Sa loob ng marangyang silid-aklatan ng kanilang mansyon, nakaupo si Garet sa isang malapad na upuan na yari sa makinis na balat. Ang kabuuan ng silid ay puno ng antigong libro, mamahaling dekorasyon, at mabangong aroma ng kahoy. Nasa tapat niya si Thomas, ang lalaking lumaki niyang kinilalang kapatid, ngunit kalauna'y nalaman niyang tunay niyang ama. Nakaupo ng prente ang ginoo sa isang eleganteng sofa, hawak ang isang baso ng brandy habang nagmamasid kay Garet. Gaya ng binata ay pino at tipid lang ito kung magsalita.

"So, Garet," panimula ni Thomas habang inilapag ang baso sa mesa, "you wanted to discuss something important?"

Tumango si Garet, ang mukha'y seryoso at puno ng determinasyon. "Yes. It's about Margaret's probationary OJT in my office. I think it's time to terminate it."

Nagtaas ng kilay si Thomas, bahagyang naguguluhan sa biglaang desisyon niya. "Terminate? I thought she was doing well. What brought this on?"

Huminga nang malalim si Garet bago magsalita. "She's doing fine, I won't deny that. But I've been thinking about taking a break from the business. I need time away, and I can't do that while managing the responsibilities in the office—especially with someone like Margaret who still requires guidance."

Tumahimik sandali si Thomas, pinag-aaralan ang mukha ni Garet. "You've always been driven, Garet. This is the first time I've heard you say you want to step away. Is everything all right?"

"I just need some time for myself," sagot ni Garet nang diretso. "The constant demands of the business are wearing me out. I've been doing this for years, and I think I've earned a little break."

Tumango si Thomas, ngunit halatang hindi pa kumbinsido. "And Margaret? She's here as part of her probationary requirement. Cutting her OJT short might raise questions, not just from her, but from her father, Mr. Ayala."

"I've already considered that," sagot ni Garet, tumayo mula sa kanyang upuan at naglakad papunta sa malapit na bintana. Tinitigan niya ang malawak na hardin sa labas habang patuloy na nagsasalita. "We can arrange for her to continue her probationary period in another department or even in another company. It doesn't have to be under me."

"And you think that's the best course of action?" tanong ni Thomas, ang boses ay mababa ngunit puno ng awtoridad.

"Yes," sagot ni Garet, lumingon sa ama. "It's better for everyone involved. Margaret gets to continue her training, and I get the space I need."

Nagtagal ang katahimikan sa pagitan nila habang iniisip ni Thomas ang sinabi ng anak. Sa huli, tumayo rin siya at lumapit kay Garet. "You know, Garet, stepping away is not as simple as it seems. The business relies on you more than you realize."

"I'm aware of that," sagot ni Garet, bahagyang napangiti. "But I also know that the company won't crumble if I'm gone for a few months. You've built this empire to withstand challenges, and I've contributed enough to ensure its stability. It's time for me to focus on myself."

Tinitigan siya ni Thomas, tila may halong pag-aalala at pagmamalaki sa mga mata nito. "If that's what you truly want, I won't stop you. But I'll handle Margaret's arrangements. I'll make sure she transitions smoothly."

"Thank you," sagot ni Garet, bumalik sa kanyang upuan at nag-relax ng bahagya. "I appreciate your understanding."

Umupo muli si Thomas, ngunit bago niya ininom ang natitirang brandy sa kanyang baso, nagsalita ulit siya. "You've grown into a fine man, Garet. Seeing you take charge of your own life reminds me of why I entrusted so much to you. But always remember, being a leader also means knowing when to rest and recharge."

"I understand, kuya Thomas," sagot ni Garet, ngayon ay mas kalmado ang boses. "That's exactly what I'm trying to do."

Kalaunan ay natapos ang kanilang usapan nang limitadong detalye pero puno ng respeto at pang-unawa. Habang iniwan ni Thomas ang silid-aklatan, naiwan si Garet na nakatingin muli sa hardin. Sa kauna-unahang pagkakataon sa matagal na panahon, naramdaman niya ang bahagyang kagaanan sa kanyang dibdib, na parang isang mabigat na pasaning matagal na niyang dala ang unti-unting naalis. And in the other hand, may panahon na rin siya para iwanan muna ang mundong nakasanayan niya. 

Maganda ang Cebu, pero kailangan niyang iwan ito pansamantala.

