Tulala si Andie habang hinihintay niya si Chief sa loob mismo ng opisina nito. Doon siya dinala ni Sir Maxwell matapos nilang makauwi mula sa underwater training.

Senior De Rossi, the close in detail of chief told her that Chief had an important virtual meeting in the comms room and that she had to wait for him to finish if she wants to see him. And so here she is waiting alone... with her thoughts.

Napapikit siya nang muli niyang maalala ang nangyari kay Dax. How he was quick to share her his scuba so that she could breathe underwater and continue with the task. How he signalled her to go on her way for he was just behind her-- almost done with the task. And how his unconscious body was taken out of he water.

Muli siyang napahikbi. She forced open her eyes and covered her mouth with her hand.

If only she waited for him at the end of the line before kicking her way up out of the water. If only she disagreed with him when he gave her his scuba. If only her scuba was filled with air. If only...

Nasapo na niya ng tuluyan ang ulo. Napakaraming sana ang naglalaro sa isip niya. Mga sana na wala nang silbi sa ngayon dahil hindi niya ginawa.

Tinanong mo 'ko noon kung gaano 'ko kagusto ang mapunta rito? Hindi ko gusto pero kailangan ko. Baka sakaling matanggap na 'ko ng Tatay ko kapag nagawa ko 'to.

Lalo siyang napahikbi nang maalala ang sinabi ni Dax. Kung tutuusin, sa kanilang dalawa, mas mabigat ang rason nito sa pagpunta roon. At kung talagang magbibilangan lang sila, mas marami na ang sablay niya kaysa rito. And from the way she sees it, Dax is slowly losing his chance to be a full-pledged protector because of her.

Tuluyan na siyang napayuko. Mukhang siya ang may dala ng malas sa kanila ni Dax. At nasasama niya si Dax sa mga kamalasan niya.

"Mukhang hindi ka masaya, Andrea?" anang pamilyar na tinig sa may pintuan. Agad siyang napatayo nang malingunan niya roon si Chief. Ni hindi niya napansin ang pagbukas nito ng pinto.

"C-Chief," aniya, alanganin.

Tipid na ngumiti si Chief, namulsa, bago tuluyang lumapit sa kanya. Sandali pa siya nitong tinitigan bago, "Narinig ko ang nangyari sa training tank."

Kusang nangilid ang mga luha niya. "S-Si Lavigne po, C-Chief..." Hindi na niya napigilan ang mapahikbi. Sa mabibilis na salita, sinumbong niya sa tatay-tatayan ang nangyari. "N-nasa likuran ko lang siya. Akala ko susunod siya agad, pero... p-pero..."

Tuluyan nang pumatak ang luha niya at nag-angat ng tingin kay Chief. Chief remained standing in front of her. Watching her tearful recollection of what had transpired in training.

"Punasan mo ang mga luha mo, Andrea," malumanay na utos ni Chief sa kanya, maya-maya. Mabilis siyang tumalima. Pinakatitigan siya ni Chief pagkatapos. "Nalulungkot ako sa nangyari lalo na kay Lavigne. Pero gaya ng sinabi ko sa 'yo noon, hindi biro ang pagpasok dito sa The Organization. In training, you will always be just a touch away from death. Alam mo 'yan. Gayon pa man, natutuwa ako na natapos mo ang unang test kahit na may aberya. Too bad I cannot do that for Lavigne. He's out of the AP Program," malamig na sabi nito bago nagtungo sa likod ng desk nito.

She was horrified with the news. Halos mabingi siya sa sinabing iyon ni Chief.
"P-pero Chief... niligtas niya 'ko. If it weren't for him, baka... b-baka..." Hindi na niya naituloy pa ang nais niyang sabihin dahil pakiramdam niya, nasasakal siya. Nagsasalimbayan pati sa isip niya ang ipinagtapat ni Dax sa kanya maging ang pagbabanta ng Tatay nito. Naitukod na niya ang mga kamay sa gilid ng mesa nito. "Chief please, baka may paraan pa po," pakiusap niya.

Nagsalubong ang mga kilay ni Chief. "Paraan? Naiisip mo bang pagbibigyan kita sa pakiusap mo dahil lang sa anak ang turing ko sa 'yo, Andrea?"

Napasinghap siya, mabilis na umiling. "H-hindi po sa gano'n, Chief. Kaya lang... Kaya lang..." Mabilis niyang kinagat ang pang-ibabang labi at kinuyom ang kanyang mga palad. She wanted to defend Dax, to plead for him. Kaya lang...  ayaw din niyang malagay sa alanganin ang integridad ni Chief.

