"Binibini, hindi ba't napakadelikado nitong iyong gagawin?" Mang Gonazalo asked.

"Alam ko po pero may kaba man sa dibdib, wala ng atrasan 'to," I answered.

As we walk on the cobblestone path leading to the back of the Del Bosque Mansion, I couldn't help but look around. It was exactly the way I remembered it. It was beautiful. But seeing it at this period, it's more lively. Hindi mo aakalaing may maitim na sekreto itong tinatago.

The night was dark with no stars can be seen in the sky. Ilaw mula sa loob ng bahay at sa mga poste ang nagsisilbing liwanag ng lugar. Rinig mula rito sa labas ang tawanan at kasiyahan ng mga tao mula sa loob ng bahay, accoumpanied by lively music. Binyag daw ng unang apo ng Gobernadorcillo Del Bosque kaya engrande ang handaan. It looked like the party is the talk of the town, kaya marami ang nakakalat na guwardiya sa harap ng mansion para bantayan ang mga paparating pang panauhin.

I can't believe na nagawa pa nilang magpaparty habang may ikinukulong sila sa ilalim ng bahay. Bawat guwardiyang nalalampasan namin ay binabati ni Mang Gonzalo habang ako naman ay pilit na nginingitian ito.

"Narito na tayo," sabi nito nang makarating na kami sa likod ng bahay.

Tumango ako saka lumapit sa pintuan. Muli sakong lumjngon kay Mang Gonzalo, "Maraming salamat po."

"Walamg anuman. Basta't mag-iingat ka. At kung kailangan mo ng tulong, nasa taas lamang ako."

I smiled before opening the door. Para makapasok ako sa tahanan ng mga Del Bosque, kailangan kong magpanggap bilang pamangkin ni Mang Gonzalo na tutulong sa paghahanda ng mga pagkaing iseserve sa mga guest ng pamilya. May sekretong basement ang mansion, at sa pagkakaalala ko ay ang daanan papunta doon ay nasa holding area ng mansion, which is loacated on the first floor of the house. Ganun ang pagkakaalala ko when I first visited the mansion back in my timeline.

Pero sa nakikita ko ngayon, mukhang sa panahong 'to, hindu holding area ang silod na 'yun. Lahat ng mga bahay sa panahong 'to ay ginagawang storage at kusina ang buong first floor. And yes, even huge mansions like this one. Sacks of rice and rootcrops welcomed me. Pumasok na ako saka isinara ang pinto.

"This is going to be hard," I muttered.

Nilampasan ko ang tambak ng mga sako saka hinanap ang pinto papasok sa pinakamain na silid ng first floor. The whole place was stuffy and dusty. Madilim din at tanging ang gasera malapit sa pintuang pinanggalingan ko kanina lang ang nagbibigay liwanag sa silid. Halos madapa din ako dahil sa mga kamote at kung ano pang rootcrops ang nasa sahig.

"What the hell! They're eating this stuff but they don't have proper storage?" I cursed nang halos matapakan ko na ang isang patatas. I kicked it aside and continued walking.

Halos dumoble naman ang kaba nararamdaman ko sa aking dibdib nang makita ko na ang pintuang hinahanap ko. I took a deep breath before grabbing the handle of the door.

"This is it."

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Bumungad sakin ang isang maluwag na silid. It was the holding area. Pero imbes na engrandeng mga gamit at mga statwa ng santo, isang walang laman na silid ang tumambad sakin. There are torches in every pillars of the room. Sa itaas naman ay isang lumang chandelier na gawa sa bakal. At imbes na mga crystal o bulbs, mga kandilang halos maupos na ang ilaw nito.

The walls of the room was nothing like those in the present. Instead of elegant wallpapers, the walls are of bricks that are covered with moss. The mansion in the present was more pleasing than today. Sa kanang bahagi ng silid, may dalawang pinto. The one was in the center and the other one was in the corner. The latter is the door that leads to the basement.

I closed the door behind me at nagumpisang maglakad palapit pintong papunta sa basement. May daanan p palabas ng kulungan. Pero ang pagbukas nito ay mula sa loob, that's why I infiltrated the mansion para pagbuksan sina Emilio at Jose. But I stopped when the door on the center opened. Halos mabato ako sa kinatatayuan. I couldn't even my head to look who it was dahil sa sobrang kaba.

