Nanginginig ang buong katawan ko habang tinatanaw ang malaking bahay namin. Kararating ko lang at kanina pa ako hindi mapakali. Kilala ko si Klaxon at alam ko paano siya magalit. Wala talaga siyang pinapalampas.

Hinawakan ko ng mahigpit ang aking bag. Pilit pinapakalma ang aking sarili ngunit ayaw nitong tumigil sa panginginig.

He won't hurt me, right? Shit!

Calm down, Kelra. Hindi ka sasaktn ni Klaxon. Fuck! Why do I feel scared?

Dahan-dahan kong binuksan ang gate at pumasok. Nakabukas pa rin ang mga ilaw ng bahay. Maaga pa naman at sa tingin ko'y gising pa sina Mommy at Klaxon.

Lumapit ako sa malaking pintuan at unti-unti 'yung binuksan ng kaonti. Sinilip ko muna kung may tao ba sa salas namin. Nang makitang wala pumasok ako na hindi nagsasanhi ng ingay pagkatapos ay sinirado ang pintuan.

Nilapag ko ang aking bag sa sofa, huminga ng malalim at akma na sanang aakyat nang biglang bumungad sa aking harapan ang malaking katawan ni Klaxon. Napaatras ako kasabay nito ang pagbugso ng aking damdamin dahil sa kaniyang madilim na mukha. Nakatupi ang kaniyang polo at magulo ang kaniyang buhok.

"T-Tito Klaxon..." mahinang tawag ko habang lumalayo sa kaniya.

"Where have you been, Kelra? Hindi ka umuwi ng bahay, hmm..."

Unti-unti siyang humakbang papalapit sa akin habang ako naman ay kinakabahan baka mahuli kami ni Mommy. Shit! Wala naman akong kasalanan sa kaniya, hindi ko naman siya inaano. I just want to stay away from him. Malayo sa temptasyon.

"T-Tumigil ako sa bahay ng pinsan k-ko," nanginginig kong sabi.

Nakita ko ang pagsilay ng kaniyang ngisi at pagtigil nito. Ilang dangkal na lang ay tatama na ang katawan naming dalawa. He stopped and look at me. Sinuri niya ang buong katawan ko. Ramdam na ramdam ko ang pagnanasa sa kaniyang mga mata. Tila inaakit na naman ako nito.

Yumuko ako. Umiwas ng tingin sa kaniya.

"Really? Hindi mo binista 'yung boyfriend mong namatay?"

Pumikit ako ng mariin. Nilalabanan ang kaba, takot at panginginig ng katawan. Bakit ko naman pupuntahan ang lalaking iyon? Alam kong may malaki siyang kasalanan ngunit nakokonsensya ako sa nangyari sa kaniya. Because of me namatay siya. Pinatay siya ng lalaking ito! Walang awa.

Tumikhim ako. Wala talaga akong balak na puntahan si Climente. I know I did wrong, at hindi ko makakalimutan iyon. May pinagsamahan din naman kami, naging masaya rin sa mga panahon na 'yon but nagbago siya. Hindi ko alam ang dahilan. Dahil do'n ay unti-unting nawala ang pagmamahal ko sa kaniya. Lagi ko na siyang iniiwasan, ayaw kong masaktan ulit.

Binalik ko ang tingin kay Klaxon. Nakakuyom ang kaniyang dalawang kamao habang nakatingin sa akin.

"Talk, Kelra!" mariin na sambit niya sabay tawa ng mapakla.

Nararamdaman ko na ang kaniyang matinding galit ngayon. Bawat tawa niya ay nagbibigay ng tindig sa akin, tawang hindi mo nanaising marinig. He's really mad.

Hinawakan ko ang aking kamay. Nag-iisip kung papaano makakatakas sa kaniya.

"W-Where's my Mom? Natutulog na po ba siya?" kahit kinakabahan ay pinilit ko pa ring umakto ng normal.

Tumaas ang kaniyang kilay. "You went home because of her not me?" mapait niyang sagot.

Lumapit siya sa sofa at kinuha ang bag ko doon. Binuksan niya 'yon, hinulog ang mga laman no'n sa sahig na naging dahilan kung bakit namayani ang ingay sa loob ng bahay.

Napaatras muli ako at napalunok nang maramdaman ang pintuan. Wala na akong maaatrasan pa. I'm doomed.

