Dean pov.

Pissig loop ik naar mijn badkamer.

Waarom moest die verdomde wekker afgaan?!

De droom was zo perfect!

Snel douche ik, trek kleren aan en doe mijn haar.

Vandaag is de grote dag!

Vandaag ga ik met haar praten!

Ik vlieg letterlijk naar beneden.

Ik knal tegen Dea op die me lachend aankijkt.

'Zo, zo! Waarom ben jij zo vrolijk?'

Ik storm langs haar en schreeuw naar achteren: 'Ik ga met mijn mate praten!'

Ik hoor hoe Dea in lachen uitbarst en grijns breed.

Als ik de keuken ingestormd kom word ik tegengehouden door mijn broers en vader.

Mijn broers kijken me grijnzend aan en mijn vader met samengeknepen ogen.

O god...

Dit beloofd weinig goeds...

'Mag ik er langs?'

'Nee. Eerst ga jij ons wat vertellen...' zegt Kayn grijnzend.

Ik rol met mijn ogen en tik ongeduldig met mijn voet.

'Wat willen jullie weten?'

'Waarom heb je ons niet verteld dat je je mate gevonden hebt?' Zegt mijn vader streng, hij wilt altijd alles zo snel mogelijk en perfect regelen vooral bruiloften.

Dus als je het een beetje snapt begrijp je dat mijn vader als eerste wilt weten als je je mate hebt gevonden zodat hij je bruiloft alvast kan gaan regelen.

Ik zucht en duw hun aan de kant.

Grey pakt mijn arm beet en trekt me terug.

'Ho, ho, niet zo snel mannetje! We willen eerst antwoord!'

'Best. Ik heb het jullie niet verteld omdat ze zelf niet weet dat ze mijn mate is. Ze is een mens maar met een geur die ik niet kan plaatsen en bovendien wil ik haar eerst beter leren kennen en dat ze me vertrouwd.'

Mijn vader knikt begrijpend.

Zijn blik verschiet plots naar ongeduld en ik bereid me voor op het ergste.

'Waar wacht je dan nog op? Schiet op jij! Straks kom je nog te laat!'

Mijn broers grinniken en ik storm langs ze heen.

'Ik ben al weg, pap!'

Snel grits ik twee boterhammen, een appel en een peer mee en ren naar buiten.

Ik ren naar snel naar het bos en naar de plek waar we elkaar ontmoet hebben.

Laat haar er ook zijn! Smeek ik zacht.

Ik zie dat ze er al is en glimlach opgelucht.

Zo stil mogelijk loop ik naar haar toe maar ze hoort me toch.

Vliegensvlug draait ze zich om en trekt haar pistool.

'Wie je ook bent kom nu te voorschijn met je handen in de lucht!'

Haar stem geeft me rillingen, zowel fijne als onprettige.

Ik ben blij dat ik mijn voedsel al op heb.

Ik sta rustig op en steek mijn handen in de lucht.

Langzaam stap ik uit de bosjes en kijk haar aan.

Haar ogen staan emotieloos en toch zijn ze perfect.

'Wie ben je?' Vraagt ze.

Haar ogen glijden onderzoekend over mijn lichaam, ik doe hetzelfde bij haar alleen dan veel langzamer.

'Dean. En wie ben jij als ik vragen mag?'

Ik had gehoord dat die jongen haar Dia noemde maar dat lijkt me niet haar echte naam.

'Dat gaat je niks aan.'

Normale mensen zouden dit giftig of met een scherp randje zeggen maar haar stem blijft zo.... koud.

Ik ben nu wel nieuwsgierig naar haar geschiedenis en waarom ze geen emoties toont.

Ze lijkt me zelfs niet knap te vinden en dat is vreemd voor een mate...

'Mag ik dan vragen wat je op mijn terrein doet?'

'Jouw'n terrein?' Zegt ze, het pistool nog steeds op me gericht.

'Nou ja, niet echt mijn terrein maar wel het terrein van mijn vader.'

Ze trekt een wenkbrauw op maar haar gezicht blijft ijskoud.

'Oké, ik kwam eigenlijk kijken of ik een wolf weer kon vinden.'

