Z góry przepraszam za błędy ortograficzne, literówki czy korektę. Nie zwracajcie uwagi ;)

–Co?

To było pierwsze co powiedziałaś, kiedy lekarz przedstawił ci twoją diagnozę. Byłaś w szoku, po tym co usłyszałaś.

–Nigdy nie miała Pani dziwnych skurczów w klatce piersiowej? Ani nic?

–Miałam, ale wydaje mi się, że to było na tle stresowym. Zignorowałam to.

–I właśnie przez to, że Pani to ignorowała, spowodowało to rozwój miażdżycy.- oznajmił delikatnie.- Musi teraz pani bardzo uważać.

–A na ile tutaj zostanę?.- zapytałaś trochę zła na całą tą sytuację.

–Na jakiś tydzień, później zdecyduje, czy wystarczą już tylko lekarstwa i badania kontrolne czy jednak dłuższa terapia.

Słowa, jakimi obdarzył cię lekarz nadal siedziały ci w głowie. Nie wiedziałaś co robić. Miałaś wrażenie, że właśnie stanęłaś w miejscu i jakaś siła cię trzymała, abyś nie poszła dalej. Czułaś, że znowu brakuje ci powietrza, dlatego sięgnęłaś po maskę z tlenem i od razu poczułaś się lepiej. Kątem oka dostrzegłaś, że czarnowłosa kobieta zbliża się w twoją stronę. Szefowa.

–Teraz się dowiedziałam.- powiedziała smutno.- Bardzo mi przykro, że twój stan zdrowia jest tak poważny.

–To...nic takiego.- uśmiechnęłaś się blado.

–Dostaniesz wolne, na jak długo jak chcesz. Dopóki nie wyjdziesz z tego.

–Dobrze.

–Idę zmienić grafik. Wpadnę do ciebie jutro. Czegoś potrzebujesz?

–Właściwie to nie, ale dziękuję. Poproszę Aubrey, aby mi przywiozła jakieś ubrania i kosmetyki.

–Dobrze, w takim razie do zobaczenia jutro.

–Do zobaczenia, szefowo.

Nie tak wyobrażałaś sobie załatwienie "wolnego".
Chyba nikt tak nie chce.

***

Nie minęła nawet godzina, a już zaczynałaś się nudzić. Na telefonie nie mogłaś zainstalować żadnej gry ani nic sprawdzić, ponieważ internet nie był taki dobry. Nie miałaś żadnej książki. A szkoda.

Tą ciszę przerwał dźwięk twojego telefonu. Nie patrząc na to, kto dzwoni odebrałaś połączenie.

–Halo?

–Gdzie jesteś?.- usłyszałaś lekko zachrypnięty głos Gojo.

–Um...- dobra, i tak czy później by się dowiedział.- W szpitalu.

–CO?!

–Nie krzycz mi do ucha, błagam cię.- jęknęłaś.- Jestem w szpitalu, ale to nic poważnego, spokojnie.

–Już tam jadę.

–Ale...- i się rozłączył.- Nawet nie wie, w jakim.

Minęło jakieś piętnaście minut od twojej rozmowy z Gojo. Z jednej strony nie chciałaś, aby się martwił, ale z drugiej potrzebowałaś towarzystwa. Było tak nudno w szpitalu, że mało brakowało, abyś zwariowała.

–Jestem!

Kiedy zobaczyłaś go obładowanego różnymi słodyczami, wielki pluszowym misiem oraz z bukietem pięknych czerwonych róż zaczęłaś płakać ze szczęścia.
Chyba na nowo się w nim zakochałaś.

Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał!❤️
Miłego dnia/nocy/wieczoru!❤️
A tak na marginesie...
Wiecie o tym, że w tym tygodniu prawdopodobnie zakończę tę książkę..?
Nawet nie wiecie jak szybko mi to minęło, w przecież to była trylogia...