"Ah, tamang-tama! Mabuti na lamang at nandito ka," dahan-dahan kong ibinaling ang tingin sa babaeng mula sa pinto.

It was a young girl, about my age. Holding a bottle that looks like a wine.

I faked a cough saka inayos ang tayo, "Ah yes, nandito ako."

Lumapit siya sakin saka inilahad ang hawak na bote, "Maari mo bang dalhin ito sa taas? Doon sa puwesto ng Don Del Bosque at ni Padre Torres."

Nagulat ako sa sinabi nito, "Wait. Ako? Ba't ako?"

"Ikaw ang pamangkin ni Mang Gonzalo, hindi ba?"

"O-oo. Pano mo nalaman?"

She smiled, "Ngayon lamang kita nakita rito. Ako sana ang magdadala nitong alak  sa itaas ngunit may kailangan pa akong kunin. Kaya mabuti na lamang at narito ka, maari bang ikaw na lamang ang magdala nito doon?"

Gusto kong tumanggi at murahin ang babaeng 'to pero sa itsura nito ay parang 'di niya ako titigilan. SonI accepted the bottle.

"Naku, maraming salamat!" she said saka tumakbo pabalik sa pinanggalingang pinto.

Nagkibit balikat nalang ako. Inilagay ko muna sa baba ang hawak na bote. Kinuha ko ang nakataling panyo sa kamay ko. I fold it into a triangle saka ito ipinatong sa ulo ko para itago ang blonde kong buhok. Pagkatapos ay kinuha ko bote saka umakyat papunta sa liwing area ng mansiyon. Pag-apak ko sa ikalawang palapag ng bahay ay napanganga ako. Well, not literally.

The whole living area was huge. A lot of people were in their gorgeous attire. Halos magpasiklaban ang kababaihan sa pagandahan ng baro't saya along with their dazzling jewelries. They wore it elegantly and with dignity. Most of the men were in their tuxedos while others are wearing camisa de chino. It was obvious that every single one in this roon belongs to the noble class. Bumagay sila sa ganda ng mansyong ito. The furnitures in the living room, from chairs to cabinets, were of exquisite craftmanship. The small crystal chandelier hangs in the ceiling as if it was a star. The statue of a saint in the corner of the room was decorated with flowers and stones. The whole place gave a classy vibe.

I was too fascinated with the place that I didn't notice a woman approaching me.

"Hija, ito na ba ang alak na ipinagutos ng Don Del Bosque?" naiiritang tanong nito.

I nodded, "O-oo."

"Kung ganun ay dalhin mo na ito sa kanila. Huwag kang babagal-bagal. Naroon sila sa sala. Bilisan mo!" muling sabi nito saka nagmamadaling nilagpasan ako.

This isn't my job, you old fart! Irritated, I shrugged it off. As much as I want to curse every single person in this room, it'll be time-consuming. Pumunta ako sa itinuro ng matanda. There I saw two man in their fifties sitting on a couch. They were busy talking to each other. My eyes landed on the man wearing a brown priest clothing.

Napahinto ako nang mapagtantong ang padre Torres na tinutukoy ng babae kanina ay ang padreng sinasabi ni Matias na kasama ng mga taong dumakip kay Santiago. It was the friar that killed the old man in front of the church. It was the same friar that was beating the two sacristans before.

Nanlalaki ang mata akong napayuko. My heart was racing. Nanginginig ang kamay habang hawak-hawak ang bote ng alak. Pakiramdam ko rin ay parang bumibigat ang dalawa kong paa. I was rooted to the ground.

What if Santiago was arrested not because they think he was a rebel. Slowly, I lifted my head to look at the friar who was laughing like a boar. What if he was arrested because this friar ordered the guards to do so? Huli kong nakasama si Santiago ay noing hinatid niya ako papunta kina Lola Adelina. After asking me kung anong regalo ang magandang ibigay kay Corazon. That time, he stopped a friar from beating two boys. I remembered how the friar looked at him with rage.

"Gracias, Don Del Bosque. Ako'y nagpapasalamat at tinulungan mo akong alisin sa landas ko ang Iglesias na iyon."

Nakatayo ako hindi kalayuan mula sa kinauupuan nila. Sapat lang para marinig ang kanilang pag-uusap. Pareho silang nakatalikod sakin kaya hindi nila ako pansin.

