[A/N] Medyo bawas na talaga ang tawanan moments dito at nanay na ang shungang si Shye. Pero siyempre, ako hindi pa so may moments pa din namang ganun. Hahaha

***

SHYE's POV

"Ambeerr!" Sigaw ko habang habol-habol ang lintik kong anak.

Tangina naman kasi't ayaw suotin ang sumbrero niya't mag pi-picnic kami ngayon ng asawa kong jinjuriki kasama 'yong iba.

"Bleeh! Eomma ith tho thlow!"

Bulol nitong pangangantyaw sa akin habang walang kahirap-hirap na sinuong, inisplit, at tinumbling ang bawat bagay na nakaharang sa daanan ng demonyita.

"Ambeeerr! Tumigil ka sabi, eh!" Inis kong sigaw habang nakahabol parin sa parin sa kanya. "Isa ka nalang talagang bata ka at bibinggo ka na talaga sa akin!"

Kanina pa talaga kami palibot-libot dito sa sala. Si Luhan kasi't ang tagal gumalaw at hanggang ngayon nando'n parin sa itaas at naliligo pa.

"AY TAENA!" Pagmumura ko nang bumangga tuhod ko sa lamesita. Napatalon-talon tuloy ako sa sobrang sakit at ang empaktita, tinawanan lang ako.

"Hahaha eomma! Eomma ith tho tangangernz!"

"Aba! Aba! At isa pang ABA!" Nanggagaliiti kong sabi saka siya hinarap. "Hoy Amber Kylie Padua Han! 'Wag na 'wag mong magaya-gaya ang mga expressions ko in life, ha? Wala ka talagang originality'ng bata ka!"

Maslalo nalang akong nabuset nang dilaan ako ng tukmol! Huehue jusmeyo! Bakit pa po ba ako nagkaanak?

Akala ko pa naman makakasundo ko ang batang 'to at sabay naming mapagtitripan si Luhan kaso mukhang nabaligtad 'yong mundo at kay Naruto siya kampi. Nakuuu!

"Hahaha, you two. Stop that!" Pagpigil ni Luhan habang pababa ng hagdan. "Anyway, where's my cap?"

Agad namang nagningning ang mga mata ng demonyita saka ulit kami nagkatinginan tapos dun sa sumbrero ni Luhan na nakapatong lang sa sofa.

"AHHH!" Sabay naming sigaw saka nag-unahan sa pagkuha ng sumbrerong 'yon pero kapag tinamaan ka naman talaga ng lintik, nauna ulit ang demonyita.

"Ito papa," pabebeng sabi ni Amber habang abot-abot kay Luhan ang sumbrero niya.

Napaikot nalang tuloy ako ng mata habang habol-habol ang sarili kong hininga. Kapag ako talaga napuno sa tiyanak na 'to, itatapon ko na talaga siya sa Han river-eme!

Pinaghirapan pa naman namin ang isang 'to! Overnight pa nga minsan kaya sayang kapag ginawa ko 'yon-eme ulet ahaha.

"Thank you, Amber," pakyut din na sagot ng jinjuriki. Napairap nalang tuloy ako.

"Tara na nga!" Inis kong sabi saka dinampot ang basket na pinaglagyan ko ng snacks namin.

Ewan ko nga lang din kung saan kami pupunta ngayon. 'Di naman kasi kotse 'yong sasakyan namin kundi tren. Train to Busan kasi trip namin ngayon at nando'n 'yong ibang katropa nitong si Luhan.

Nauna nalang akong lumabas at mukhang hindi naman nila ako pinansin. Huehue lanyang Amber 'yan!

Simula nang tumuntong 'yan ng 2 years old, naging obsess na siya sa papa niya at minsan ayaw na akong palapitin sa sarili kong asawa. Pumapagitna pa nga ang tulangis every night kaya hindi ako nakakascore kay Luhan-very sad.

Masakit man pero kailangan ko na atang patumbahin ang sarili kong anak.

Sana nga at may zombie nalang na makapasok mamaya sa tren at buong-puso ko talagang ibibigay sa kanila si Amber. Charing!

***

LUHAN's POV

"Amber, usog ka sabi!"

Shye hissed as she tried fitting herself between Amber and, I but then she failed so, she ends up sitting on the chair in front of us.

Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili kong hindi matawa since she already looked so pissed. We're already inside the train towards Baekhyun and Zhera's place, Busan.

"Eomma, give me thome," Amber said as she tried reaching to an apple, Shye's eating but since she's Shye, my oh-so-crazy wife, she pulled the apple away.

"In one condition!" She said with a grin as if she had a brilliant plan in mind which I think I also had in mind.

"What isth that, eomma?" Amber asked.

"Palit tayo ng upuan," she grinned.

I chuckled. And yes, I got it right.

"Aniyo!" Amber shook her head and immediately grabbed the apple on Shye's hand and handed it to me. "Here, appa."

"Oh! Thank you, sweetie," I was about to take a bite when Shye did it first.

She actually had the apple back, specifically in her mouth.

"Hmm! Serves you right, baby!" She sneered, munching the apple, leaving Amber in tears.

"Eomma ith tho bad," she cried and I rolled my eyes skywards.

"Goodess, Jagi!" I hissed and took the basket and hand it over to Amber. "Here, sweetie."

Good thing she immediately hushed. She took one apple and gave it again to me.

"Aww, my baby is so sweet," I said sweetly and yeah-Shye's eyes were already in flame again. Seriously? Why is she jealous with her own daughter?

Shye and Amber were only teasing each other after that. I'm not getting annoyed tho since they're too cute to watch.

