Ik heb nu wel veel down stukjes geschreven. Live is hard, I know. Maar er zijn ook lichtpuntjes in je leven. Momenten waar je van kan genieten en, belangrijker, herinnert.

Het was immers april en dus bijna Pasen. En iedereen respecteerde wat je geloofde. Ik mocht van de kamer af en een van mijn favoriete bezigheden doen. Schilderen. Er was een kip van papiermache gemaakt en die mochten wij, de kinderen op de afdeling, versieren. De hele kip zat onder de rode en gele verf. Het was een waar kunstwerk.
Toen kwamen de motor hazen. Dat waren stoere mannen in een konijnen/hazen pak. Ze kwamen met de motor naar het ziekenhuis. Het was een grappig gezicht. Over de hele afdeling brachten ze eieren rond en het was vrolijk op de afdeling.

De dag erna kwamen mijn pake en beppe (Friese opa en oma) langs. Ik vertelde vol lof wat er die dag gebeurt was, liet ze de kip zien en misschien wel het fijnste, ik speelde keyboard.

Ik zat al voor mijn tweede jaar op AMV-les, al miste nu wel erg veel. Het was zo gemakkelijk om de dingen aan te leren. Toen mijn moeder de muziek map mee had genomen was ik dan ook heel erg blij.