"De nada, padre. Ngunit, ano na ang ating gagawin? Sa ayaw man natin o sa gusto, malalaman at malalaman ng taong bayan ang tunay na dahilan kung bakit ipinadakip si Iglesias."

"Ano pa nga ba? Ipalabas na rebelde nga siya. Makapangyarihan ka. Makapangyarihan din ang simabahan, don Del Bosque. Madaling utuhin ang taong bayan."

I gripped the wine bottle. My knuckles turned white fron clenching too hard. I gritted my teeth to calm myself and to remain silent. I could feel my face heating up with surpressed anger. I took a step towards them and once I got closer, I swallowed my anger and forced myself to smile.

"Narito na po ang alak niyo," I said as I remove the cork from the bottle. They stopped talking before turning their head towards me.

Don Del Bosque smiled as he raised his champagne glass, "Ah, salamat."

I poured the wine into his glass. Don Del Bosque looked like a soft-spoken man. His face was wrinkled which shows his age. He has stubbled on his chin. His eyes was light brown and it shone even if it's night. Halatang-halata ang kakisigan noong kabataan pa nito. Hindi mo aakalaing kaya niyang mamgframe up ng tao.

I turned to the friar. His face was a map of creases and lines. A fringe of grey-white hair around his balding scalp. The stench of tobacco protruded my nose. Nakatingin siya sakin na para bang sinusuri ako.

"Ang baso niyo," I said. Itinaas naman niya ang hawak na baso na para bang natauhan.

Habang nilalagyan ko ng alak ang baso ay bigla siyang nagsalita, "Namumukhaan kita." I flinched. "Nakita na kita noon."

I lifted the bottle as I gritted my teeth. Ibinalik ko ang cork sa bote ng alak. I raised my head, "Siguro nga nagkita na tayo noon, padre. Pamilyar din ang mukha mo." A mocking grin appeared on my face. "Padre, maitatanong ako."

Halos magsalubong ang mga kilay nito dahil sa inasta ko, "Ano iyon?"

"Kung hindi niyo mamasamain, ang mga alagad rin ba ng simbahan ang mah konsensya din tulad ng tao?" I said every word with hate. I wasn't stereotyping. I was only referring to him.

I saw how his jaw clenched, "Ano ang ibig mong iparating sa sinabi mo?"

Umiling ako, "Wag niyo na lamang itong sagutin. I already know the answer." I bowed my head, "Ako'y aalis na."

Nakita ko ang pagkuyom ng kamao nito dahil sa galit. Pero hindi ko ito pinansin at tinalikuran sila. I walked away from them. Ipinatong ko sa isang maliit na mesang nadaanan ko ang bote.  Mabilis akong bumaba at umalis ng silid. What I feel right now was like acid. It was burning and slicing. I held it in as long as I could. The fear I feel for the friar turned into anger. He was a cruel boar!

Nang makabalik sa first floor ay nakasalubong ko ang babaeng nag-utos sakin na dalhin 'yung alak sa taas. Nilagpasan ko lang siya.

"Naibigay mo na ba?" she asked. And that moment, I snapped. I turned around to face her.

"Do your fucking job and not pass it on to other people! You good for nothing bitch!"

Napaatras siya dahil sa tinuran ko. Halata ang gulat at pagtataka sa mukha nito. Magsasalita pa sana siya nang biglang dumating si Mang Gonzalo.

"Esmeralda, ano pa ang ginagawa mo rito?" tanong ng matanda sa babae.

Tinignan muna ako ni Esmeralda bago humarap kay Mang Gonzalo.  "Paumanhin," sabi nito saka umalis.

Humarap naman sakin si Mang Gonzalo, "Mas makabubuti kung iyong bibilisan, binibini. Maya-maya lamang ay mag-uumpisa na ang piging at babalik na ang mga guwardiya sa kanilang mga puwesto."

I composed myself before nodding. Tumango rin siya saka bumalik sa taas.

I've already caught too much attention, which is generally a bad thing. I have to get Santiago out of here without them knowing. Siguradong mag-aalala sina Corazon kapag hindi pa ako nakauwi. Lalo na si Antonio.

