"Arabayı durdurun" dedi altın saçlı sultan, gözleri akıtılmamış yaşlarla doluydu. Arabanın dört duvarı ona yaklaşıyormuş gibi hissetti, nefes almayı zorlaştırıyordu. Küçük kardeşi uğruna hıçkırıklarını tutmaya çalışırken her nefesi acı veriyordu. Gözlerden uzak bir yerde ağlardı, bu kendine verebileceği küçük bir merhametti. Annesi gibi o da gözyaşlarını kimsenin görmesine izin vermeyecekti, hapsolduğu hücreden koşarak çıkarken güçlüydü, diye düşündü. 

"Sultanım her şey yolunda" diye sordu arkasından endişeli bir ses. Arkasını dönmeden "Biraz temiz havaya ihtiyacım var" diye cevap verdi ve gitti. Yalnız kaldığında tüm duygularını serbest bıraktı, gözyaşları süzüldü.