Napayuko na siya, tahimik na lumuha. Mukhang wala na talaga siyang magagawa. Kasalanan niya ang nangyari kay Dax at habang buhay niya iyong dadalhin sa kanyang kunsensiya.

"You know the rules, Andrea. Ang mga salita ko ang batas sa lugar na ito. Maliban na lamang kung..." Mabilis siyang nagpunas ng luha at nag-angat ng tingin. "Matatalo mo ako sa Kendo."

Her lower lips quivered. Matagal na siyang hindi nakakahawak ng  shinai, ang kahoy na espadang gawa sa kawayan na siyang pangunahing armas na ginagamit sa Kendo.

Ang huling practice nila ni Kevin ng Kendo, halos dalawang buwan na ang nakararaan. At sa huling Keiko-ho (sparring) nila ni Kevin, natalo siya.

Paano siya makikipaglaban kay Chief kung si Kevin nga hindi niya kaya? Besides, si Chief mismo ang nagturo sa kanila ng Kendo. How can she beat her sensei?

Napakurap siya. Muli niyang naisip si Dax.

No. She can't let her partner down.

She has to at least try-- her very damn best. Even if she bleeds.

"P-payag na 'ko, Chief," sagot niya maya-maya, determinado.

Ngumiti lang si Chief. Matipid.

-----

Kabadong pinagmamasdan ni Andie ang hawak niyang shinai. Panay din ang pansin niya sa suot niyang bogu o kendo armor, pati ang kote( gloves) niya at tare (waist protector), inaayos din niya. Sinulyapan din niya ang men (helmet) na nasa paanan niya at isusuot niya mamaya.

Wala sa sarili siyang napabuga ng hininga.

Paanong ang isang laro na iyon ang seselyo ng kapalaran ni Dax?

What if she lose? How will she live the rest of her life knowing that she ruined Dax's life because of her carelessness?

Marahan siyang napailing. She should not be thinking of the negative things. She needs to condition her mind. Just like what Chief had taught them when they began their pre-training for The Organization years back.

She closed her eyes and remembered the Shuji Shuriken. The magic words, which mean "the cutting of the nine ideographs, only a true and disciplined swordsman could summon from within.

She took a deep breath and said, "U." Being.

She placed her right palm on her stomach and took in another deep breath. "Mu." Non-being.

She placed her hand on her chest, feeling the now steady beat of her heart. "Suigetsu." Moonlight on the water.

"Jo." Inner security.

She placed her hand on top of her head. "Shin." Master of the mind.

"Sen." Thought precedes action.

She extended her hand sideways. "Kara." Empty: The void. Virtue.

She moved her wooden sword and felt its tip touch the floor. "Shinmoyoken." Where the tip of the sword settles.

She slowly opened her eyes and whispered, "Zero." Where the way has no power.

Yes. Zero. She needs to devoid her mind of any doubts and fear. She was built for this. Therefore she should not let fear to overcome her.

She took another deep breath as soon as she heard the door of the training hall creaked open. Pag-ikot niya, nakita niya agad si Chief. Gaya niya, suot na rin nito ang bogu, kote at tare nito. Walang imik itong nagtungo sa lagayan ng mga shinai at kumuha ng isa doon bago naglakad sa gitna ng dojo. Naglakad na rin siya patungo sa gitna bitbit ang men niya. Huminto siya dalawang metro ang layo kay Chief.

"You know the rules, first to have three strikes, wins," ani Chief bago isinuot ang men nito at lumuhod sa kinatatayuan nito.

Tumango lang siya bago sinuot ang men niya at ginaya ito sa pagluhod. Nang magtama ang tingin nilang dalawa ni Chief, sabay silang nag-bow sa isa't-isa. Marahan. Tila hindi sigurado kung aahon sa pagkakayukod. Ngunit nang sabay nilang ituwid ang kanilang mga likod, halos sabay din silang tumayo at dalawang kamay na hinawakan ang kanilang mga shinai.

Agad siyang naging alerto sa pag-atake ni Chief.

"Ya-men!" sigaw ni Chief bago ito pasugod na lumapit sa kanya. Base sa kiai (battle cry)  nito, ang puntirya nito ay ang helmet niya.

Mabilis niyang iniiwas ang ulo niya sa shinai nito. Tiniklop niya nang bahagya ang tuhod bago walang sabi-sabing hinampas ang bogu nito. Natamaan niya ang armor nito!

Napasinghap siya sa tuwa at umatras ng ilang hakbang.

"Ippon!" ani Chief, nakangiti subalit humihingal.

Naka-iskor siya! Agad siyang nabuhayan ng loob.

Bumalik ulit si Chief sa puwesto nito, muling naghanda sa pag-atake.

Silently, patiently, she waited for another opening to strike. Muling sumigaw si Chief at sumugod sa kanya. Ngunit kinakalkula pa lang niya kung saan babagsak ang atake nito, mabilis na nitong sinundot ng dulo ng shinai nito ang kote niya.

"Ippon for me!" sabi ulit ni Chief, nakangiting bumalik sa puwesto nito.

Humihingal naman siyang tumango-tango. Abot-langit na naman ang kabog ng dibdib niya.  Muli siyang nag-concentrate. Kailangan niyang bumawi.

Para iyon kay Dax.

Tama, para kay Dax.

When she saw her opportunity to strike, she shouted her kiai to the top of her lungs and advanced her attack on Chief. She stroke him once again on his bogu while he was quick to give him a strike on her men.

"Ippon! Tig-isa tayo," balita nito sa namamanghang tinig bago muling lumayo sa kanya.

Tig-dalawa na sila ng score ni Chief. Makaisang-score pa ito, talo na siya. Habambuhay na ring mawawala si Dax sa AP Program. Itatakwil na rin ito ng tatay nito. At natitiyak siya, hinding-hindi siya bubuhayin ng kunsensiya niya kapag nangyari iyon.

"Zero," she mumbled once again and took a deep breath. The sound of the word in her ears gave her a different kind of energy in her soul.

She held her shinai tightly, summoned all her strength and shouted her kiai before rushing towards Chief, aiming on his men. She went past from where Chief was standing at. Unsure if he stroke him or not.

Paglingon niya, nanatiling nakatayo si Chief. "Ippon," sabi nito bago dahan-dahang humarap sa kanya. Nagtanggal na rin ito ng men bago nagsalita. "Panalo ka, Andrea."

Nanginginig niyang nabitiwan ang shinai niya. Agad niyang kinalas ang pagkakatali ng men niya at nagsisigaw sa tuwa.

Si Chief, ang sensei niya. Tinalo niya sa Kendo. Hindi siya halos makapaniwala!

"S-salamat po, Chief! Salamat po!" sabi niya bago wala sa sariling niyakap ang ama-amahan. Agad din niya itong binitiwan bago nag-bow dito. Nag-bow din ito.

Tumalikod na siya at magtatanggal na sana ng  mga ginamit niya nang muli siyang tawagin ni Chief.

"Andie." Mabilis siyang pumihit paharap dito. "Wala ka bang nakalimutang sabihin sa akin bukod sa salamat? Wala ka bang gustong ipagtapat?"

Sandali siyang natigilan, napaisip. "Wala naman po akong maalala, Chief," sabi niya, naiiling.

Tumango-tango si Chief. Tipid na ngumiti. "Sige na. Magligpit ka na at hinihintay ka ni Maxwell sa lobby. Dadalhin ka niya kay Lavigne. Kanina pa raw siya gising."

Pinigil niya ang mapasinghap. Excitement ran through her veins!

Lintek na 'yon! Mukhang masamang-damo nga. He had defied death twice in less than a month!

"Thank you, Chief!" sabi niya ulit bago mabilis na kinalas ang mga ginamit niya sa Kendo at nagmamadaling lumabas ng training hall.

-----

May mapait na ngiti sa mga labi ni Chief Elias Sandoval habang pinagmamasdan ang kanyang anak-anakan na si Andrea. She had grown into a strong and brave woman like he had taught her to be.

Kung sa ibang pagkakataon at sirkumstansiya, magiging masaya siya para dito. Kaya lang...

Niyuko niya ang bitbit niyang shinai. The wooden sword reminded him of something from his past. A past that is slowly catching up on him. A past that is ready to seek revenge for what he has done.

A heavy feeling of guilt rose against his chest. Regrets are visiting him again like an unwelcomed guest.

And with a heavy he said, "Watashi wa dekiru kagiri no koto o shita (I did everything I could.)"

----

Kabadong pinihit ni Andie ang seradura ng pinto ng hospital room ni Dax. Tapos na ang visiting hours subalit pinakiusapan ni Sir Maxwell ang nurse sa ward station kung puwede siyang sumaglit muna. Umoo naman ang nurse subalit siya lang ang pinayagan.

And so here she is, pretending her heart is not pounding so loudly inside her chest. Mahina ang buhos ng ilaw sa silid nang tuluyan niyang mabuksan ang pinto. May malamlam na night light na nakasindi sa ulunan ng kama na siyang nagsisilbing tanglaw sa buong silid. Habang si Dax naman ay mahimbing na natutulog sa kama nito.

Maingat siyang naglakad palapit dito. She bit the insides of her cheeks when she felt her eyes welling up when she recalled how he looked the last time she saw him.

She's sure, should the MedEvac didn't arrive on time, Dax would have been a goner by now. But help arrived on time. And Dax is well and alive. 

Mabilis siyang nagpunas ng luha. Hindi na niya napigilan. Masyado siyang masaya na maayos na si Dax at buhay na buhay. Mukhang mula ngayon, aaraw-arawin na niya talaga ang pagdarasal.

Suminghot siya at dahan-dahang hinawakan ang malaya nitong kamay. His hand was warm. Very much alive.

This man did everything he could to help her inside that training tank. She owe him her career and her life.

In one quick moment, the memories came flooding in. Drowning her with pain.

"M-mula nang magka-isip ako, binubugbog na 'ko ni Tiyo Kardo, ang stepfather ko. Kung hindi man niya ako binugbog, tinututukan niya 'ko ng paltik sa ulo. No'ng lumalaki ako, nilulublob naman niya 'ko sa drum tuwing nagkakamali ako." Muli siyang napasinghot at nagpunas ng luha. Memories came rushing in like an old enemy ready to hurt her again over and over.  "I had a rough childhood, Dax. My wounds healed but deep inside I'm still broken. Ako pa rin 'yong batang takot sa baril at tubig. And I'm sorry that you got a damaged partner like me. I'm really sorry, Dax. I promise you, I'll be better. I promise you--"

Bigla siyang natigilan nang unti-unting magmulat ng mata si Dax. Bahagya din nitong pinisil ang kamay niyang nakahawak pa rin sa kamay nito.

"Hi there, partner," bulong nito, magaang ngumiti. 

Agad siyang pinamulahan ng pisngi. Was he awake the whole time?

"K-kailan ka nagising?" alanganin niyang tanong.

"From the moment you opened the door," anito.

Nalukot na ang mukha niya. Kanina pa pala siya may audience hindi man lang ito nagsalita. Nailang tuloy siya.

"Kumusta na pakiramdam mo?" Pag-iiba niya sa usapan.

"I'm good. H'wag ka nang mag-alala," sagot nito, pinisil ulit ang kamay niya.

Lalo siyang nailang. Sinubukan niyang bawiin ang kamay niya rito kaya lang ayaw nito. Hinawakan nito nang mahigpit ang kamay niya.

"A-aalis na 'ko," alanganing paalam  niya, taranta.

"Dito ka na lang. Wala akong kasama. Boring," ungot nito, lalo pang ngumiti.

Her heart hitched. She's sure something inside of her turned into jelly, making her knees weak and her mind muddled.

Napaupo na siya tuloy sa gilid ng kama nito. Ito naman, pilit na umupo. Hawak pa rin nito ang kamay niya,  determinadong ayaw siyang pauwiin.

Nagtama ang mga mata nila. Kung siya ang masusunod gusto niyang umiwas.  But Dax's eyes have some form of magic in them that she cannot look away. And every second she spends transfixed in Dax's eyes, her defenses are getting weaker, melting her to his will.

Dax's hand moved and  ever so gently touched her face. "Don't force exhaust you self trying to be a better because you are already the best partner for me. "

Napakurap siya. His nearness is making her dizzy. "D-Dax..." 

"I want you to remember something, Andrea. I'd be willing to give up even my last breath if that would mean you will live."

"W-why..." she whispered, confused, reeling. 

Hindi na ito sumagot bagkus, mabilis nitong inilapit ang mukha nito sa kanya hanggang sa tuluyang maglapat ang kanilang mga labi. 

The kiss was gentle. Chaste. Hindi gaya nang mga nababasa niya noon sa mga romance books na mapusok, nang-aangkin. Dax kissed her tenderly, slowly nipping her lower lip before letting her go.

Agad na nagtama ang kanilang mga mata. Sigurado siya, kagaya ng mata nito, marami rin katanungan ang kanya.

Maya-maya pa, bumukas ang pinto ng hospital room. Agad silang naglayo.

"We're going, Cortez," ani Sir Maxwell. Agad siyang tumayo. Ayaw pa sanang bitiwan ni Dax ang kamay niya, kaya lang pinilit niya. Nakatungo siyang naglakad patungo sa pinto. "The doctor said you'll be discharged in the morning. I will send someone to pick you up."

"Thank you, Sir," umpisa ni Dax, tumango-tango pa bago bumaling sa kanya. " Goodnight, Andrea."

Mabilis niya itong sinulayapan. "G-goodnight," alanganin niyang sagot bago tuluyang lumabas ng silid.

It wasn't a good night. She did not sleep at all. ###

2860words/10:29am/08172021