Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Chapter 21: Saving

HELLO SA INYO MGA KA LUVX'S 'KO

First of all gusto 'ko lang batiin itong story 'ko ng....

HAPPY 4K readers!

Sobrang thank you sa inyo sa pag babasa ng first ever story here in wattpad, 'kong may makikita kayong dito medyo clichè tapos para ang corny pag pasensyahan ninyo na ako dahil medyo 13 or 12 pa ako ng isulat 'ko ito, tapos mali mali pa english 'ko dito AHAHAHA pero tulad ng sabi 'ko under editing na ito dahil lahat ng mali ay icocorrect 'ko so iyon lang.

Binabati 'ko lang itong librong ito for reaching a 4k readers kahit na boring Hehehehehe thank you luvx's.

LISA POV.

"Did you already find there location?" Tanong 'ko, hindi na talaga ako mapakali dito sa hospital, mamayang alas siete ay aalis na din kami dito and i know we don't have much time.

'Hope they fine.'

"Were lucky, the location is seem familiar to me." Ani ni namjoon habang nakatotok sa computer niya, bumuntong-hinibga ako, i held my temple in frustration that i felt.

I was super worried, ni hindi na ako makapag isip ng matino. Napatingin ako bigla kay jungkook ng hawakan niya ang makabilaan 'kong balikat. He was looking at me directly to my eyes assuring me that everything is going to be fine but for me it's not.

I couldn't lose them... Rosè, Jennie eonnie, jisoo eonnie... I can't lose them in my life. Sila na lang ang naging kaibigan 'ko at hindi 'ko talaga kakayanin kapag nawala sila.

"Relaxed, mag pahinga ka muna." Jungkook said with a soft voice reason for me to calm down a little bit, I let out a heavy sigh and hug him tightly while my tears was started to build and just slide in my cheeks.

"Shhhh..." Sambit niya at hinimas ang aking buhok. Binitiwan 'ko siya sa pag kayakap at tinakpan ang mukha 'ko gamit ang aking kamay.

"H-help me... Help me find them please..." I whispered, my voice was low but I know he heard it. He knelt in front of me and gently grab my hands out of my face and cupped my cheeks.

"Magiging maayos din ang lahat Lisa, hindi ako papayag na hindi sila mahanap." Seryoso niyang ani at pinunasan ang aking mga luha. Napatingin kami sa likuran namin ng biglang mag salita si namjoon.

"Gatcha!" He said and quickly signal me and Jungkook and the other to came near him. Agad naman akong pumunta sa gawi niya at tinignan ang computer niya.

"He hide the girls in the abandoned building, I guess you'll be shocked if said that the abandoned building I was mentioning was in the busan." Sambit niya at tinignan si jungkook. Napa-kunot ako dahil hindi 'ko alam 'kung saang busan ang tinutukoy ni namjoon.

"Okay, j-hope tumawag ka ng pulis at tayo na muna ang pupunta sa busan, we can settle this in the very clearly plan." Jungkook said in the serious tone.

"S-sasama kami." Napatingin ako kay mira ng sambitin niya iyon.

"No." Ani ni taehyung na ikinatigil 'ko.

"Bakit hindi kami sasama? We can help naman eh." Sambit ni mira na ikinakunot ng noo ni taehyung halatang ayaw talagang pumayag.

"Mapanganib 'kung sasama pa kayo samin, we can't lose you." Sambit ni jungkook, I quickly grab jungkook's hands and looked at him with a pleased eyes.

"P-please... Let me and mira help, nag mamakaawa ako sayo Jungkook please." Pag mamakaawan 'ko sa'kanya, his eyes was in the frown. Gusto 'kong tumulong, gusto 'kong makitang nasa magandang kalagayan sila.

"Hindi natin sila pwedeng isama jungkook, you said it early that it's too dangerous to let lisa and mira go with us." Sambit ni taehyung na ikinasama 'ko ng mukha.

"Sasapakin kita tignan mo." Sambit 'ko habang may riin sa boses 'ko.

"Lisa..." Sambit ni taehyung.

"Tutulong kami, sa ayaw at sa gusto niyo." Seryoso 'kong ani at ipinag cross ang aking mga braso, mira was just rolling her eyes on taehyung.

As if naman na papayag kaming hindi tumulong, they're my friends sila. Kahit man lang sa ganitong paraan ay makatulong kami.

"Okay, okay." Taehyung said in defeated. Narinig  'ko rin ang mabigat na buntong-hininga ni jungkook na alam 'kong labag din sa loob niyang sasama kami.

"Just stick with us okay? Don't go anywhere." Nag aalalang ani ni jungkook.

"Tama na nga yan at iligtas nanatin sila jennie." Nauurat na sambit ni yoongi habang masama ang tingin saamin. Hindi kami nag tagal doon dahil kailangan nanaming kumilos ng mabilis.

"Malapit na ba tayo?"

"Nakakailang tanong ka na, isa pa." Sambit ni jin, hindi talaga ako mapakali eh feeling 'ko may masama ng nangyari sa kanila.

"Just relaxed, I know him. He wouldn't hurt them until we arrived." Sambit ni jungkook, inayos 'ko na lang ang upo 'ko at mas lalo pang hinigpitan ang kapit sa aking jacket.

Nag suot ako ng t-shirt na gray and jacket na black tinirnuhan 'ko lang ng pants. Ipinilig 'ko ang aking ulo sa sandalan ng upuan at ipinikit ang aking mga mata.

This day was so frustrating to me,

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro