Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

XLI

Por la mañana, cuando desayunaban, y la señora Min se había ido a hacer una compras, Jimin aprovechó para hablar con Yoongi.

—¿Qué pasó en tu pesadilla? —preguntó, masticando sus cereales con yogurt de frutilla. 

 Yoongi pensó un minuto, antes de escribir en su cuaderno.

"¿Anoche?"

—Ajá.

De nuevo, el mudo recordó por un momento.

"No recuerdo bien. Pero al principio del sueño, yo podía hablar".

Jimin asintió, esperando a que Yoongi siguiera escribiendo.

"Creo que iba contigo a decírtelo, pero cuando te enterabas me dejabas".

Jimin frunció el ceño, algo ofendido.

¿En serio Yoongi piensa que él es capaz de dejarlo?

"Te ibas cuando te enteraste que podía hablar. Me dejabas solo. Recuerdo que lloraba y que pedía a gritos que volvieras, pero me ignorabas".

Jimin pasó sus cereales con algo de dificultad, de repente se sentía culpable.

"Pero luego escuché tu voz que me llamabas, y desperté, seguías ahí".

Jimin sonrió un poco, Yoongi también.

El rubio tomó su mentón, dejando un corto beso en los labios del mudo.

—Nunca me iré —dijo.

Yoongi asintió.

"Lo sé".

—Nunca te dejaría, no lo haré.

Yoongi se ruborizó.

—Me asusté un poco cuando te vi, sabía que no estabas soñando nada bonito.

Yoongi sólo se encogió de hombros.

El mudo sabía que sólo había sido una pesadilla, que eran normales, no era su primera y no sería la última, pero no tenía miedo, sólo era su imaginación, y no ocurriría.


Yoongi no puede hablar de forma consciente, pero sí puede hablar en sueños, o sea, de forma inconsciente, claro que no sabe qué es lo que dice y lo que no.

Esto no significa que él se "recupere" y pueda hablar, al contrario, son síntomas que tiene su tipo de mudez, él sigue igual que antes.




Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro