Ilang minuto na din akong nakatitig sa mga langgam sa lupa. Ang iba sa kanila'y may dala-dalang butil ng pagkain sa likuran nila at papasok sa isang maliit na butas.

"May feelings din kaya ang mga langgam tulad ng tao?" tanong ko sa sarili ko. Kasi kung wala, ang swerte nila. Di tulad ng tao, minsan masaya tapos magiging malungkot. Minsan galit, minsan tumatawa, naiinggit, nagyayabang, namimintas, umiiyak. Siguro nasasaktan lang ang mga langgam kapag pinatay sila. Ang tao, palaging nasasaktan. Nakakapagod din.

Nung nakita kong niyakap pabalik ni Antonio si Burandai, bumigat ang pakiramdam ko. Para akong tinusok ng di mabilang na karayom. Mas masakit pa nung nalaman kong gusto ni Burandai si Antonio. Kasing-sakit noong nakita kong hinalikan siya ni Burandai pero dinoble ng sampung beses. Antonio looked at her like she was the most fragile thing ever. Hindi kagaya nung tinging ibinigay niya sakin nung sinagot ko si Burandai. It was cold

I excused myself after that at lumabas ng bahay. I stayed under the mango tree at the back of the house. Pakiramdam ko kapag nanatili pa ako dun ay mas lalong sumisikip ang dibdib ko hanggang sa hindi na ako makahinga. Mahigit isang oras na rin akong nandito. I don't have the guts to go back inside. Seeing Antonio and Burandai hurts me like hell. Naguguluhan na ako. Expect ako ng expect sa mga ginagawang kabutihan sakin ni Antonio. Nakalimutan kong ganun pala siya sa lahat. But last night. Habang tumutugtog siya para kay Corazon at Santiago, his eyes were fixed on me. What was the meaning of that? How am I supposed to feel after that? I want answers badly. But how am I supposed to do that? Masasagot lang naman ang mga katanungan ko kung siya mismo ang sasagot. Kung mismong sa bibig niya maggagaling. But...

Itinakip ko ang hintuturo ko sa maliit na butas sa lupa.

But I'm afraid of rejection. If I want answers, the I have to tell Antonio how I feel and that means I have to be ready for anu possible rejection.

"Kristin," napaayos ako ng upo nang may tumawag sa pangalan ko. I turned my towards the person who called me.

"Santiago?" Ngumiti siya at paika-ikang lumapit sakin. Dala-dala nito ang isang kahon na binalot ng isang tela.

I stood up saka lumapit sa kanya at inalalayan siya hanggang sa makaupo kami sa bangkong kinauupuan ko kanina.

"Bakit nandito ka?" tanong ko nang makaupo kami. "Di ka pa masyadong magaling. Gusto mo bang makurot uli ni Tandang Sora?"

He chuckled, "Maayos na ako. Maliit na sugat at pasa na lamang ito."

I sighed, "Sabi mo e."

"Hindi pa pala kita napapasalamatan."

"Para san?"

"Sa pagligtas sakin. Kung hindi dahil sayo ay wala ako ngayon dito."

I raised a brow, "Pero 'di ko naman ginawa yun mag-isa."

He gave me a tight smile saka ibinaling ang tingin sa lupa. "Alam ko," he paused. "Ngunit kung hindi mo daw pinilit si Emilio at gumawa ng plano para iligtas ako, baka nga pinaglalamayan na ko ngayon."

"Kung ganun, 'di mo na kailangang magpasalamat," inalis ko ang tingin sa kanya at ibinaling ito sa kalangitan. The sky was clearlight blue and there were big fluffy clouds floating. "Ginawa ko yun dahil kaibigan kita. Saka ayoko ng makitang umiyak ulit si Corazon."

Nung napagdesisyunan kong iligtas si Santiago, walang ibang pumasok sa isip ko kundi silang tatlo. Matagal na silang magkakasama at parang pamilya na ang turingan nila sa isa't isa. And I know the feeling of losing the most inportant person to you. Well, I didn't literally lose my brother. Pero parang nawala na din ito mula nung nangyari ang insidenteng yun. And that incident broke me... changed me. Everyday, I was hurting. Wala araw na hindi ako pinapatay ng insidenteng yun. Ayokong maradaman nila yun.  Especially Antonio and Corazon. They've lost so much already. I don't want them to lose another.

"Nais ko ring magpasalamat sa pagtulong mo noon sakin kung ano ang magandang ibigay kay Corazon."

Naibalik ko ang tingin sa kanya, "Ano bang ireregalo mo?"

Ngumiti siya at kinuha ang kahong nasa tabi at ipinatong sa kanyang hita. He removed the silky laced cloth by untying it, revealing an antique wooden box. He opened it and my eyes widen in awe. Inside the box were paintbrushes in different sizes placed on top of a velvet cloth. Each paintbrush had white bristles which was clamped together by a silver ferrule. Ang hawakan nito ay gawa sa pinakintab na kahoy. The brand of the paintbrush was carved in the handle near the ferrule. It looked expensive.

"Mga kagamitan pagpinta."

"Woah."

"Matagal ko na itong binili. Noong una ko itong nakita sa isang tindahan noong ako'y nasa Inglatera pa, si Corazon agad ang aking naalala. Naalala ko ang hilig nito sa pagpinta at pagguhit kaga agad ko itong binili. Ngunit hindi ko ito naibigay sa kanya agad dahil nahihiya ako," he said as he ran his finger on one of the brushes. "Nais kong matupad niya ang mga pangarap niya. Sa tingin mo magugustuhan niya ito?"

This era has a lot of good guys. Makakahanap ka pa kaya sa twentieth century ng lalaking susuportahan ka para matupad ang mga pangarap mo?

I gently tapped his back. "Magugustuhan niya ito. Trust me," I said with a smile on my face as a reassurance.

"Alam mo, mabuti kang tao," he blurted out of nowhere.

I chuckled, "You're the first person to ever tell me that."

"Mabuti ka naman talagang tao. Kahit na minsan nakakatakot ang katapangang iyong taglay," he stiffled a laugh. "Imposibleng hindi magkagusto si Antonio sayo."

Natigilan ako sa huling sinabi nito. My cheeks flushed, "A-ano?"

He looked at me, "Hindi ba't gusto mo siya? Unang beses pa lamang nating pagkikita ay alam ko ng may pagtingin ka sa aking kaibigan." 

"N-naintindihan mo talaga yun?" I asked with my eyes wide open.

He nodded saka napahawak sa kanyang baba. "Pero hindi ko maintindihan kung bakit mo siya tinawag na mainit? May lagnat ba nung mga panahong iyon si Antoni—"

"Oh my God, shut up!"

After that, nauna ng pumasok sakin si Santiago. Magtatanghali na nung napagdesisyunan kong bumalik ng bahay. Pagkarating ko sa sala ay wala na sila roon kaya dumiretso nalang ako sa silid namin ni Corazon. Pero pagkarating ko dun ay bumungad sakin si Corazon at Burandai na masayang nag-uusap. Burandai was smiling while listening to Corazon na para bang walang problema. I squinted my eyes. Indeed, she's a two-faced bitch. Kanina iiyak-iyak ngayon tatawa-tawa. Minsan talaga gusto ko ng isipin that this girl has some serious case of bipolar disorder.

Aalis na sana ako nang bigla akong tinawag ni Corazon, "Kristin!" Lumingon ako sa kanya at ngumiti. "Halika."

"Ah, hindi na Corazon. May kukunin lang ako," I said saka pumasok sa silid. Dumiretso agad ako sa vanity table at kinuha ang tali ko sa buhok.

"Hindi ka pa ba hinahanap ng pamilya mo, Kristin?" Lumingon ako kay Burandai nang nagsalita ito. She was wearing a mocking grin on her face.

Nagi-exist na pala sa panahong 'to ang mga biatch? Well, 'di ako nainform. Sumilay ang isang pekeng ngiti sa mga labi ko, "Pinapaalis mo na ba ko, Burandai? E ikaw? 'Di ka ba hinahanap sa inyo?"

Her expression changed. Namuo ang mga luha sa gilid ng mata nito. "N-nag-aalala lang naman ako para sayo," sagot nito sa boses na para bang nagpapaawa.

I rolled my eyes heavenward. "Oh come on, biatch," I muttered at inalis ang tingin sa kanya.

"Kristin, alam mo namang may problema sa kanila. Hindi mo dapat sinabi 'yun," sabi ni Corazon habang pinapatahan si Burandai.

I sighed at hinarap sila, "Sorry, Corazon. Pasensya na. I just.. I don't really care. Mauna na ko." Pagkatapos nun ay lumabas na ako sa silid. Itinali ko ang buhok ko saka naglakad papunta sa kusina.

Napahilamos ako ng mukha. I've never been this ticked off. Burandai is really getting on my nerves. Mere presence lang nung babaeng 'yun naiirita na ako. The first time I met her, naloko niya rin ako. I thought she was this typical spanish-colonial period damsel in distress. But heck, she's a two-faced bitch who pretends to be weak damsel that needs saving but is really a blood-sucking leech! Oh, God. I don't even know what adjectives to call that pretentious leech.

Sanay naman na ko sa mga ganyang tao. Back in my university, I always encounter girls like her. Mga social climber, people who pretends to be average but is actually venomous. I'm used to people like her. But why am I this pissed off?

"Mabuti naman. Matagal ko ng iniibig si Antonio."

Napahinto ako sa paglalakad. I gripped my skirt when I remembered our first meeting. Then another memory of her kissing Antonio entered my mind. Mas lalo kong hinigpitan ang pagkuyom ng kamao ko hanggang sa di ko na napansin na nakurot ko na pala ang sarili kong hita.

"Aw, Fuck!" I jumped saka hinimas ang hita ko. Napabuntong-hininga ako. I now remembered why I hated Burandai. It's because of her relationship with Antonio. Alam ko namang magkababata sila—hell, alam ko din ang tungkol sa mga rendezvous nila. Pero... I don't know. Maybe, I'm— no I'm not. It's not very 'Kristin Lopega'.

"Kristin?"

Inangat ko ang tingin ko sa lalaking tumawag sakin. Nakakunot ang makakapal niyang kilay habang nakatingin sakin ang mapupungay niyang mata.

Napaayos ako ng tayo, "A-antonio."

"An—"

Hindi ko na siya hinayaang magsalita. Mabilis akong naglakad at nilampasan siya. "M-may gagawin pa pala ako!"

I tapped my cheeks using both hands. I still don't want to talk to him. Lalo na ngayon at nandito si Burandai. Lalo na't nalaman ko na hanggang ngayon pasekreto pa rin pala silang nagkikita. Kaya pala halos palaging wala si Antonio. Siguro kung hindi siya nagtatrabaho kina Lola Adelina o di kaya'y kung hindi niya kasama yung ibang mga kasapi ng katipunan, baka nandun siya kasama si Burandai.

And considering they're on the marrying age, who knows what they're doing everytime they meet!

I shook my head at the thought.

"Wow, you're acting like a jealous wife." Doon na ko natigil sa paglalakad at napaharap sa batang nagsalita.

"Karlos!" I yelped. I blinked at inilibot ang tingin sa paligid. Sa sobra kong pagconcentrate sa iniisip ko ay di ko na napansin na nasa kusina na pala ako. Ibinalik ko ang tingin kay Karlos, "K-kanina ka pa?"

He shrugged, "Not really. Just enough for me to hear your jealous thoughts."

My cheeks flushed, "I-I'm not jealous. "

"Tell that to yourself," pagkatapos niyang sabihin yun ay nilagpasan niya ako at dumiretso sa isang upuan sa hapagkainan. I raised a brow. This brat is acting like he owns the place.

Sumunod ako sa kanya. "Teka, okay ka na ba? The last time I saw you, you looked like you were fatigued."

"Since when did you start caring?" mataray na sagot nito saka ipinatong ang baba sa mesa.

"Why are you acting like a bitch?"

"As far as I know you call female dogs a bitch. And I'm not a girl and certainly not a dog. So," he raised his brow at tinignan ako. "Who are you referring to?"

I squinted my eyes. Umpisa palang gusto ko ng tirisin ang lisang 'to. Kung may contest lang sa pagalingan mambara, baka back to back champion na 'to. "Pwede ba sagutin mo ko ng maayos? Mas matanda ako sayo."

"Nakakalimutan mo ata kung gaano na ko katagal sa mundong 'to."

I rolled my eyes heavenward.

"The future is fucking messed up!"

Sumeryoso ang tingin ko kay Karlos nang maalala ko ang sinabi niya nung huli siyang nagpakita. "Karlos. What do you mean the future is messed up?"

Napansin kong natigilan siya sa tanong ko. Napaayos siya ng upo at nag-iwas ng tingin. Hinintay ko siyang sumagot but he just stared at the flower vase in front of him. He was to immersed with his thoughts. Simula nung nawala siya ng halos mag-iisang buwan ay naging matamlay na siya. His bratty attitude remained, well, that's a given. Ngayon, parang pagod siya.

I sighed at naupo sa upuang nasa tabi niya. "Karlos," I called pero hindi siya natinag. Hindi niya pa rin ako sinagot. "Kung ayaw mong sabihin, it's fine. I won't force you."

"Don't ever do that again. I already warned you, Kristin," mahinang sabi nito. 

-

Dumating ang gabi at pinilit ko talagang hindi makasalubong si Antonio at lalong-lalo na si Burandai. Feeling ko kasi di ko mapipigilan sarili kong tadtarin ng buhay ang babaeng yun sa oras na ibuka niya muli ang bibig niya. Ilang metro palang ang layo niya mula sakin kumukulo na agad ang dugo ko. Buong araw halos mag-isa ako. Si Corazon palaging kasama si Burandai. Paminsan-minsan din kasama nung Burandai si Antonio. Si Santiago naman, busy kakasulyap kay Corazon. Si Emilio? 'Di pa nga bumabalik mula nung umalis, as expected from the brain of the revolution. Si Karlos? Kabute yun. Si Tandang Sora naman ay halos nasa silid lang niya buong araw.

"Matias, pasuyo naman oh," sabi ko kay Matias nang maihatid ko na ito sa labas ng bahay. Bumisita na naman siya ngayon upang kamustahin si Santiago at ibigay ang sulat mula sa mga magulang nito. 'Di rin siya nagtatagal at umaalis din. Matias has been a really big help lately, lalo na't pahirapan ang pagpunta ngayon sa bayan.

"Ano ho iyon, binibining Kristin?"

Inilahad ko ang hawak kong maliit na papel. "Pakibigay ito kay Lola Adelina. Pakisabing masama ang pakiramdam ng Tandang Sora at hindi makagawa ng gamot si Corazon. Nakalista na diyan ang mga kakailanganin." Kanina pa inuubo si Tandang Sora at masama ang pakiramdam. Nandun ngayon si Corazon at inaalagaan ito.

Tinanggap ni Matias ang papel saka tumango, "Makakaasa kang ipaparating ko ito kay doña Adelina."

Ngumiti ako, "Maraming salamat, Matias."

"Walang anuman. Ako'y mauuna na." Pagkatapos nun ay umalis na siya at bumalik na sa bahay.

Pagkarating doon ay pinatay ko na ang mga gasera sa kusina at sa hapagkainan saka isinara na ang mga bintana. Naging routine ko na ito gabi-gabi. Usually kami ni Corazon ang gumagawa nito pero nandun siya at inaalagan si Tandang Sora. Si Antonio naman ang palaging nagsasara dun sa unang palapag since doon naman sila natutulog ni Santiago. Pumunta ako sa sala at sinimulan ng isara ang mga bintana nang biglang may nagsalita sa likuran ko.

