WildAntka: Zebraliśmy się tutaj, by z pokojem w sercu...

Misha: Czemu zawsze robisz z tego taką akcję? Nie da się prościej?

Callie: Bo aż się zarumienimy.

WildAntka: Macie rację. Więc może w skrócie... Wreszcie zabrałam się za przeprowadzenie wywiadu!

Susan: *kiwa głową* Lepiej.

WildAntka: Bez dłuższych wstępów, najpierw pytania od sirPopkorn. Eee... Zaczynamy od łatwiejszych, czy trudniejszych?

Misha: Łatwiejszych.

WildAntka: *wzrusza ramionami* Jak sobie życzysz. I tak są do ciebie.

Misha: Ale... Chyba nie ma tam...

Issa: Nie ważne co tam jest, będziesz musiała odpowiedzieć na każde pytanie.

Callie: Szczerze.

Susan: I bez wymówek.

Misha: Yyy... Może miejmy już to za sobą.

WildAntka: Pierwsze pytanie do Mishy: jak tam twoja ręka?

Misha: *z ulgą wypuszcza powietrze* Coraz lepiej. Za niedługo zdejmą mi gips.

Susan: I będziesz mogła wrócić do treningów!

Misha: Wizja wypadów w teren bardziej do mnie przemawia, ale masz rację.

WildAntka: Co ostatnio powiedziałaś do Camila?

Misha: Ale chodzi o wydarzenia, które opisujesz w książce, czy tak ogólnie?

WildAntka: I tak i tak.

Misha: Okej *zagląda do moich notatek* Więc według ciebie moja ostatnia wypowiedź skierowana do Camila...

Callie: Normalnie jakbym słyszała jakiegoś profesora.

Misha: ...brzmiała: „Jakiś ty miły". Niezapisane w dialogu było, jak go ściągnęłam do samochodu, a tak ogólnie, to „Mam nadzieję, że to nie wybuchnie Antce w twarz".

WildAntka: Camil, czy powinnam się bać?

Camil: Póki nikt nie wyleje na mój plecak napoju z dużym stężeniem cukru, bądź się o niego nie potknie, nie ma powodów do obaw.

Callie: *szybkim ruchem odsuwa wszystkie szklanki z sokiem i podsuwa dzbanek z wodą*

WildAntka: Dobrze, że jesteśmy bezpieczni, a ty przestrzegasz zasad BHP *minimalnie odsuwa się od chłopaka*

Misha: W tym BHP to był sarkazm, prawda?

WildAntka: Kolejne pytanie. Misha, co sądzisz o #temCasha?

Misha: ...

Issa: Bez wymówek, pamiętasz? *szeptem w stronę kamery* Dzięki!

Misha: Czy wszyscy przedstawicieli płci męskiej mogą opuścić te pomieszczenie?

Kaja: Ale...

WildAntka: Oczywiście.

Chłopcy: *wychodzą*

Callie: Teraz brzmiałaś jak nasza pani od biologii...

Issa: Mów!

Misha: Wiem, że się nie wymigam, więc...

WildAntka: *nachyla się w jej stronę, podobnie z resztą jak wszyscy inni* Więc?

Misha: Kurczę, to trudniejsze, niż myślałam.

Callie: *głos Kapitana Ameryki* Język!

Misha: To nie było przekleństwo. A, i ta kwestia lepiej brzmi po angielsku.

Issa: Wymigujesz się!

Misha: Okej. Chodzi mi o to, że... Nawet gdyby między mną a Camilem miało coś być, nie chciałabym, by wyszło to z naporu. No wiecie, jak już, to żeby to była nasza decyzja. Nie tłumu. Rozumiecie?

Issa: *udaje, że ociera łzy* To było piękne, ale... Ale i tak nie przestanę was shippować. Ułożę nawet o was piosenkę!

Misha: Proszę, nie.

Issa: I wszyscy razem: Casha! Casha! Casha!

Wszyscy prócz Mishy: *skandują*

WildAntka: Wzruszające Misha, ale nie zapominaj... Ostatni głos w tej sprawie i tak mam ja.

Misha: *z przekąsem* No właśnie wiem.

Callie: A wywiad jest puszczany na żywo w większości telewizorów. Również w tych na hallu.

Misha: Serio?!

WildAntka: Serio *do kamery* Możecie już wejść, drodzy panowie!

Panowie: *wchodzą*

WildAntka: Spokojnie, Misha, zostawimy cię na chwilę. Teraz czas na Camila.

Misha: Ale tam nie ma żadnych pytań o mnie?

WildAntka: Konkretnie o twoją osobę nie. Drogi Camilu, jaki jest twój najnowszy wynalazek?

Camil: Automatycznie wykrywający zagrożenia długopis kulkowy na świerkowe igły z zasięgiem do dwudziestu metrów przy dobrych warunkach. Ma też system autodestrukcji, ale... Na razie ta autodestrukcja ma za duże pole rażenia i mogłaby przypadkiem autozdestruktować ludzi w promieniu dziesięciu metrów od niej... I to bez specjalnych warunków.

WildAntka:

WildAntka: I to właśnie masz w plecaku?

Camil: *kiwa głową*

WildAntka: To pilnuj tego plecaka, okej? Kolejne pytanie: czy wynalazłeś kiedyś coś, co nie wywołało chaosu w czasoprzestrzeni?

Camil: Eee... A, tak! Była jedna rzecz!

Misha: Spalinowy pędzel do makijażu się nie wpasowuje.

Camil: No to nie. Nigdy nie wynalazłem takiej rzeczy. Chyba, że ten kubek z automatyczną mieszaczką...

Misha: Ewentualnie. Ale pamiętaj, że podczas testów prawie pozbawiłeś swoją siostrę brwi.

Camil: Oj, tam, drobiazg. Dokleiłaby sobie, bądź namalowała flamastrem.

Kaja: Te twoje pomysły serio są beznadziejne.

WildAntka: Może zanim dojdzie do bitwy na napoje *niespokojnie zerka w stronę plecaka Camila* przejdźmy do następnego pytania. Czy myślałeś kiedyś nad wynalezieniem eliksiru miłości?

Camil: Szczerze mówiąc, to nie. Przerabiali to już prawie wszyscy bohaterowie pseudoromantycznych filmów dla nastolatków.

Misha: *oddycha z ulgą i posyła Issie zwycięskie spojrzenie*

Camil: Prędzej jakiś krem, czy coś takiego...

Issa: *posyła Mishy zwycięskie spojrzenie*

WildAntka: Rozumiem. Ostatnie pytanie do ciebie. Przynajmniej ostatnie na tą chwilę.

Callie: Ostatność to rzecz względna.

WildAntka: Ciekawa teoria. I ciekawe słówko. Ale pytanie jeszcze ciekawsze. Co sądzisz o #teamCasha?

Camil:

WildAntka: Wyprosić dziewczyny?

Camil: Nie trzeba.

Camil: Sądzę, że #teamCasha to lubiany przez Issę hasztag, który wywołuje u niej nienaturalnie wysokie piski i gwiazdki podekscytowania w oczach.

Callie: I mamy kolejnego profesora! Fanfary, proszę!

Kaja: No nie wierzę, Camil. Aleś ty głupi.

Misha: Nie nazywaj go tak.

Issa: #teamCasha!

WildAntka: Jest tu z nami Chris?

Chris: Nie ma mnie.

WildAntka: To super, bo potrzebujemy tylko Gryzotka. Gryzotku, nasz gadzi przyjacielu, podobało ci się na urodzinach?

Gryzotek: *syczy*

Chris: Wy serio chcecie od niego odpowiedzi?

Matt: Według mnie powiedział, że owszem, ponieważ lubi wyjadać mentosy i grać z nami w butelkę.

Veronica: Zaraz, to wąż grał z nami w butelkę? W ą ż?! Nasza klasa jest aż tak świrnięta?

Matt: *kiwa głową* Nawet bardziej.

WildAntka: Gryzotku, co sądzisz o #teamCasha?

Misha: Zaraz, czy każdy będzie musiał odpowiadać na to pytanie?

Gryzotek: *chowa się w rękawie Chrisa*

Matt: Odmówił zeznań, ponieważ na mocy ustawy o prawach zwierząt wykreowanych przez stworzenia typu WildAntki nie musi się wypowiadać, jeśli jeszcze nie jest pewien swoich poglądów.

Chris: Eee... Okej?

Veronica: Nie no, aż tak dziwni to jeszcze nigdy nie byliśmy!

WildAntka: To może odczepmy się na chwilę od waszej klasy i zajrzyjmy do rodzinki Mishy. Nie wzdychaj tak, dziewczyno. Pytanie do Kai: Skąd ta nagła zmiana?

Kaja: Ale jaka zmiana?

Camil: Na stówę to przez tego gitarzystę w autobusie.

Kaja: Przymknij się.

