Diata dan? Nee... dat kan niet... 'Ik weet wat je denkt Dean, dat kan toch helemaal niet? Maar denk is logisch na, het vreemde geurtje, geen emoties, dode familie waarvan ze zich niks kan herinneren-' 'Hoe weet jij dat nou weer?' 'Zoon, ik weet meer dan je denkt.' 'Dat hoor ik ja.' zeg ik terwijl ik gebaar dat hij verder moet gaan. 'En denk dan ook eens aan het feit dat ze niet bang is voor wolven die groter zijn dan de normale wolven, ze heeft ook geen angst om wapens te gebruiken-' 'Dat kan ze gewoon geleerd hebben.' 'Je weet zelf hoelang het duurt om iemand met meerdere wapens te gelijk om te gaan. Dat moet je al vanaf jongs af aan krijgen. De dochter van de alpha en luna van Free Wolves kon al omgaan met messen, pistolen en pijl en boog toen ze vier was. Free Wolves zijn getalenteerd als het om wapens gaat en dat weet jezelf ook.' Ik knik. 'Dus jij zegt dat Diata de dochter is van Free Wolves?' 'Dat zeg ik niet alleen, ik kan het bewijzen maar dan moet ze wel uit zichzelf veranderen.' 'Dus we hoeven dit alles niet lang meer voor Diata verborgen te houden?' zeg ik hoopvol. Er trekt een spijtige uitdrukking over mijn vaders gezicht. 'Het spijt me Dean maar dat zal wel moeten. Ze moet eerst zelf veranderen en dat kan alleen als ze haar emoties terugkrijgt. Haar brein heeft gewoon haar hele verleden en alle aandenkens eraan de kop ingedrukt zodat ze de pijn en het bloed niet meer kan voelen.' 'Iemand heeft haar gevonden, haar verder geholpen met wapens, het slechte pad opgesleurd en haar opgevoed.' Pap knikt bevestigend. 'Zucht, waarom moet haar brein het zo ingewikkeld maken?!' 'Weet ik veel, doe jij je werk nu maar en geef haar haar emoties terug.' zegt pap "streng". 'Slavendrijver.' zeg ik plagend voor ik mijn kamer uitloop en naar de ziekenboeg ga. Op hoop van zege dat ze me wil vergeven dan maar.

Diata pov.

'Zo, klaar. Je hebt echt geluk gehad.' herhaalt Deaten voor de zoveelste keer. Mijn polsen zijn gelukkig alleen maar gebroken. Dat heelt sneller en bij mij nog sneller dan bij andere mensen, wat wel raar is maar wat mij wel meer beruchter maakt. 'Denk eraan, niet teveel belasten.' zegt Deaten waarschuwend maar met een vriendelijke glimlach. Kort knik ik en ga weer staan. 'Kom over twee weken maar weer terug.' Weer knik ik voor ik de kamer uitloopt en bijna tegen Dean aanbots. Even kijken we elkaar aan maar snel verbreek ik het oogcontact en loop een andere kant op. Ik heb zó even geen zin in Dean. 'DIATA! WACHT!' roept Dean me achterna en ik kan horen dat hij begint te rennen. Direct begin ik ook te rennen maar ik merk al snel dat ik niet op mijn normale snelheid kom door mijn polsen die ik rust moet geven. Plots word ik bij mijn heupen gegrepen en de lucht in getild. 'ZET ME NEER!' roep ik terwijl ik wild met mijn benen spartel. 'Doe 's rustig! Dat helpt echt niet voor je polsen hoor!' zegt Dean licht geïrriteerd maar je hoort een liefdevolle klank in zijn stem. We lopen, nee Dean loopt en ik word opgetild, langs Kayn die ons geamuseerd nakijkt. Ik kijk hem ijskoud aan, alsof ik ooit een andere blik in mijn ogen kan krijgen. Hij doet net alsof hij niks gezien heeft en loopt de andere kant op maar ik zag toch echt duidelijk een geamuseerde grijns op z'n gezicht. Met een zwier zet Dean me neer maar houdt me stevig bij mijn schouders vast zodat ik niet weg kan lopen. Hij kijkt me intens in mijn ogen aan en ik kijk heel droog terug. 'Het spijt me...' zegt Dean. Ik kijk hem zwijgend aan, als hij maar niet denkt dat ik het hem zo 1, 2, 3 ga vergeven. 'Dia... het spijt me... ik wist niet wat me bezielde en.. en ik had je nooit pijn willen doen maar ik zou nu al niet meer weten wat ik zonder je zou moeten.' Hij kijkt me met puppyogen aan die een normaal meisje direct over de streep zou trekken maar ik ben dan dus ook niet normaal. 'Dean, sorry. Maar dit ga ik je echt niet zo snel vergeven.' Er verschijnt een trieste uitdrukking in Deans ogen maar hij knikt begrijpend. Hij haalt zijn handen van mijn schouders af en laat ze slap lang zijn lichaam hangen. Ik draai me om en loop weg, ookal weet ik niet waar ik heen moet. Het enige wat ik nu wil is rust. Na een tijdje kom ik bij een grote deur met een raam erin waardoor ik de tuin kan zien. Voorzichtig open ik de deur met mijn elleboog en duw hem open. Als ik buiten ben loop ik de tuin in tot ik bij een stukje lang, zacht gras kom. Zuchtend ga ik erin liggen en sluit mijn ogen. Waar ben ik in beland? Normaal zou ik nu de schuld innen bij wanbetalers samen met Marc en luisteren naar zijn grappen die me niet laten lachen waardoor hij moppert dat ik niet zo'n zuurpruim moet zijn of zoals hij soms wel eens zegt: 'Don't be a sourwolf.' Zou ik hem ooit nog zien? Of Ea? Of de stad? Ik betwijfel het.