Diata pov.

'Heb je het geld?' Zeg ik tegen het bibberende meisje dat voor me staat.

'J...ja...' brengt ze uit terwijl ze me doodsbang aanstaart, nou ja, ze kijkt eerder doodsbang naar de wapens die om mijn heupen hangen en het pistool dat ik in mijn hand heb.

'Geef hier.' Commandeer ik haar.

Ik steek mijn hand uit.

Trillend legt ze het geld erin.

'K...kan ik gaan?'

Ik knik en direct rent ze weg.

Ik loop naar de auto en stap in.

'Heb je het geld?' Zegt Ea, de man die me heeft opgeleid.

'Ja.'

'Was ze bang?'

'Natuurlijk.'

'Waarom zeg je alles zo ijskoud?'

'Omdat ik geen emoties heb.'

'Waarom heb je geen emoties?'

Hij zou dit allemaal al moeten weten, de eikel.

'Omdat emoties slecht zijn, ze maken je zwak.'

'Dat klopt maar dat is niet de reden waarom je ze niet hebt. Waarom heb je ze niet?'

'Weet ik niet. Voor zover ik me kan herinneren heb ik ze nooit gehad.'

Ea knikt en richt zich weer op de weg waar hij overheen scheurt.

'Je bent weer beroemder geworden.' zegt hij grijnzend.

'Weet ik.'

'Weet je ook hoe de mensen je acher je rug om noemen?'

'Nope.'

'De Ijskoude! Het mens zonder gevoelens! Zij die gevoelloos is! Enzovoorts.' zegt hij dramatisch.

'Och, wat erg.' zeg ik terwijl ik me concentreer op de weg.

'Het doet je echt niks, hè?'

'Het kan me ook niks doen want ik weet niet hoe ik me zou moeten voelen aangezien ik nog nooit wat gevoelt heb.'

'Soms hè, soms ben je echt de raarste persoon die ik ooit ontmoet heb.'

'Ben ik dat niet altijd dan?'

Hij barst in lachen uit.

Zwijgend kijk ik hem aan, ergens in mij wenst dat ik ook vrolijk mee zou kunnen lachen maar ik weet dat ik dat nooit zou kunnen.

'Zeg, heb jij eigenlijk al een vriendje?'

Wat?

Waar kwam dat vandaan?

'Waarom vraag je dat?'

'Nou, je ziet er niet slecht uit en je bent al zeventien, dus tja. Heb je al een vriendje?'

'Nope. Maar das best logisch hoor, want wie wil er nou met een totaal gevoelloos mens? Niemand.'

'Dat denk je maar....' hoor ik Ea zacht zeggen.

What the fack?

'Hey, ik moet er hier uit.' zeg ik als ik in de verte het bos zie.

Ik weet niet waarom maar iets trekt me aan om daar naartoe te gaan.

'Okay, je weet hoe je d'r uit moet he?'

'Duh.'

En met die woorden gooi ik de deur open en spring ik uit de auto.

Met een koprol land ik op de berm.

Zuchtend sta ik op en ren naar het bos.

Zodra ik vier stappen het bos in heb gezet word ik gelijk besprongen door een wolf.

Hij is roodbruin en kijkt woedend uit zijn ogen.

Ik geef hem een trap in zijn buik waardoor hij naar achteren strompelt en ik snel overeind krabbel.

Wantrouwig kijk ik de wolf aan.

Zijn ogen stralen één en al woede uit maar ergens ook lichte verbazing.

Ik ben zo gefasineerd door zijn ogen dat ik pas merk dat er een wolf achter me is gekomen als hij op me springt.

Met een doffe smak val ik op de grond, de wolf bovenop me.

Ik probeer net te doen alsof het gewicht me niets uitmaakt maar in werkelijkheid is hij me aan het pletten, letterlijk.

Plots gaat de wolf van me af en word ik vastgegrepen.

Als een vis op het droge ben ik naar adem aan het happen.

Ik voel dat ik ergens naartoe word gesleurd maar ik heb niet voldoende zuurstof in mijn bloed en longen om op te kijken.

Onder me zie ik overal gras.

Gras, gras en nog eens gras.

Hoe verder we komen hoe platgetrapter het eruit gaat zien tot we bij een plek komen met helemaal geen gras maar alleen maar aarde...

'HEY! WAT DOEN JULLIE MET HAAR?!'

Word er plots geschreeuwd.

'Ze is een indringer op ons terrein.' Zegt een jongensstem rechts naast me.

'Nee, dat is ze niet.'

De stem klinkt nu dichterbij en ik ken die stem ergens van...

'Laat haar los.'

Fijn, laten ze me straks op de grond vallen.

De handen vallen van me af en ik zie de grond op me afkomen maar vlak voor ik de grond raak word ik opgevangen door twee sterke, zachte armen.

Er verspreiden zich tintelingen over mijn lichaam maar meer voel ik niet.

Ik word in een knuffel getrokken en dicht tegen iemand aangedrukt.

Achter me hoor ik mensen fluisteren maar ik kan ze niet verstaan.

Ik probeer me om te draaien zodat ik degene die me knuffelt kan zien.

Misschien is het wel een familielid?

Mijn vader?

Mijn moeder?

Misschien had ik een broer of een zus en knuffelt die me nu?

Degene die me vasthoudt merkt dat ik hem of haar wil zien en draait me om.

Direct kijk ik in twee grijsblauwe ogen die me twinkelend aankijken.

'Van mij...' prevelt hij zacht.

Oké, dit is officieel raar.

Hij tilt me op in bride-style of hoe al die romanlezeressen het ook noemen en loopt weg.

Dan realiseer ik me pas dat het Dean is.

'GODVERDOMME DEAN ZET ME NEER!' schreeuw ik direct.

'Nee.' zegt hij terwijl hij strak voor zich uitblijft kijken en stug doorloopt. 

'Zet me neer.' sis ik dreigend.

'Nee.'

'Ik zeg het nog één keer Dean, zet me neer!'

'Nee, Diata. Ik zet je niet neer. Voorlopig blijf jij mooi hier.' Zegt Dean terwijl hij me weer aankijkt.

'Yo broertje! Wie heb je daar in je armen?' roept een jongen terwijl hij naar ons toe komt gesneld.

'Dit, Kayn. Is Diata.' Hij spreekt mijn naam zeer liefdevol uit.

'Okay... blijft ze slapen?' zegt dus blijkbaar Kayn opgewekt.

'Jup.'

'WAT?! ECHT NIET!' roep ik terwijl ik begin te spartelen om los te komen uit zijn greep.

'Blijkbaar wil je schatje niet blijven slapen broertje van me. Das even pech hebben.'

'Ze moet. Ze mag nergens anders heen en je blijft met je tengels van haar af! Ze is van mij! Helemaal van mij...'

'Aha, ik weet genoeg. Ik zal het tegen pa zeggen.' zegt Kayn voor hij wegloopt. 

'What the fack, dude?! Ik ben helemaal niet van jou!'

Watte...

Wat is dat rare dinges dat ik nu heel lichtjes voel?

Waar staat het voor?!

'Diata? Gaat het wel? Je kijkt alsof je een spook hebt gezien.' Zegt Dean bezorgd, de bezorgheid straalt uit zijn ogen.

'I...ik... nee, het is niks.'

Het is alweer weg, het zal wel niets zijn.

Waarschijnlijk was ik gewoon even misselijk omdat die wolf op me stond.

Dean kijkt me wantrouwig aan.

'Weet je het zeker?'

'Ja. 100%'

'Hmmm.'

Wauw dit...

Plots begint Dean weer te lopen waardoor ik bijna uit zijn armen val, wat ik ook liever had gehad omdat hij me nu nogal strak tegen zich aanklemt...

Dean pov.

Héél even klonk haar stem hysterisch.

Heel even en daar leek ze van te schrikken.

Zou ze dan toch gevoelens hebben alleen die achter houden zodat ze sterk lijkt?

Dan ga ik haar laten zien dat ze mooier en sterker is wanneer ze gevoel laat zien.

Ik ga haar laten voelen wat het is om verliefd te zijn.

Het zal me lukken om haar te ontdooien.

Maar nu ga ik haar aan pap laten zien.

Al zal dat waarschijnlijk niet hoeven omdat hij nu al naar ons toekomt gerend.

'Hey pap.'

'IS DIT ZE? OH, ZE IS PRACHTIG! IK ZAL MAAR SNEL ALLES GAAN REGELEN!' Roept mijn vader enthousiast, nog even en hij gaat op en neer springen van plezier...

Diata kijkt mijn vader ijskoud aan zoals altijd terwijl mijn vader haar met een big smile aankijkt.