Tinungo ko ang pinto papunta sa basement. As expected, Mang Gonzalo already removed the lock. He made everything easier so I owe him a lot. I opened the door and I was welcomed by darkness. The feeling that I've felt before has enveloped me again. I took a step forward saka isinarado ang pinto. I was in the same hallway. Noong una akong nakapunta sa mansyong ito, I entered this very same hallway. The same dark, narrow, and cold hallway.

Halos mangapa ako dahil sa sobrang dilim. Ang kamay ko ang nakahawak sa pader to prevent myself from falling. Nang mahawakan ko ang handle ng pinto ay binuksan ko ito. It made a loud creaking sound. Bumungad sakin sakin ang isang hagdan pababa. I locked the door before walking down the wooden stairs. Nang makababa ay inilibot ko ang paningin sa buong lugar. May mga torches din sa bawat poste, may nga kahong gawa sa kahoy din na itinambak sa gilid. Napalingon ako sa malaking hallway sa gawing kaliwa ko. Tinungo ko ang hallway. Lahat ng silid ay puro kulungan. Halos lahat walang nakakulong. The prison cell kept its prisoners from getting out with its metal bars. The walls were the same thick grey bricks on the first floor.

May mga gaserang nakasabit sa ceiling nito. Ang ilan ay sinindihan, ang ilan ay hindi.

Nang marating ko ang pinakahuling kulungan ay agad akong napahinto. Agad akong lumapit dito saka napahawak sa rehas. It was Santiago. Halos mapatakip ako ng bibig sa kalagayan nito. He was sitting on a wooden chair in the middle of his cell. His hands were tied to his back habang ang mga paa niya'y nakatali sa front leg ng upuan. His clothes were tattered and was stained with blood. Both his hands and feet are bruised. Hindi man lang ginamot ang sugat na dulot ng tama ng bala sa may hita niya.

"Santiago," I called. Pero hindi siya gumalaw. Hew was unconscious. His breathing was ragged, halatang sobra itong pinahirapan. Umupo ako saka pinulot ang isang maliit na bato at itinapon ito papunta sa pwesto niya. "Santiago, wake up!"

He stirred and I continued throwing stones to his direction. Maya-maya pa'y nagising ito at inangat ang ulo saka napatingin sa direksyon ko. His eyes grew wide upon seeing me. Halos manlambot naman ang mga tuhod ko nang makita ang mukha nito. His face was heavily beaten up. May black eye at halos pumutok ang labi nito. May mga pasa din siya sa pisngi. Tumutulo ang dugo mula sa pahabang sugat niya sa noo. Other than that, there were small cuts all over his face.

Nanginginig na ibinuka nito ang kanyang bibig, "B-binibining K-kristi-n.."

"I'll get you out of here, okay?" I stood up saka kinuha ang isang bakal na nadaanan ko kanina at bumalik sa kinaroroonan ni Santiago.

"U-umalis ka na— na dito.. K-kapag nahuli ka n-nila ay ma-maaari ka ni-nilang saktan.."

I shook my head, "Pumunta ako dito para iligtas ka. I can't leave empty-handed."

Iwinasiwas ko pataas ang bakal saka pinalo ang lock sa pintuang gawa sa bakal. Paulit-ulit ko itong ginawa hanggang sa masira ito. I quickly opened the door saka pumasok.

"B-binibini... hayaan mo na lamang ako d-dito."

Pumunta ako sa likod nito saka tinanggal ang tali nito sa kamay. "Shut up." His hands were full of cuts. A few of his nails were broken. After untying his hands, I went in front saka tinanggal sa pagkakatali ang mga paa niya. "Hindi kita iiwan dito, get it?"

I removed the handkerchief from my head saka ipinatong ito sa sugat niya para pigilan ang pagdurugo nito.  Napahiyaw siya dahil sa sakit.

"Tiisin mo," I said. Ipinalibot ko sa sugat niya ang panyo saka itinali ito. Pagkatapos ay tumayo ako, "Sandali lang." Lumabas ako ng kulungan saka tinungo ang dulo ng hallway. There I saw a ladder leading to trapdoor which was situated on the ceiling of the place. I climed up and opened the trapdoor. I was right. This door leads to the back of the mansion. Sumilip ako upang siguraduhing walang bantay ang nagkalat sa labas. Nang masiguradong wala ay muli kong isinara ang pinto.

I went back to Santiago, "Kaya mo bang tumayo?"

