Tahimik ang gabi, ngunit tila ang dilim nito ay hindi umabot sa loob ng bahay. Sa halip, parang may nakabiting alon ng tensyon sa hangin, sapat upang mapuno ng bigat ang dibdib ni Clay. Nakaupo siya sa mesa sa kusina, ang tasa ng kape ay nakalapag sa harapan niya, ngunit tila nawalan na ito ng init, katulad ng kanilang relasyon.

Sa kabila ng tahimik na paligid ng gabi, ang kanyang isipan ay magulo, puno ng mga tanong na hindi niya alam kung kaya niyang sagutin.

Tahimik na bumaba si Isla mula sa kwarto, ang mga hakbang nito ay marahan, parang nagdadalawang-isip.

Nang makita niya si Clay, tumigil siya sandali sa may hagdan. Alam niyang kailangan na nilang harapin ang tanong na matagal nang umiikot sa kanilang dalawa.

“Isla,” bungad ni Clay nang hindi siya nililingon. Nakaayos ang mga braso nito sa mesa, ngunit ang kamao ay nakatikom.

“Clay,” sagot ni Isla, halos pabulong.

Ngayon lang napansin ni Isla na kahit tawagan nila na mag-asawa ay wala sila. Pangalan pa rin ang pangtawag nila sa isa't isa.

Lumapit siya at umupo sa tapat ni Clay. Hindi siya makatingin ng diretso, at pinilit niyang huwag makaramdam ng kaba. Ngunit naramdaman niya ang bigat ng mga mata ni Clay na nakatuon sa kanya.

“Isla,” basag ni Clay sa katahimikan. “May kailangan akong itanong.”

Napatingin si Isla sa kanya, ngunit agad ding umiwas. Ang tinig ni Clay ay puno ng bigat, parang isang tao na nag-ipon ng lakas upang itanong ang bagay na alam niyang maaaring sumugat sa kanya.

"Do you have feelings for Matthias?” diretsong tanong nito, halata ang panginginig sa boses.

It felt as though Isla's world had come to a sudden halt. Her chest tightened, as if bound by an invisible cord. She struggled to steady herself, but she could feel her hands trembling as they rested on the table.

“Clay…” mahina niyang sambit. Ngunit ang kanyang boses ay nabigo na bigyang-linaw ang mga salita.

"Tell me the truth,” aniya, mas matatag ngayon. “I can sense it, Isla. I know something’s going on. And I know you’re feeling something for him."

Tila binagsakan ng langit si Isla. Alam niyang hindi na siya makakapagsinungaling. Ang totoo’y matagal na niyang gustong sabihin ito, ngunit wala siyang lakas ng loob na saktan si Clay.

Kahit na ano'ng muhi niya rito noon.

“Oo,” sagot niya, marahan ngunit diretso. “Clay, minsan, may naramdaman ako para kay Matthias.”

Parang kinuryente si Clay sa narinig. Napatitig siya kay Isla, at sa unang pagkakataon, nakita niya ang isang bagay na hindi niya kailanman gustong makita—ang kumpirmasyon ng kanyang mga hinala. Napapikit siya at mahigpit na hinigpitan ang hawak sa tasa ng kape, na parang iyon na lamang ang nagpapatibay sa kanya.

"I already know," he replied softly. "I could feel it even before you said a word." He shook his head, struggling to hold back the tears that threatened to fall. "But it's different when I hear it from you."

Hindi makapagsalita si Isla. Ang kanyang puso ay puno ng sakit habang pinapanood niyang pinipilit ni Clay na magpakatatag. Napuno ng katahimikan ang pagitan nilang dalawa, ang bawat segundo ay tila mas mabigat kaysa sa nauna.

“Clay,” bungad ni Isla. “Hindi ko sinasadyang mangyari ito. Hindi ko ginusto.”

“Pero nangyari,” putol ni Clay, ngayon ay diretsong tumingin sa kanya. “At hindi ko alam kung paano ako magpapatuloy na parang wala lang.”

Tumayo si Clay, tumalikod at dumiretso sa bintana. Tumitig siya sa labas, sa tahimik na gabing tila nang-aasar sa kanyang nararamdaman.

"I love you, Isla," he said quietly, his voice steady but filled with pain, not even turning to look at her. "I know I’ve hurt you, Isla. Whether you believe it or not, I regret it more than you’ll ever know. I’m a fool. But I love you so damn much, and I’m an even bigger idiot for realizing it too late. But how can I come back to you, knowing there's a part of your heart that isn't mine?"

Lumapit si Isla sa kanya, pilit na nilalabanan ang luha. “Clay, wala na si Matthias. Ang lahat ng naramdaman ko para sa kanya ay nasa nakaraan.”

Lumingon si Clay sa kanya, ang mga mata nito ay puno ng sakit ngunit may bahid ng pag-asa. “Paano ako maniniwala, Isla? Paano kung isang araw, maramdaman mo ulit ang nararamdaman mo noon?”

“Dahil ikaw ang tahanan ko,” sagot ni Isla, sa wakas ay tumingin ng diretso sa mga mata nito. “At kahit gaano kalayo ang puntahan ko, sa’yo at kay Cerius pa rin ako babalik.”

Hindi sumagot si Clay. Tumitig lamang siya kay Isla, pilit na tinatanggap ang mga salitang tila balanse ng sakit at pagmamahal. Lumapit siya, inabot ang kamay ni Isla at mahigpit na hinawakan ito.

“Isla,” ani Clay, marahan ngunit puno ng damdamin.

“Kung ako ang pipiliin mo, sana piliin mo rin akong mahalin nang buo.”

“Gagawin ko,” sagot ni Isla, kahit ang puso niya’y puno pa rin ng takot.

At sa sandaling iyon, alam nilang hindi agad magiging madali ang lahat. Ngunit sa likod ng sakit, naroon pa rin ang pag-asang maaaring buuin muli ang tiwala.