Dit word nog wat...

'Pap... loop alsjeblieft niet te hard van stapel. Je weet dondersgoed wat ik je gezegd heb.'

'Oh ja... Das waar ook... Maar ik ben zo blij voor je! En kan ik straks met je praten?'

'Tuurlijk, tuurlijk. Ik laat Diata alleen eventjes haar kamer zien.' Zeg ik terwijl ik haar naam liefdevol uitspreek.

Diata kijkt me ijskoud aan terwijl daar normaal een vreemde of verliefde blik in hoort te liggen.

Wat is er met dit meisje gebeurt?

Waarom kijkt ze naar me alsof ik de meeste walgelijke man op deze aarde ben?

Zou ze me niet leuk vinden?

Nee!

Nee, zo mag ik niet denken!

Ik zal haar voor me winnen en haar gevoelens terugbrengen of te voorschijn halen.

Ik zou zo graag haar lieve glimlach willen zien of horen hoe ze lacht.

'Tuurlijk, tuurlijk. Ik zie je zo wel weer. Neem vooral de tijd.' Zegt mijn vader terwijl hij nog een keer glimlacht naar Diata en dan wegloopt.

Als hij denkt dat hij uit het zicht is maakt hij een vreugdedansje wat er nogal raar uitziet en waardoor ik moet lachen.

Diata niet.

Zoals gewoonlijk...

Haar nog steeds dicht tegen me aangedrukt houdend loop ik ons huis binnen.

Ze slaapt sowieso bij mij op de kamer, ik wil echt niet dat een één of andere gestoorde idioot haar gaat verkrachten of zoiets.

Zou ze al een keer verkracht zijn?

Zou ze daarom zo gevoelloos zijn?

Nee, niet aan denken Dean.

Dat zal het wel niet zijn, hopelijk...

'Gast, natuurlijk is het dat niet! Ze loopt gewoonweg altijd met een pistool rond en heb je die wapengordel om haar heupen gezien? Volgens mij kan zij iedere verkrachter doden nog voor hij haar aan heeft kunnen raken!'

'Dat zou best wel kunnen...' geef ik mijn wolf gelijk.

Ik loop naar mijn kamer en open met mijn elleboog de deur en sluit hem weer met mijn voet als we binnen zijn.

Voorzichtig zet ik Diata neer en kijk haar verwachtingsvol aan.

Zou ze dit mooi vinden?

Anders verander ik dit direct zoals zij het wil hebben.

Diata kijkt me ijskoud aan.

'W...wat vind je ervan?' Stamel ik zacht.

'Weet ik niet.'

Wat?

Wat bedoeld ze met weet ik niet?

'W...wat be...bedoel je? V...vind je het mooi?'

'Jawel.' Haar stem klinkt nog steeds ijskoud.

Maar er valt wel een last van mijn schouders af.

Ze vind het mooi!

Godzijdank...

'Hey... ehm.... blijf jij even hier? Ik moet even met mijn vader praten.'

'Nee.'

Een vlaag woede overspoelt me.

'WAT?! WAAROM BLIJF JE NIET HIER?!'

'Ik wil naar huis. Ik wil terug naar mijn leven in de stad.' Zegt ze ijskoud.

Haar chocolabruine ogen staan ook koud.

'Jij-blijft-hier.' Sis ik kwaad.

'Nee.'

'JAWEL! JE BENT VAN MIJ DUS JE BLIJFT HIER!'

Met die woorden storm ik de kamer uit en smijt de kamerdeur dicht.

Als ik vijf meter verderop ben realiseer ik me dat ik een slot op mijn deur heb.

Direct loop ik terug en doe de deur op slot.

Tevreden loop ik naar mijn vaders kantoor.

Ik klop op de deur en direct vliegt de deur open en word ik in een knuffel getrokken.

Aan de geur te ruiken is het mijn vader.

'Ugh.. pap!' Zeg ik terwijl ik me uit zijn knuffel probeer te trekken.

'Sorry kid, maar ik ben zo blij voor je! Even dacht ik dat je geen mate had of dat ze al dood was!'

Een beangstigend gevoel glijd over me heen.

Ik kan me nu al geen leven zonder Diata voorstellen ook al hebben we nog niet eens veel, of beter gezegd, bijna niet gepraat.

Raar toch wat liefde met je doet?