Przesypuję ziarna w palcach

drobinki świata, cichy piasek.

Ciemna glina na dłoni

zgniata miasta, tak jest.

Oczy lasu, jezioro

i błękitne głębiny.

Ktoś unosi gdzieś głowę

wprost w kwiaty jarzębiny.

Smutek w oczach, cierpienie

mocno stoi na ziemi

I choć myśli lub nie wie,

Czeka, aż coś się zmieni.

Chociaż jest to dziwne, jak poprzednie "wiersze", to postanowiłam skończyć tą wattpadową historię, ponieważ żal mi usuwać publikację, akurat się nudzę, a nie powinno to nieskończone niepotrzebnie zajmować miejsca ;'D
Zastanawiam się tylko, ile zejdzie zrobienie wszystkich wyzwań, bo na pewno dość długo.

Okej, miłego dnia xD