Ik kijk om me heen. Het was april 2007. Maar als kind van bijna 6 sta je daar niet bij stil. 'Kom even zitten,' zei mama. Ik ging naast papa op de bank zitten. Mijn zusje van een half haar lag al op bed. Ook mijn bedtijd was al bijna aangebroken. Buiten was het donker en de lamp in de woonkamer staat zacht aan. Mama legt een arm om me heen. Ze is stil, er is iets aan de hand. De stilte word irritant. 'Wat is er?' vraag ik en kijk van mama naar papa en weer terug.

'Het... gaat de laatste tijd niet zo goed tussen papa en mij,' zegt mama voorzichtig. Oke..., dacht ik. 'Na lange tijd hebben we daarom besloten om uit elkaar te gaan.' Ik kijk naar de grond. 'We gaan scheiden,' vertelde ze. Het dam woord dat er aan zat te komen. Papa wreef over mijn schouder en kijkt met een moeilijke glimlach aan. Terwijl de informatie verwerkt word rolt er een traan over mijn wang.
Ik leunde tegen mama aan. Huilend. 'Het is niet jouw schuld,' zegt ze, ook half huilend. Tuurlijk was het mijn schuld niet. Als ik iets heb geleerd van boeken en films is dat de kinderen zich altijd schuldig voelen. Maar ik voelde me niet schuldig. Het was alleen heel onverwacht. Ik heb geschreeuw gehoord, soms. Ik wist niet dat het zo erg was...

Ze legde me van alles uit. Wat er ging gebeuren, waar papa ging wonen, wat er met ons, mijn zusje en ik, zou gebeuren. Het was alleen lastig. Ik begreep het, maar voelde er niet veel voor. Ja, het was klote, maar we zouden verder moeten gaan.

Al leek het makkelijk, het was een beslissing die iets groots heeft veroorzaakt. But, I have an blok on my mind. I can't remember everything.