"Hindi mo sinunod ang aking payo noon." I didn't bother looking nung nakilala ko kung kanino galing ang boses na yun.

"Wala akong naalalang may ipinayo ka sakin, Burandai," sagot ko at ipinagpatuloy ang pagsara sa mga bintana.

"Mapapahamak si Antonio kung patuloy kang didikit sa kanya." Natigil ako sa ginagawa. "Dahil sayo nawalan sila ng bahay, dahil sayo nawalan siya ng trabaho, dahil sayo nasa ganitong sitwasyon si Antonio. Dahil sayo pinaghahanap na rin siya ng mga guwardiya sibil at ng gobernadocillo Del Bosque."

I hitched my breath at napaharap sa kanya. Hindi makapaniwala akong napatingin kay Burandai. Isang maliit na gasera lang na nakapatong sa ibabaw ng maliit na mesa at ang sinag ng buwan na tumatagos sa bintanang di ko pa nasasara ang siyang nagsilbing ilaw sa silid. Dahil dito nakita ko ang seryosong mukha ni Buranda habang isinasayaw ang malamig na hangin ang kanyang manipis na buhok. Kitang-kita sa mga mata nito ang galit.

"A-anong ibig mong sabihin?" naguguluhan kong tanong.

"Naikwento sakin ni Corazon ang ginawa mong pagligtas kay Santiago," her hands balled into a fist. "At kung paano ka na naman iligtas ni Antonio. At dahil dun, nakilala siya ng ilang guwardiya sibil at ngayo'y pinaghahanap na kasama ni Santiago." Her voice was full of bitterness at it was all directed towards me.

'Yun ba ang dahilan kung bakit umiiwas din sa bayan si Antonio? But it was dark that time. And I'm sure, natalo nila ang mga guwardiya sibil na humabol samin. So, bakit pati siya pinaghahanap din? Saka nandun din si Emilio at Jose. Pero nakakapasok pa naman sila sa bayan.

"Hindi ko maintindihan kung bakit may ningning sa mga mata ni Corazon habang kinukwento ang ginawang pagligtas sayo ni Antonio. Hindi ko alam kung bakit sinabi ni Corazon na para raw kayong lumabas sa isang nobela." Her anger turned even brighter as she took one step towards me. "Kasalanan mo ito. Maski si Corazon nilason mo. Pati si Santiago."

Napakunot ang noo ko nang mas lalo pa itong lumapit sakin. "Inagaw mo sa akin ang lahat. Inagaw mo ang dapat na para sa akin. Inagaw mo sa akin si Antonio." Umahon ang kaba sa puso ko nang mas lalo pa itong lumapit. Doon na ako na paatras. "Akin lang siya. Akin lang si Antonio." Galit parin siyang nakatingin sakin at unti-unti ng nagsipatakan ang mga luha nito. Pero hindi niya ito pinahid at patuloy lang na naglakad palapit sakin.

What the hell is wrong with her? She's acting like she's.. crazy. She's acting like an obsessed girl. Maya-maya pa ay naramdaman ko nalang na dumikit na ang likod ko sa pader.

"Inagaw mo sakin ang lahat!" Nanlaki ang mata ko nang bigla nitong itinaas ang kanang kamay niya at umaktong hahampasin ako. Pero bago pa man dumapo ang palad niya sa mukha ko ay agad ko na itong napigilan gamit ang aking kaliwang kamay.

"Are you out of your mind?!" I shouted. "Stop acting like an obsessed bitch! Wala akong ginawa sayo! Wala akong inagaw!"

Sinubukan niyang itabig ang kamay ko pero hindi ako nagpatinag, "Anong wala? Kasalanan mo ang lahat! Umpisa pa lamang alam ko ng aagawin mo ang lahat ng sa akin!"

"Wag mo akong susubukan, Burandai." From my peripheral view, I saw how she raised her other hand and it looks like she's gonna slap me using that hand while I'm off-guard. "You don't know me, bitch. No one raises their hand at me and get out alive. I don't tolerate pretentious bitches like you. Kaya subukan mong idampi yang magaspang mong kamay kahit sa isang hibla lang ng buhok ko. Matitikman mo ang batas ng isang Kristin Lopega."

Mas lalo kong nakita ang galit sa mga mata nito then a devious grin appeared on her face. Mabilis niyang itinaas ang kaliwang kamay niya para sampalin ako. But I already expected that kaya mabilis ko siyang itinulak. Dahil sa lakas ng pagkakatulak ko ay napaupo siya sa sahig.

Uminit na ang buong mukha ko dahil sa sobrang galit. My breathing was already ragged and both my hands was balled into a tight fist. I want to slap her but I refrain myself from doing so. Dahil kapag di ako nakapagpigil ay baka mapatay ko siya sa sobrang galit. She glared at me and I gritted my teeth.

"Kristin!"

Biglang lumubog ang puso ko nang makita si Antonio na nakatayo sa pintuang papasok sa bahay. He was looking at me with his eyes wide open.

My lips part at parang natuyo ang lalamunan ko. Pakiramdam ko nanghina ang buong katawan ko nang mapansin ang galit sa mga mata nito. "Antonio, i-it's not what you think—" my voice croaked as I tried to explain myself. Pero hindi niya ito pinansin at mabilis na lumapit kay Burandai.

Naupo siya sa tabi niyo. "M-may masakit ba sayo, Bernarda?" nag-aalalang tanong nito. I gulped. I felt tiny needles piercing my heart.

"G-gusto ko lang naman siyang kausapin, p-pero itinulak niya ako, Antonio." Burandai lied.

Antonio raised his head to look at me, "Kristin. Alam mo namang may mga sugat at pasa si Bernarda. Bakit mo siya nagawang saktan?"

I shook my head. Nag-umpisa ng mangilid ang aking mga luha. Pakiramdam ko nanliit ako sa mga tinging ibinigay ni Antonio. "H-hindi ko naman sinasadya."

He ran his fingers through his hair in frustration. His next statement pierced my heart word by word, "Hindi ko lubusang maisip na kaya mo palang manakit ng iba." He removed his gaze from me saka binuhat si Burandai papunta sa sofa.

And that was it. My knees woobled and I was rooted to the ground. I felt my heart broke and a tear fell from my eyes.

-
READ:

Another cliffhanger. Yeah, I love cliffhangers! By the way, napublish ko na ang new story ko, "Interwoven". Pero wala pa siyang laman. Haha. The story description and prologue will be published once My Handsome Katipunero reached Kabanata 35. And yes, tama po kayo. Nagpublish na ko ng new story meaning, AFTER TWO YEARS MATATAPOS NA ANG MHK! MAGDIWANG! MAGDALO! Opo, ganun po ako kabagal magupdate. Opo. Sobrang bagal po. Natalo ko pa ang pagong sa sobrang bagal.

Abangan niyo po ang Interwoven dahil may makikilala kayong isa pang anghel. Opo, hindi po nag-iisa si Karlos. At abangan niyo din po dahil masakit ang kwentong ito. Pero doncha worry, di ako mahilig sa tragic endings. Slight lang. Hoho.

Ito ang aabangan sa mga susunod na kabanata ng My Handsome Katipunero:

Bakit ganun si Burandai a.k.a Bernarda? Bakit ganun si Karlos? May pag-asa pa kaya si Kristin kay Antonio? Nasan nga ba si Supremo? Kilala niyo ba si Aguinaldo? Sino pa ang makakalimot kay Kristin? Kilala niyo ba si Doña Florencia Villaroman? Bakit ang hilig ko sa typo?

May facebook account po ako, dummy nga lang. Dun pwede niyo kong kausapin, kulitin, at kaibiganin. Although friends na turing ko sa inyong lahat. Hihi. My twitter din po pala ako, kaso inaamag na. Pero gumagana pa naman. FB: SENYORA PANDA
TWITTER: REVAILLEPANDA
-

Hi. Did you like this chapter? Hope you did. To show your support for the story, feel free to smash that vote button and share your hinanaings in the comment section. Thank you.

-Panda