WildAntka: Wiesz, że spotkałam w życiu masę osób takich jak ty i nie byłam z tego zadowolona?

Kaja: Mam się obrazić?

Callie: Róbta co chceta.

WildAntka: Co sądzisz o...

Misha: Proszę, nie...

WildAntka: O #teamCasha?

Kaja: Kolejna rzecz, którą Misha spaprze.

WildAntka: Odważna odpowiedź. Simon! Teraz do ciebie! Co sądzisz o Merissie? W nawiasie: Issa, nie musisz dziękować.

Callie: I tak nie byłaby w stanie. Popatrz tylko na nią. Siedzi i wgapia się w Simona.

Simon: Fajna jest. Miła, zabawna. Przynosi ciasteczka z żurawiną. Tylko czasami dziwnie się zacina.

Issa:

Susan: Te ciasteczka są pewnie najważniejsze.

WildAntka: Simon, wiesz, że jesteś fajny?

Susan: On to wie aż za dobrze

Simon: Dzięki za bycie moim adwokatem, siostrzyczko

Susan: Nie nazywaj mnie tak!

Callie: Ale przecież nie skłamał

WildAntka: Simon, ostatnie pytanie.

Simon: O #teamCasha? Może być, ja się w to nie mieszam.

Susan: To był cios dla Issy.

WildAntka: No właśnie, teraz ty, Issa. Kiedy ostatnio spadłaś z konia i jak do tego doszło?

Issa: To było na ostatniej jeździe.

Issa: Spokojnie najechałam na stacjonatę. Pistacja przeskoczyła. Potem był okser. Pistacja przeskoczyła czysto, a ja tylko trochę straciłam równowagę przy lądowaniu, ale nie spadłam.

Misha: A potem?

Issa: A potem, już po treningu, rozstępowywałam Pistację i nagle zjechałam z siodła. Ot tak. Ludzie, ja nawet stóp ze strzemion nie wyjęłam! Nie mam pojęcia jak to się stało!

Callie: To był zabawny widok.

Issa: Zależy z jakiej perspektywy.

WildAntka: Ciekawie, ciekawie. Zrobisz wszystkim koszulki z ich podobiznami?

Issa: Czemu nie. Zajmę się tym, jak tylko skończę piosenkę o Cashy. Mam już pierwszy wers.

Misha: Błagam, nie prezentuj nam go.

WildAntka: Myślę, że teraz dostanę długą odpowiedź. Ostatnie pytanie, Issa.

Misha: *jęk*

Callie: *ostentacyjnie wyciąga z kieszeni instrukcję obsługi miksera i zaczyna ją czytać*

Issa: Osobiście uważam, że to ship życia. Camil i Misha idealnie do siebie pasują! Mieszkają koło siebie, często się widują. Znają się od dziecka. Kiedy ostatnio byłam u Mishy, przeglądałam jej album z dzieciństwa i znalazłam tam wiele uroczych zdjęć. Podsumowując: będę świadkiem na waszym ślubie, kochani!

Callie: A ja rezerwuję stanowisko matki chrzestnej waszego pierwszego dziecka.

Susan: I jeśli to będzie dziewczynka, nie obrażę się, jeśli będzie miała na imię Susan. Chociażby na drugie.

Misha:

Camil: Zapamiętam.

Misha: Nic. Już. Lepiej. Nie. Mów.

WildAntka: *ze śmiechem* No dobrze. Susan, jak to jest mieć własnego konia?

Susan: Cóż. Przede wszystkim to ogromna odpowiedzialność i niestety duży wydatek. Trzeba o tym pamiętać, bo nie ma sensu kupować konia, tworzyć między nim, a tobą więź, tylko po to, by zaraz go sprzedać. Dla mnie jednak posiadanie własnego konia jest... Niesamowite. Bo to niesamowite, że na świecie jest pewne szlachetne zwierzę, o którym możesz szczerze powiedzieć „Mój kochany przyjaciel".

WildAntka: Myślę... Myślę, że masz zupełną rację.

WildAntka: A teraz co sądzisz o #teamCasha?

Susan: Misha jest moją przyjaciółką i nie chcę jej niczego narzucać, ale... No. To chyba Issa mnie tak na to nakręciła.

Issa: Takie powołanie życiowe.

WildAntka: A teraz niech Callie wypowie się na ten sam temat.

Callie: Powiem krótko: Michaela... Jakie ty właściwie masz nazwisko, Camil?

Camil: Przed ślubem się nie dowiecie.

