*perspektywa Laury*

- Powiedz mi prawdę..- Oho! Zaczyna się. Tego właśnie się bałam, że Jaś zacznie pytać.

- Ehhh... Co chcesz wiedzieć?

- Gdzie byłaś? Kim byli ludzie, z którymi rozmawiałaś w zaułku?

- Śledzisz mnie?!

- Nie, nie.. Martwiłem się o ciebie, więc zapytałem Wyrocznię gdzie jesteś. To co, odpowiesz mi?

- Mroczni, a dokładniej strażnicy. Zwykłe marionetki w rękach Czarnego Pana.

- Czego chcieli? 

- Czy ty musisz być taki wścibski? Nie powinieneś się wtrącać! Nie masz do tego prawa!

- Czemu ty taka jesteś? Pojawiasz się znikąd, mówisz że TWOJE przeznaczenie nigdy nie było twoje, że mam zostać pieprzonym królem i zostawić wszystko co tu mam, później znikasz nie wiadomo gdzie, pojawiasz się wycieńczona w moim domu i wykorzystujesz moich przyjaciół! Czego ty kurwa chcesz?

- Oj braciszku, dawno się nie denerwowałeś. - zaśmiałam się co najwyraźniej zdenerwowało mojego brata. - Nie masz kurwa o niczym pojęcia. Nie wiesz co przeszłam na Ziemi. Nie wiesz co mnie zmieniło. Nie znasz mnie wcale. Nie ma tej Lary, która była wiecznie posłuszna i wesoła. Teraz jest Nocna Łowczyni, która zabija bez wahania. - powiedziałam już całkiem poważnie i sucho.

- To może mi do cholery jasnej wyjaśnisz?!

- Nie. Wiesz wszystko co musisz, reszta jest ważna tylko dla mnie. - powiedziałam sucho. - Znikam z twojego życia na ten rok, ale później wrócę. Pamiętaj braciszku. - Już chciałam odejść, gdy mój brat złapał mnie za nadgarstek.

- Powiedz, proszę. - teraz już błagał.

- Wiesz co, gdybyś był moją ofiarą ten ton by mi się spodobał, ale jesteś moim bratem więc nie uginaj się do tego poziomu. 

Wyszłam z mieszkania Janka. Kiedy byłam na ulicy poczułam, że ktoś łapie mnie za nadgarstek.

- Janek, odpierdol się wreszcie... o to ty, sorki myślałam, że to mój brat.

- Spoko. Możesz mi powiedzieć o co się pokłóciliście? Czemu on jest taki zdenerwowany?

- Bo jest taki jak ja. Nie znosi niewiedzy, a ja nie chcę go uświadomić w tym czego nie wie. A nie wie nic. 

- To czemu mu nie powiesz? - dopytywał Maciek.

- Bo jest moim bratem i go kocham. Nie chcę by niepotrzebnie cierpiał z powodu moich problemów. Zawsze za bardzo martwił się moim życiem, a nie powinien.

- Co teraz planujesz?

- Wybacz, ale nie chwalę się LUDZIOM moimi planami. - zaakcentowałam słowo "ludziom". Nadal nie jestem co do niego przekonana. Żeby nie było, jestem mu za wszystko wdzięczna, ale nadal nienawidzę ludzi. 

- Czemu tak nienawidzisz ludzi? - Czy on mi kurwa czyta w myślach?!

- Mam swoje powody. Żegnaj. 

- Czekaj co?

I zniknęłam. Rozpłynęłam się w powietrzu, we mgle. Już mnie nie zobaczy. Nigdy w życiu. 

*perspektywa Maćka*

- Mam swoje powody. Żegnaj.

- Czekaj co?

Nawet się nie zorientowałem kiedy zniknęła. Po prostu zamieniła się we mgłę. Zniknęła tak samo jak pojawiła się wtedy w domu Janka. Niespodziewanie. Ona jest inna. Nie tylko dlatego, że jest Aniołem. Ona po prostu jest inna.

Wróciłem do mieszkania Janka.

- I co? - zapytał Dąbrowski.

- I nic. Zniknęła. 

- Tak po prostu? - wtrącił się Eskacz. 

- Tak. Jakby nigdy jej nie było.

- Taak. To bardzo w jej stylu. Pojawia się i znika. To nie zmieniło się przez lata. - Janek uśmiechnął się pod nosem. Chyba nie jest na nią zły. - Jak zniknęła?

- Rozpłynęła się.

- Znaczy, że wróci wcześniej niż myślimy. 

***************************************************************

511 słów.

Ten rozdział pojawia się tylko dlatego, że Maciek ma dziś urodziny. Spokojnie w święta powinnam coś napisać (taa zła Luna nie obchodzi świąt z rodziną tylko izoluje się w swoim pokoju).