I chuckled and looked outside the window. It was four years ago when I prayed to God to bless us with a child and my prayers were answered two years after. And with that two years of having no child, a lot of things have had happened with us. Everything started here in this exact train.

[4 Years earlier]

"Ready?" I asked and she nodded.

Shye was carrying a heavy-loaded back pack and a basket of fruits with her.

"Naman, so ano? Taralets gone?" She said with full of enthusiasm. Geez! If she only knew where we were going then probably, she won't act this energetic.

"Ano ba, Lu? Pupunta ba tayo sa bahay ng lolo mo or what? Dali na't mameet and greet ko na ang matanda."

I chuckled and rolled my eyes.

"Seriously? You might back out if you knew him personally," I warned.

"Bakit? 'Di naman siguro siya killer o 'di kaya'y drug killer, ano?"

I shook my head.

"Eh, 'di wala naman palang problema, eh. Tara na!" She held my hand and pulled me inside the train towards Busan. The place where Baekhyun and I were born.

"Wow! Ganda naman," she intoned when she saw those sunflowers outside-we're almost there.

We then rode a bus when we reached the station. Grandpa's house is still far from here and will took us thirty minutes to travel. He and grandma as well as some of my cousins, uncles and aunties were actually living in one house which was in the middle of a very wide rice field owned by grandpa.

"So? Hindi pa pala tayo nakakarating?" She asked in a low tone. She must be tired since she's not used to travelling.

"We're almost there, don't worry," I secured and yeah-I lied hehe.

***

SHYE's POV

Ewan ko lang kung nakailang mura na ako simula pa no'ng makasakay kami ng bus. Taena naman kasi't kanina pa niya sinasabing malapit na. Mga pepti times na siguro, wala parin.

Pinag-uuuto nalang talaga ng debil na jinjuriki na 'to, eh. Gusto ko sanang mainis kaso hindi ko naman magawa.

Excited kasi talaga ako sa totoo lang. Sabi kasi ni Luhan na makakapagrelax ako sa lugar ng lolo niya at tahimik doon at presko ang hangin. Marami raw ding mga prutas doon na pwedeng kainin ng presko.

Naku! Pakiramdam ko magiging langit buhay ko do'n. Super toxic kasi ng hangin sa Seoul. Kahit hindi ka smoker, magkaka-lung cancer ka sa quality ng hangin do'n.

Hihihi nae-excite rin akong mameet ang lolo niya. Siya kasi raw ang halos nag-aalaga kay Luhan noon; first apo nila, eh.

"We're here," sabi ng tangingang jinjuriki pero 'di aki kumibo't nanatili lang na nakatitig sa labas. "Jagi? Let's go."

Dagdag niya pa pero dedma parin ako. "Aysows, inuto ulit ako," anas ki.

"Jagi, seriously! Let's go. This bus won't stop for long," tumayo na siya pero hindi parin ako gumalaw hanggang sa makita ko na siya sa labas habang nakaface-palm at papaandar na ulit 'yong bus.

"Anak ng-kuya, stop!"

Natataranta kong sabi saka ngali-ngaling tumakbo papalabas at kung trip ka talagang bwesitin ng tadhana, biglang nagsara 'yong pintuan ng bus kaya naipit ako sa gitna. Nagmukha tuloy akong sandwich at ang laki-laki ng bag ko sa likod pati sa harap.

"Taena! Buksan niyo 'to!" Sigaw ko habang pilit na lumalabas.

"Omo!" Rinig kong sabi no'ng mga nakakita ng katangahan ko.

"Ai-kamchagya! Shiba!" Pagmumura naman no'ng driver saka agad na binuksan 'yong pinto kaya diretso akong sumubsob sa lupa.

Ngali-ngali din naman akong tumayo saka agad na pinagpagan ang sarili ko. Kita ko tuloy ang gulat sa mga mukha ng mga pasaherong nakasabay namin sa pagsakay.

Inirapan ko na nga lang sila. 'Di ba uso ang mahuhusay umakting dito sa Korea? Tss! Nagsorry pa 'yong driver bago sila umalis pero dahil snob ako, inikutan ko lang siya ng mata.

"You almost killed me, pabo!" Nag-aalala g sabi ni Luhan habang ngali-ngaling lumapit sa akin. Putlang-putla pa talaga siya.

"Huh? Kailan pa kita tinangkang patayin?" Naguguluha kong tanong.

"Wala!" Pagtataray niya. Umaandar na naman ang pagkabakla nito, oo.

"K!"

Agad ko namang inilibot ang mga mata ko sa paligid at napa boom panes nalang bigla nang makita ko ang pagkalawak-lawak na palayan. Sobrang init din dito kaya naisiksik ko sarili ko sa may kaunting shed sa gilid.

May El niño rin pala rito sa Korea?

"Ah-Lu? Bakit tayo nandito?" Taka kong tanong. "Ano nang sasakyan natin papuntang bahay ng lolo mo?"

Nilapitan ako ni Luhan saka niya ginulo ang buhok ko.

"See that house over there?" Sabi niya saka tinuro ang bahay na nasa paanan ng bundok. Sobrang layo nito sa puntong hindi ko na 'to makita ng maayos.

"Oo nakikita ko, bakit?"

Ngumiti siya. "That's where my grandpa lives."

Para akong nabingi sa sinabi ni Luhan. Lahat ng magaganda kong imaginations parang pumutok lahat sa isang iglap lang.

Kahit sa malayuan, malalaman mo nang napakalaki ng bahay pero anak shuta, haunted house 'yang mga design na 'yan jonginaaaa!