Aniden üzerime doğru yürümeye başlayınca geri geri gittim. Bir adım daha atacaktım ki ayağım bir evin duvarına çarptı. Sonra da sırtım duvara yaslandı. Gidecek yerim kalmamıştı. Alexander dibimde durmuştu.

"Adımı nereden biliyorsun? Kimsin sen? Tanıdık gelmiştin ama-" Sonlara doğru sesi fısıltıya dönüşmüştü, sanki kendi kendine konuşuyor gibiydi.

"Yoksa sabahtan beri beni gözetleyen sen miydin?"

"Kimseyi gözetlemedim ben." O kadar hızlı söylemişti ki sanki kendini savunuyor gibiydi.

"Tamam yani sendin. Alex, gerçekten beni hatırlamıyor musun?"

Bir şey demedi ama dikkatle beni izliyordu. Dalgalı saçları alnına düşmüştü. Bir yara izini kapatıyorlardı. Mavi gözlerinde her zaman görmeye alışık olduğum tatlı bakışı yoktu... Sanki bir şeyi anlamaya çalışıyordu. Boynunda asılı olan bir kolye dikkatimi çekti. Siyahtan kırmızıya doğru renk değiştiriyordu

Ona biraz yaklaşıp diğerlerinin duymaması için fısıldadım.

"Gece seni bizim yerimizde bekliyor olacağım." dedim ve gitmeden ekledim. "Umarım gelirsin yoksa ne yapacağımı bilmiyorum."