He nodded. Sinubukan niyang tumayo pero 'di pa man nakakahakbang ay agad siyang natumba. Lumapit ako sa kanya at inalalayan siyang tumayo. Ipinatong ko ang isa niyang braso sa balikat ko. I wrapped my arms around his torso to prevent him from falling and to support him.

"Kristin, hindi mo na kailangang gawin 'to," he said and that ticked me off.

"Sinabi ko na sayong 'wag ka ng magsalita. Hayaan mo nalang akong gawin 'to," I scoffed. Dahan-dahan kaming naglakad papunta sa hagdan. Nang makarating doon ay dahan-dahan ko siyang isinandal sa pader. I climed up the ladder and opened the trapdoor pagkatapos ay bumalik kay Santiago. "Mauna kang umakyat."

I helped him climb. Halatang nahihirapan siya dahil maliban sa sugat niya hita ay may maliliit pa siyang sugat sa talampakan. Nakikita ko ding napapapikit siya sa tuwing iniaangat  niya ang hita niya. But he endured it. At nang makaakyat siya ay sumunod ako. Hindi ko pa man tuluyang naaabot ang pintuan ay nakarinig ako ng malakas na kalabog mula sa isa pang pintong dinaanan ko kanina. Mabuti na lang at nilock ko ito. I quickly climed up the ladder at nang makalabas ay agad kong isinara ang pinto. I looked around at naghanap ng pwedeng ipatong sa trapdoor. Then I saw the huge rock beside me. I pushed it on top of the trapdoor. Better safe than sorry.

Muli kong inalalayan si Santiago saka kami nag-umpisang maglakad. Sa dulo ng haciendang ito ng mga Del Bosque ay ang hacienda ni Lola Adelina. Aling Lucia will be waiting for us there.

Bawat hakbang ay mas lalo akong nahihirapan. Santiago was heavy. Alam ko namang nage-effort din siyang maglakad pero halos ako na ang sumasalo sa bigat niya. Kahit na natatapilok na ako ay patuloy pa din akong naglakad. We're almost there. Emilio and Jose should be here by now, where the hell are they?

"Kristin.."

"Bakit?"

"Bakit mo ito ginagawa? Bakit mo ipinahamak ang sarili mo para sakin gayong hindi mo pa naman ako nakakasama ng matagal?"

I sighed, "Hindi ko ito ginagawa para sayo. Well, kalahati nun para sayo dahil kaibigan na kita. Pero ginagawa ko 'to para kay Corazon at Antonio."

Diretso man ang tingin ko sa dinadaanan namin ay kita ko ang pagbaling niya ng tingin sakin. Ngumiti ito, "Kumusta sila?"

"Nag-aalala sila sayo," diretsong sagot ko. "Lalong lalo na ang mga magulang mo kaya kailangan mo ng umuwi."

Napayuko siya, "Maraming salamat."

"Wag ka munang magpasalamat. 'Di pa tayo tuluyang nakakaalis sa lugar na 'to." Pagkatapos nun ay 'di na siya sumagot. Binalot kami ng katahimikan. Tanging tunog mula sa bawat paghakbang namin ang naririnig. Pansin ko ding mas naging malamig ang ihip ng langit. Napatimgin ako sa kalangitan. Ni isang bituin o kahit ang buwan man lang ay hindi mo makaita. Sobrang dilim ng kalangitan. Then, flashes of light appeared on the sky followed by the loud roar of thunder. 

"Mahal ko si Corazon."

Napalingon ako sa kanya nang biglang niyang tinanggal ang pagkakapatong ng braso niya sa balikat ko. "What do you mean?"

"Pakisabi sa kanyang mahal na mahal ko siya, higit pa sa buhay ko." Mas lalo akong naguluhan ng mabilis siyang pumunta sa likod ko. "Takbo."

I didn't get the chance to speak. The loud roar of thunder was followed by a gunshot.

Pitter. Patter.

Drops of rain fell from the sky along with his body as it drop to the ground.

-

Homaaaaaaygaaaaad. Sorrryyyyy! Busy po talaga ako. Pasensya na talaga. Pasensya na.

Anyways, abangan ang susunod na kabanata.

-

Hi. Did you like this chapter? I hope you did. To show your support for thr story, feel free to smash that vote button and share your hinanaings at the comment section below. Thank you.