Ze zocht me!

Mijn wolf word helemaal hyper en met moeite hou ik hem in bedwang.

'Hoe zag die wolf eruit?'

'Hij was grijs en wit.'

Dat is mijn wolf!

Ze wou me echt nog een keer zien!

'Hm, als ik hem  een keer zie zal ik het tegen je zeggen.'

'Bedankt.'

Nog steeds ijskoud.

Ze is zo mysterieus!

En knap natuurlijk.

'Mag ik als wederdienst je naam weten?'

Ze doet niks.

Als ze zich omdraait, zegt ze: 'Diata.'

'Wat?'

'Diata is mijn naam.'

Dan loopt ze het bos uit.

Verdrietig blijf ik staan.

Waarom ging ze nu weg?

Waarom toont ze geen emotie?

Waarom richtte ze een pistool op me, zonder angst het te gebruiken?

Waarom ging ik haar niet achterna?

Zou ze ooit terugkomen?

Zal ik haar ooit weer zien?

Mijn hoofd tolt van de vragen en ik ga op de grond zitten met mijn hoofd in mijn handen.

Diata pov.

Het is nog pikdonker als ik opsta.

Vandaag ga ik die wolf zoeken op de plek waar ik hem ontmoet heb.

Snel kleed ik me om en pak kogels en mijn pistool.

Ik eet snel een boterham en jog naar buiten.

Als ik de plek kom, scan ik snel de omgeving.

Ik blijf zoekend om me heen kijken, kijkend of ik de wolf ergens zie.

Plots klingt er een superzacht geluidje achter me.

Vliegensvlug draai ik me om en trek mijn pistool.

Ik richt hem op de bosjes waar het geluid uitkwam.

'Wie je ook bent kom nu te voorschijn met je handen in de lucht!' Zeg ik terwijl ik mijn pistool laad.

De bladeren van de bosjes ritselen en langzaam komt er een jongen omhoog.

Hij steekt zijn handen in de lucht maar toch vertrouw ik het niet.

Hij stapt de plek op.

'Wie ben je?' Vraag ik terwijl ik snel kijk of hij ergens plekken kan hebben waar hij wapens in verstopt kan hebben.

Hij bekijkt mij ook maar slomer en veel nauwkeurig net alsof hij me voor altijd wilt onthouden.

Weirdo.

'Dean. En wie ben jij als ik vragen mag?'

Gaan we weer.

'Dat gaat je niks aan.' Zeg ik terwijl ik elke beweging die hij maakt in de gaten houd.

'Mag ik dan vragen wat je op mijn terrein doet?'

Wat?

Ik weet dat dit bos terrein is van iemand maar die iemand is veel ouder.

Dat zei Marc ten minste.

'Jouw'n terrein?' Vraag ik dan ook.

'Nou ja, niet echt mijn terrein maar wel het terrein van mijn vader.'

Ik trek een wenkbrauw op, ik weet niet waarom ik het kan of überhaupt doe, want ik voel toch niks.

'Oké, ik kwam eigenlijk kijken of ik een wolf weer kon vinden.'

Er verschijnt een twinkel in Deans ogen.

'Hoe zag die wolf eruit?'

'Hij was grijs en wit.'

De twinkel in zijn ogen word groter.

'Hm, als ik hem een keer zie zal ik je het zeggen.'

'Bedankt.'

'Mag ik als wederdienst je naam weten?'

Wat?

Hij is echt raar.

Waarom zou hij mijn naam willen weten?

Ik draai me om en zeg: 'Diata.'

'Wat?'

Ugh...

'Diata is mijn naam.'

Dan loop ik het bos uit.

Waarom wou die jongen zoveel weten?

Waarom keek hij me aan alsof hij me elk moment een knuffel kon geven?

Niet aan denken.

Gewoon verder met je werk.

Ik loop de smerige stad weer in en ga opzoek naar de volgende wanbetaler.

Onderweg zie ik foto's voorbij komen met mijn hoofd erop.

Mijn reputatie is omhoog gegaan zo te zien. Dat is 1 goed ding.

Op de foto is Dean.