"Sigurado ho ba kayong hindi na kayo magpapahatid?" nag-aalalang tanong ni Antonio habang tinutulungan sina Aling Isay na dalhin ang mga gamit palabas ng bahay.

     "Oo, hijo. Ayoko nang abalahin ka pa't alam kong ika'y marami pang gagawin," answered the old lady.

Aling Isay and Mang Nestor decided to move out of Tandang Sora's house. Malaki na raw masyado ang utang na loob nila rito. Tandang Sora didn't mind but they still insisted. Aling Isay's sister works in a hacienda in the neighboring province. The old couple wnted to work in the fields again and to repay Tandang Sora for her kindness.

Aling Isay looked at me, "Kristin, alagaan niyo ang Tandang Sora. Napakabait nito kaya huwag niyong papabayaan." She smiled and a meaningful look apppeared on her face, "Sana'y palagi kangnasa tabi nitong si Antonio lalo na't wala na kami rito. Wala nang pipigil diyan kung sakali mang susugod ito sa kampo ng mga kastila mag-isa."

I stiffled a laugh, "Opo."

     "Naku, Lola. Kung anu-ano na naman ang inyong pinagsasasabi," Antonio said, embarrassed.

     "Hijo, pagpasensyahan mo na kami ng iyong lola. Gusto lang naman naming masiguradong may makakasama kang tumando bago pa man kami lumisan sa mundong ito," Mang Nestor said, wrapping his arms around his wife.

Napahawak si Antonio sa kanyang batok. His ears turned red, "Huwag ho kayong magsasalitang ganyan."

     "Aba'y totoo naman. Hijo, ika'y nasa tamang edad na. Baka ika'y maunahan ng iba riyan. Napakalapit na sayo oh, papakawalan mo p-"

     "L-lola.."

I chuckled, "Wag po kayong mag-alala. Kahit naman po tumanda 'yang si Antonio marami pa rin namang magkakagusto diyan."

The couple laughed, "Tama ka nga naman. Aba'y napakagandang lalaki nitong si Antonio, matipuno, maginoo, at sobrang bait."

Antonio was embarassed but he still smiled.

I stared at the three of them. I wonder what will happen after I leave? Kapag nakabalik na ako sa sarili kong timeline, magiging ganitopa rin ba sila kasaya? Will Antonio continue to smile like this? If I leave, will they remember me?

Siguro nga hindi nila ako maaalala. I don't belong in this timeline in the first place.

     "Naku, kami'y aalis na. Ingatan mo ang iyong sarili, hijo. Ikaw rin Kristin. Huwa niyong kalimutang bumisita," bilin ni Aling Isay.

     "Opo, pangako."

-

     "Sigurado ka bang hindi mo kailangan ng tulong?" I asked. Nagsisibak ng kahoy si Antonio habang ako nama'y nakaupo sa bench sa ilalim ng punong manga dito sa bakuran ni Tnadang Sora.

Wala akong magawa. I wanna help Corazon with the chores but I guess she must've learned her lesson not to let me help out with the chores.I'm really bad at it. Wala na rin si Aling Isay at Mang Nestor kaya wala akong makausap. Nahihiya naman ako kina Oriang at Tandang Sora. The result? I'm here, with Antonio.

     "Binibini, hindi gawain ng isang babae ang magsibak ng panggatong. At, baka ika'y masugatan," he answered. I couldn't see his expression because his back was facing me.

     "Women in the 21st century chops wood, do construction works, carries heavy stuff. They even go to war," I murmured.

I looked at the sky. It's sunny today. Nitong mga nakaraang araw ay halos walang tigil ang buhos ng ulan. Antonio took this chance to gather woods and dry them.

     "Antonio, pansin ko, mukhang malapit ka kay Andres." Simula palang kasi noong dumating ang supremo dito, pansin ko ang madalas nilang pag-uusap.

     "Ah, ang supremo?" he asked, dropping his axe. He crouched and picked up the woods he chopped. "Malaki kasi ang utang na loob ko sa kanya.

I raised a brow, "Bakit?"

Tinipon niya ang mga pinulot na panggatong saka ito tinalian. Napangiti ito na para bang may naalalang maganda, "Niligtas na ako nito noon."

Itinabi niya ang mga paggatong at lumapit sa kinaroroonan ko. But instead of sitting on the bench, he sat under the mango tree. Pinahid niya ang pawis niya gamit ang bimpong nasa balikat nito.

     "Niligtas?"

He nodded, "Oo."

     "Anong ibig mong sabihin?"

Pinulot niya ang isang maliit na bato pinaglaruan ito, "Alam mo bang bago ko mahalin ang bayang ito ay kinamuhian ko muna ito?"

To say I was surprised is an understatement. I couldn't believe what I just heard. Coming from him, it's unbelievable.

     "Ang totoo niyan, ang dami kong mga tanong noon. Bakit nito hinayaang apihin ng dayuhan ang mamamayan nito? Bakit hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataong makasama ang aking ina? Bakit kayang mabuhay ng mga taong mataas ang estado ng buhay na para bang walang nagaganap na pang-aalipin sa mga taong mahihirap?" Walang kahit na anong emosyon ang makikita sa mukha nito. Nakatitig lamang ito sa batong hawak.

     "Kung ika'y namumuhay ng marangya, hindi mo mapapansin ang diskriminasyong nagaganap maging ang pagmamalupit ng mga prayle sa mga taong tulad namin. Ni hindi man lang kami makapag-aral kahit na gustong-gusto namin," he paused. "Tinanong ko noon kung bakit nagpasakop ang bayan sa isang dayuhan."

He threw the stone lightly, "Noong nakilala ko ang supremo, sinagot niya ang mga katanungang iyon. Hindi ginusto ng bayan na maging ganito. Maging ang bayan ay nahihirapan rin, kaya tayong mamamayan nito ang papawi sa hirap na iyon, ang sagot niya. Unti-unting tinanggal ng mga salitang 'yun ang pagkamuhing matagal nang lumalamon sakin."

Inalis ko ang tingin sa kanya at ibinaling sa ibang direksyon. The warm breeze kissed my skin. He was the same. He hated country but unlike me, he was able to love it to the point of sacrificing himself just to set it free.

     "Kagaya mo din ako," I paused. "Ang kaibahan nga lang, 'di ko minahal ang sarili kong bayan. At wala akong planong mahalin ito," I said with a hint of bitterness in my voice.

     "Bakit?" he asked.

I sighed. Ibinalik ko ang tingin sa kanya, "Nasabi ko na sayong may nakatatandang kapatid ako, hindi ba?" I asked and he nodded. "Walong taon ko na siyang hindi nakakausap. Nandiyan lang siya pero kahit na isang salita ay hindi lumabas sa bibig nito."

I felt my heart clenched with the thought of my brother. Hindi ako close sa mga magulang ko dahil palagi naman silang wala sa bahay. Hindi rin ako mahilig lumabas at makipaglaro sa ibang bata. Si kuya lang palagi ang nasa tabi ko. Kapag wala siyang pasok, o di kaya'y hindi siya nag-aaral, he'll play with me. He'll stay by my side, teach me all the good things in this world. He was a hero.

Pagkatapos nung nangyari sa Sulu, I became completely alone, sad and was consumed by hatred.

     "Alam mo ba kung sino ang may kasalanan kung bakit nagkaganun ang kuya ko?" At kung bakit ako nagkaganito? "Ang sarili kong bansa." Because of the twisted system of this country. Because of the government's negligence. Because of the rebels who wanted to defy the government but hurts innocent people. Because the people of this country are greedy.

Tumayo siya at nag-inat, "Iyan rin ang naisip ko noon. Akala ko patuloy kong kamumuhian ang sarili kong lupang sinilangan." He looked at me, "Ngunit, mali ako."

He stared at the sky, "Nasasaktan tayo dahil sa kinikimkim nating galit sa ating mga puso. Binibigyan tayo nito ng lakas upang patuloy na mabuhay ngunit unti-unti naman tayong pinapatay."

Humarap siya sakin, "Parang isang matinik na lubid sa rumaragasang ilog. Patuloy tayong nakakapit rito kahit na masakit na dahil sa takot na baka tayo'y madala sa agos. Natatakot tayo na kapag iniwan natin ang galit na iyon ay wala ng matira sa atin." He smiled, "Binitiwan ko ang lubid na iyon. Dinala ako ng agos ng tubig sa lupa. Walang nawala sa akin. May dumating pa sa akin, mga kaibigan, pamilya, pag-ibig. Nagkaroon ng saysay ang aking buhay. At ngayon, alam ko na kung ano ang aking silbi.

Kristin, subukan mong bitawan ang lubid."

Tinitigan ko lamang siya. Words dried in my throat.

For eight long years, I've been holding on to this hatred. It kept me alive. I thought that my hatred towards the government and the terrorist made me strong. But the way Antonio and the others, barged into my life and made me realize a lot of things. I guess, my hatred created a fragile shell that is slowly being destroyed.

But, I got used to this hatred, and now, I'm afraid of letting it go. I'm afraid that if I abandon it, nothing would be left of me. I'm afraid of the world outside this shell I've created.

Antonio tried and it's worth it. Is it okay to take the risk?

I chuckled. Nagtataka naman siyang napatingin sakin, "It's amazing how your words affect me this much."

     "Ah, ano iyon?"

I shook my head, "Wala. Halika na. Pasok na tayo."

He nodded at kinuha ang mga sinibak niyang kahoy. Sabay kaming naglakad papunta sa bahay.

     "Nga pala, Antonio. A-ano 'yang nasa leeg mo?" I asked. I know what it is. It's a necklace. And I thinkit was Burandai's gift.

Napatingin naman siya sa kuwintas na nakasabit sa kanyang leeg, "Ah, ito ba?" He took it out. And I was shocked dahil hindi ito  ang kwintas na binigay sa kanya ni Burandai. It was the pocetwatch I gave him. "Hindi ko alam, pero pakiramdam ko ligtas ako kapag suot ko ang kuwintas na ito.

    "Give it to the person you want to protect."

     "Eh? N-nasan 'yung binigay sayo ni Burandai-" I quickly covered my mouth. Darn me, so tactless.

     "Hindi ko tinanggap. Nakakahiya't mula pa iyon sa Espanya. Hindi ko magagawang tanggapin ang isang napakamahal na bagay," he paused, at napatingin sa akin. "Paano mo nga pala-"

     "Kristin!" hindi na niya natapos ang sasabihin nang bigla akong tinawag ni Corazon.

     "Ah, A-ano.. tinatawag na ako ni Corazon. So, see ya! Bye!" Nice, Corazon. You're a life-saver!

Hindi na nakaangal si Antonio dahil tumakbo na ako papasok ng bahay. Well, that was unexpected. Hindi niya tinanggap ang regalo sa kanya ni Burandai but he accepted mine.

And it made me smile.

Lumapit ako kay Corazon na ngayo'y nasa kusina.

"Corazon, bakit nga pala?" I asked. I could still feel my heart beating loudly.

"Napakalapit niyo sa isa't isa ng kuya Antonio.Nagulat nga ang supremo at ang lakambini nang sinabi kong hindi kayo magkasintahan." natatawang bungad nito. "Kaya nga pala kita tinawag dahil magpapatulong sana ako sayong dalhin itong mga pagkain sa taas, hindi ko kasi pwedeng iwan itong aking niluluto. Nariyan ang mga kapatid ng supremo at ang kanyang kanang kamay."

Who? Andres' siblings? His right hand? Haven't heard of them.

Tumango ako at agad namang kinuha ang isa pang tray na may mga baso. Saka ako naglakad papunta sa taas. Pero 'di ko pa man nararating ang silid na kinaroroonan ng supremo ay agad akong napahinto.

I put the tray on top of the mini table sa labas ng silid. The door was slighly opened kaya rinig at kita ko kung ano ang mga nangyayari sa loob.

"Masama rin ang aking kutob sa pagpaunlak natin sa imbetasyon ni Aguinaldo na pumunta rito sa Cavite," said  the man sitting beside Oriang. He looks like Andres so I'm guessing it's his brother.

"Ako rin, Andres. Mukhang tama si Emilio. Sana'y hindi na lamang natin pinaunlakan ang imbetasyon ng Magdalo," the man sitting beside Andres' brother agreed.

Andres sighed at hinawakan naman ni Oriang ang kamay ng asawa upang pakalmahin ito, "Wala na tayong magagawa. Dalawang araw na lang at magaganap na ang pagpupulong sa Imus. Hindi ko rin alam kung bakit nais ni Aguinaldo na magtatag ng bagong rebolusyonaryong samahan."

Tumango ang lalaking katabi ni Oriang, "Gusto ng Magdalo na tumiwalag sa Katipunan at magtatag ng panibagong samahan. Pansin ko na ito simula pa lamang noong hindi nagbigay ng tulong si Aguinaldo noong pumutok ang digmaan sa San Juan."

So, we're in this part of history already. The plot of history where the plot thickens.

     "Anong ginagawa mo?"

I nearly shrieked nang may biglang nagsalita mula sa likod ko. Mabuti nalang at hindi ito napansin ng mga tao sa loob.

I inhaled at hinarap ang lalaking nasa likod ko.

     "Maghahatid lang ako ng maiinom." I answered. He was looking at me as if I've done something wrong. I wanna glare at him but I refrained myself. 

     "Ako na lamang ang magdadala niyan sa loob. Maaari ka ng makaalis," he said, coldly.

I nearly scoffed, " 'Kay." Pagkatapos nun ay umalis na ako.

That guy, darn that guy. Why did he use such tone on me. He's so bossy. I wanna wringe his neck until he can breath no more. Sino ba siya para umakto ng ganun?

Bumalik na ako sa kusina at hindi na pinansin ang mga nakita't narinig ko kanina.

Little did I know that the Tejeros, two days from now, will start the real war.

-

Andaming typos, noh? Yaan niyo, ii-edit ko. Ahahaha. Pasensya na't sabaw ang update na ito.

Pero, sino kaya ang lalaking bagong kinaiinisan ni Kristin? (´⊙ω⊙')

Visit my IG: janellerevaille for MHK drawings and comics. Ｏ(≧▽≦)Ｏ

-

Hi. Did you like this chapter? I hope you did. To show your support for the story, do smash that vote button and share your hinanaing in the comment box. Thank you. ╰(*´︶'*)╯