Issa&Callie&wszyscy właściwie: *gapią się w niedowierzaniu*

Misha: Co ty właśnie powiedziałeś?!

Camil: Wyluzujcie! Żart na poziomie podstawówki.

Issa: Akurat.

WildAntka: Niezręcznie. To teraz do Chrisa. Mam nadzieję, że już się wśród nas pojawił. Od kiedy masz Gryzotka?

Chris: Od trzech lat.

WildAntka: Wiesz, że jesteś fajnym ziomkiem?

Chris: Teraz już tak. Dzięki.

WildAntka: Co sądzisz o #teamCasha?

Chris: Jakby to ująć... W naszej klasie popieranie tego shipu ma rangę obowiązku narodowego. Nie no, spoko jest.

WildAntka: Oksi? Jesteś tu gdzieś? Mam do ciebie dwa pytania. A właściwie @sirPopkorn je ma. Pierwsze: lubisz Mishę?

Oksana: Jest dziwna. Ale ma fajny gips. I konika! Ale panna Hanna się go boi.

WildAntka: Zrozumcie to jak chcecie. A drugie pytanie: co sądzisz o #teamCasha?

Oksana: Lubię kaszę. Najlepiej manną. A wiesz jaka jest najlepsza? Z malinkami!

Misha: *klepie ją po ramieniu* Świetna odpowiedź, Oksi.

Oksana: A zrobisz mi kaszkę?

Misha: Zobaczymy.

WildAntka: A teraz do Nugata. Jak tam twoja noga?

Misha: Pozwolę sobie odpowiedzieć za niego. Jego noga ma się coraz lepiej.

Callie: Zupełnie jak twoja ręka.

Misha: Aha, mniej więcej.

WildAntka: Co sądzisz o #teamCasha?

Misha:

Misha: Na mocy jakiejś tam ustawy, o której mówił Matt, Nugat odmawia zeznań.

Matt: Skąd wiesz?

Misha: Przekazał mi to. Telepatycznie.

Matt: Spoko, tak tylko pytałem.

WildAntka: Chris, Arthur, przestańcie się bawić reflektorami i skupcie się przez chwilę. Pytanie do was: cola i mentosy?

Arthur: Jak najbardziej.

Chris: Cóż złego może się stać?

WildAntka: Arietta z mojego innego opowiadania też tak uważa. Próbowała nimi wygrać pojedynek z takim jednym bogiem. Ale to inna historia. I ostatnie pytanie do was.

Arthur: Według mnie Casha to takie hasło przewodnie naszej klasy. Ktoś powinien umieścić baner z tym hasztagiem nad naszą salą. I jestem pewien, że jeśli mielibyśmy stworzyć hymn naszej klasy, zwrot „Casha" pojawiłby się w nim niejeden raz.

Chris: Zgadzam się z przedmówcą.

WildAntka: Dziękujemy, chłopcy. To było ostatnie pytanie od @sirPopkorn. Teraz czas na pytanie od... mistyka8!

WildAntka: Znowu zaczynamy od Mishy. Czy chciałabyś zorganizować zebranie najbardziej zorganizowanych organizatorów zorganizowanych organizacji?

Misha: Czy to była ironia? Sarkazm?

Callie: Raczej odniesienie do urodzin Susan.

Susan: Czy ja o czymś nie wiem?

Callie: Z pewnością.

Misha: Odpowiadając na pytanie: nie wiem, czy jestem wystarczająco zorganizowanym organizatorem, by zorganizować zebranie najbardziej zorganizowanych organizatorów najbardziej zorganizowanych imprez.

Kaja: Pogubiłam się.

Kaja: Ale zorganizowana to ty na pewno nie jesteś.

WildAntka: Kolejne pytanie. Nawet jeśli nie, jakby ono wyglądało?

Misha: Na pewno wyglądałoby jak najbardziej zorganizowane zebranie zorganizowane przez najbardziej zorganizowaną organizatorkę zorganizowanych zebrań najbardziej zorganizowanych organizatorów najbardziej zorganizowanych imprez.

Kaja: I znowu się pogubiłam.

Callie: Wcześniej powiedziałaś o sobie „organizator", a teraz „organizatorka". Zdecyduj się na jedną formę, proszę.

WildAntka: Ciekawe, że ci się język nie poplątał. A teraz, Misha, opisz nam siebie trzema słowami. Ale szczerze. Wszyscy wiemy, że najchętniej powiedziałabyś „piękna, wspaniała, niesamowita", ale wszyscy cię znamy.