***

Pagpasok ni Garet sa kanyang apartment, sinalubong siya ng tahimik na ambiance ng lugar. Malinis ang paligid, maayos ang bawat sulok, at amoy ang bahagyang halimuyak ng sariwang bulaklak na nasa lamesa sa sala. Nakatayo sa tabi ng pintuan si Andres. May hawak itong tray na may baso ng malamig na tubig.

"Hijo, magandang gabi," bati ni Andres habang iniabot ang tubig. "Mukhang mahaba ang araw mo ngayon."

Kinuha ni Garet ang baso at uminom ng kaunti bago sumagot. "You have no idea, Andres. Today was exhausting." Umupo siya sa malambot na sofa at nagtanggal ng kurbata. "Where would I be without you keeping this place running smoothly?"

Bahagyang ngumiti si Andres at tumango. "Ginagampanan ko lang ang trabaho ko, hijo. Pero mukhang may malalim kang iniisip ngayong gabi. What's wrong?"

Tumingala si Garet at saglit na tumahimik bago muling nagsalita. "I've been thinking, Andres. I want to take a break. Get away from Cebu for a while."

Bahagyang napaangat ang kilay ni Andres, ngunit nanatili itong kalmado. "Kung ganoon po ang inyong plano, marahil ay tama na magpahinga kayo. Saan mo balak pumunta?"

Tumayo si Garet at naglakad papunta sa malaking bintana ng sala, tinitigan ang mga ilaw ng lungsod sa labas. "Palawan. I have a small property there, remember? I bought it years ago but never really had the chance to visit. I think now is the perfect time."

Tumango si Andres, halatang iniisip ang posibilidad. "Magandang lugar ang Palawan. Tahimik, malayo sa ingay ng siyudad, at puno ng likas na kagandahan. Pero sigurado po ba kayo sa desisyon ninyo? Marami pa kayong responsibilidad dito sa Cebu."

Huminga nang malalim si Garet at tumalikod mula sa bintana. "That's exactly why I need to leave, Andres. The responsibilities are suffocating me. I've been running the business nonstop. I need to breathe, to reset. And I want you to come with me."

Bahagyang natigilan si Andres. "Sigurado ka ba, hijo? Hindi ba mas gugustuhin niyong mag-isa para magkaroon ka ng ganap na katahimikan?"

Umiling si Garet. "I trust you more than anyone, Andres. You've been with me through everything. Besides, who else will make sure I don't go completely off the rails?"

Nag-isip nang sandali si Andres bago sumagot. "Kung gayon, masaya ako para sa plano mo. Nandito lang ako, para sa'yo. Pero paano ang apartment mo dito, sino ang maglilinis at mag-aayos?"

Napangiti si Garet. "You've always been the voice of reason, Andres. Don't worry, I've thought about it. I'll delegate everything to the right people. I need this, and I'm not going to apologize for wanting a break."

"Kung ganoon, ako ang bahala sa mga kakailanganin niyo para sa 'yong pag-alis," sagot ni Andres. "Kailan ang balik mo?"

"As soon as possible. Maybe by the end of the year. I'll need you to coordinate the travel arrangements," utos ni Garet habang muling umupo at nagtanggal ng sapatos.

"Naiintindihan ko po," sagot ni Andres habang iniayos ang tray na hawak niya. "Ipapadala ko rin po ang mga kakailanganin ninyo roon, mula sa mga personal na gamit hanggang sa mga dokumento. Ano po ang balak niyo sa pananatili roon? Sandali lang ba ito o may plano kayong manatili nang mas matagal?"

"I haven't decided yet," sagot ni Garet. "It depends on how I feel once I'm there. If it feels right, I might stay longer."

Tumango si Andres, ang kanyang mukha ay puno ng pagkaunawa. "Kung ano man ang desisyon mo, hijo, ako ang bahala na gawing maayos ang lahat. Ang mahalaga ay makapagpahinga ka at makahanap ng bagay na magpapasaya sa'yo."

"Thank you, Andres. I don't say it enough, but I truly appreciate everything you do for me," sabi ni Garet habang nakatingin kay Andres na puno ng pasasalamat.

Ngumiti si Andres nang bahagya.

"Mas maganda na magsimula ka sa Palawan. Baguhin mo ang nakasanayan mo, maging masaya ka. Para maging masaya rin ang mga taong nakapalibot sa'yo..."

"I will..."