Op mijn bloten voeten loop ik door de menigte.
Mijn tranen zijn opgedroogd. Eigenlijk best interessant is deze wereld. Hier kan je echt een boek over schrijven. Misschien moet ik dat ook doen als ik terug ben. Dan kan ik de wereld de echte wereld geven hoe het hier in de 17e eeuw afspeelde.
Of nog beter ik ga hier al beginnen met schrijven.

Om me heen lopen mensen heen en weer. Ze geven me geen ene blik van dat ik langs ze loop. Ze ontwijken me gewoon.

Ineens zegt er een stem: "een mooi bosje bloemen voor de mooie lady"
Ik kijk de verkoper aan en hij geeft me een grote lach en prikt de bloemen in mijn ogen.

"Nee dank u wel!", zeg ik beleefd.

"Alstublieft, het is maar 1 kroon waard", zegt hij.

"Nee, sorry. Ik heb geen geld bij me", zeg ik snel. Wanneer ik dat heb gezegd draait de verkoper zich om en loopt weg.

"Pfff, dat is voorbij"

Mijn voeten beginnen nog meer pijn te doen en ik besluit om even te gaan zitten.
Wanneer ik een bankje heb gevonden ga ik naast een klein meisje zitten van een jaartje of 6 of 7 jaar.

Als ik zit kijkt ze me bewonderd aan en ik glimlach naar haar.
"Wat heeft u mooie schoenen", zegt ze ineens.

Ik kijk naar mijn schoenen in mijn linker hand en kijk haar weer aan. "dankjewel"
Ze begint te lachen.

"Mag ik vragen, wat heeft u met uw jurk gedaan?"

Mijn hoofd word een beetje rood maar ik zeg: "ik bleef haken aan een tak en toen is die gescheurd. Het is nu toch mooier, toch?"

Ze knikt. "Het is anders", zegt ze.
"Ja, dat is waar zeg ik.

Ineens staat er een vrouw naast het meisje en ze kijkt me kwaad aan. "Wat moet een zwerver naast mijn kind. Schandalig, scheer je weg!", zegt ze kwaad.

Ik schik zo van haar reactie dat ik mijn schoenen laat vallen.
"Ik ben geen zwerver, ik ben..." maar ik kan niet verder praten want de vrouw zegt: "scheer je weg vuilenrik. Met mijn kind praten. Als u nu niet ophoepelt roep ik de soldaten en dan zal het je heel erg bezuren"

Het voelt dat mijn mond is dichtgeplakt en ik draai me snel om en ren weg, zonder mijn schoenen omdat ik te bang ben wat ze gaat doen.
Achter me hoor ik het meisje nog zeggen: "waar ga je naartoe?"

Maar de angst is zo ondragelijk dat ik zo hard ren. Ik duw mensen weg om me erdoorheen te wurgen.
Tranen springen weer in mijn ogen.

Dit is gewoon een hel. Het begint al donker te worden.
Ik moet ergens naartoe alleen weet ik niet waar ik naartoe wil.

Het begint na elke 5 minuten donkerder te worden.

Wanneer ik niet meer kan rennen blijf ik staan en zoek een bankje.
Onder een boom 10 meter van mij vandaan staat er een en ik ren er naartoe.

Zittend op het bankje laat ik mijn hoofd vallen in mijn handen en begin hard te huilen.
Dit is gewoon echt niet wat ik wil. Was ik maar in het paleis gebleven.

"Hallo daar!", zegt een stem ineens. Snel kijk ik op en een man staat een meter voor me.
"Kan ik iets doen voor u, mevrouw?", zegt hij.
Ik knik van nee. "Ga weg!"

Zonder meer te zeggen voel ik dat hij naast mij gaat zitten. "Heeft u geen slaapplek?"
Ik knik van nee.

"U kunt bij mij slapen als u wilt?", zegt de man. Ik kijk op en zie dat het een hele vieze kerel is.

Ik moet hier weg!

Snel sta ik op en ren weg zonder weer iets te zeggen en hoor dat hij achter me aan rent.
Waarom kan deze dag nog erger, denk ik.

Zo hard ik kan rennen ren ik door de poort en ren het bos in. Ik voel de aarde en het gras onder mijn voeten.

Gelukkig hoor ik de man niet meer achter me.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. En mijn hele lichaam voelt zo zwaar aan.
Uitgeput beland ik in het gras.
Ik moet slapen", denk ik en mijn ogen vallen dicht.

In het donkere bos vol met dieren val ik in slaap in het zachte gras, niet wetend wat er allemaal om me heen gebeurt.