"Tell me, Kelra. Do you still love him?"

Malamig na ang kaniyang boses ngayon. May diin ang bawat salita. Is he crazy? Sa tingin niya ba ay mahal ko pa rin iyon pagkatapos niyang sirain ang buhay ko? Naka-move on na ako at hindi na muling babalik sa daan na iyon!

"I'm tired, Tito Klaxon. I need to rest," mahinang sabi ko at lalagpasan na sana siya subalit hinuli niya ang dalawang kamay ko.

Padarang niya akong hinila at dinala sa kaniyang kuwarto sa ibaba. "Don't touch me! Bitawan mo ako, Klaxon! Bitaw!"

Binagsak niya ang aking katawan sa kaniyang malambot na kama. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa kaniya. Babangon na sa muli ako ngunit nahuli niya na naman ang dalawang kamay ko.

Hawak niya ito habang nakahiga ako sa kama at siya naman sa ibabaw ko. Damn this!

"Let go, Klaxon! Gusto kong magpahinga!"

"You didn't answer me, Kelra. So, you still love that stupid guy, huh?"

"Puwede ba!"

"Patay na 'yon, Kelra! Patay na! Wala na 'yong kwenta, hindi ka na mamahalin non!" malakas na sigaw niya dahilan ng pagtigil ko at panghihina ng katawan.

"Gusto mo bang pati sa kabilang buhay papatayin ko 'yon?"

I can't believe him. Hinding-hindi siya ito, ibang-iba na ang kaniyang ugali.

Umiwas ako. Binaling ko ang tingin sa kaniyang lamesa habang nilalabanan ang mga luha. Ayaw ko nang manlaban baka masasaktan lang ako. May anak ako sa aking sinapupunan, ayaw kong may mangyaring hindi maganda sa kaniya kayat titiisin ko muna ito.

"Nandidiri ka na ba sa akin, Kelra? Bakit hindi mo ako matingnan ng deretso!"

"Stop this, Klaxon. Mahiya ka naman sa Mommy kong papakasalan mo." Mariin na sagot ko.

"I don't want to marry her. Sa tingin mo ba'y minahal ko ang Mommy mo? Sinabi ko lang naman iyon dahil ikaw talaga ang nais kong pakasalan, Kelra! Ikaw lang!"

Nanlaki ang aking mga mata. Hindi makapaniwala sa kaniyang sinabi.

Is he insane?!

Sasagot pa sana muli ako ngunit hindi natuloy dahil sinunggaban niya ang labi ko.

Bawat halik na iyon may matinding galit. Hindi ko masundan ang kaniyang galaw dahil sobrang bilis niya.

Binaba niya ang kaniyang dalawang kamay hanggang sa binti ko. Kinurot niya iyon ng mahina saka sinampal.

"Ano ba! Let go of me!"

"Stay still."

Anong ibig niyang sabihin? Hindi niya minahal ang Mommy ko? Palabas lang ba ang lahat ng 'yon? Tangina. Nakikita ko sa mga mata ni Mommy na mahal na mahal niya si Klaxon gano'n din siya noon. Anong nangyari ngayon? Anong pumasok sa kokote ni Klaxon? Tila umiba yata ang ihip ng hangin...

"S-Stop! Stop this, please..."

Naramdaman ko ang kaniyang kamay sa aking dibdib kasabay nito ang luhang lumandas sa aking mga mata.

"You are a monster..." mahinang bulong ko ngunit sapat na para marinig ni Klaxon.

Napatigil siya. Tinitigan niya ako ng panandalian saka lumabas ng kwarto na walang salitang lumalabas sa kaniyang bibig. Parang dumaan na hangin.

Wala akong mintindihan. Gulong-gulo ang aking isip ngayon. Nasasaktan ako para kay Mommy, hindi niya deserve ang sakit na ito, ang katotohanan.

Pinamukha niya sa akin na hindi niya talaga mahal ang Mommy ko. Ginagamit niya lang ito para makuha ako. Hindi naman ako tanga e para hindi maunawaan ang nais niyang ipabatid.

I don't want to stay here. Lalayas ako.

***

Medyo lutangers ako habang sinusulat ito 🤧 baka papalitan ko rin 'to kalaunan. Don't forget to vote and leave a reaction for more updates! Thank you.