Misha: Udam, że ni słyszałam twoich ostatnich zdań. Otóż moja odpowiedź, to... Zakręcona, dziwna i zabawna.

Kaja: Z dwoma pierwszymi się zgadzam.

Misha: No dzięki.

WildAntka: Teraz do Issy: ułożysz wiersz o Cashy?

Issa: Właściwie, to układam już piosenkę, ale dobra. Więc słuchajcie.

Issa: *bierze głęboki wdech*

Issa: Była raz Misha wciąż zakręcona;

Ktoś by powiedział, że ciut szalona;

I był też Camil, ten wynalazca;

Co wytrzymałość ścian wciąż sprawdza;

Mieszkali sobie w jednym domu;

I nic nie mówiąc, tak po kryjomu;

Się zakochali w sobie po uszy;

Teraz rodzina ich o ślub suszy;

A przyjaciele? Moi kochani;

Oni wyczuli zejście tej pary;

Więc teraz, jeśli pozwoli wysokość wasza;

Krzyknijmy razem: Niech żyje team Casha!

Wszyscy prócz Mishy: *biją brawo*

Issa: *kłania się*

Callie: Chyba znalazłaś nowe powołanie.

Issa: To się podpina pod to pierwsze.

WildAntka: Łał, jestem pod wrażeniem. To teraz pytanko do Camila. Czy zrobiłbyś (działającą) suszarkę do włosów z sosnowych igieł, ręcznika papierowego i 20 centymetrów drutu?

Camil: Póki co jestem na etapie suszarki na baterie słoneczne. Ale w przyszłości... Kto wie?

WildAntka: I do Kai: da się używać twoich ubrań jako wycieraczki? W końcu pewnie te cekiny z powodzeniem czyszczą buty.

Kaja: Tym razem zdecydowanie powinnam się obrazić.

Misha: A ja uważam, że to dobry pomysł. Sprawdzę go zaraz po tym, jak wrócę do domu.

WildAntka: To było ostatnie pytanie od @mistyka8. Teraz mam jeszcze kilka od osoby, która nie ma Wattpada, ale chce was o parę rzeczy wypytać. Kryje się pod pseudonimem „Szynszyla".

Oksana: Jak takie zwierzę!

WildAntka: Dokładnie. Pierwsze do Susan: jak mają na imię twoi rodzice?

Susan: Moja mama nazywa się Nida, a tata Justin. Mama pochodzi z Libii, a tata z Brazylii, jeśli was to interesuje.

WildAntka: Dzięki. Teraz do Callie: jakie masz hasło do tabletu?

Callie: Z przyczyn oczywistych go nie zdradzę.

Camil: Ale ja już prawie je złamałem!

Callie: Akurat.

WildAntka: Do Cashy: zagracie jeszcze kiedyś w butelkę?

Misha: Nie ma czegoś takiego, jak Casha!

Issa: Owszem, jest!

Camil: Głupio się gra w butelkę w dwie osoby.

Issa: I co z tego?

WildAntka: Do Kai: kiedy wrócą twoi rodzice?

Kaja&Misha: Oby jak najszybciej!

Camil: Ale wy zgodne jesteście.

Kaja&Misha: Wcale nie!

WildAntka: Pięknie. Do Darka: jak ci się podoba #teamCasha?

Darek: Hmm... Teoretycznie powinienem być neutralny w tej sprawie, by nie nakłaniać do niczego syna, ale... Issa dobrze wypełnia swoje powołanie.

WildAntka: Darek to ojciec Camila, tak jakby ktoś nie pamiętał.

Darek: Mnie by nie pamiętali? Już prędzej Marka!

WildAntka: Czyli ojca Mishy. Teraz pytanie do was obu, panowie. Ile spowodowaliście eksplozji?

Marek: Jeszcze ani jednej.

Darek: Ale parę razy było blisko.

Camil: I już wiadomo po kim mam zainteresowania.

Misha: *kiwa głową* Tak, to wiele wyjaśnia.

WildAntka: Teraz do Gryzotka: czy kiedyś ugryzłeś, bądź udusiłeś kogoś?

Chris: Co to w ogóle za przypuszczenia! Gryzotek to w pełni udomowiony, dobrze wychowany, cywilizowany wąż-gentelmen!

WildAntka: Wierzę ci na słowo, ale wolę nie sprawdzać. Do Wandy: serio masz 6.0 na świadectwie?

Wanda: Serio. To takie nadzwyczajne?

Większość zebranych: *porozumiewawcze spojrzenia*

WildAntka: Przejdźmy do kolejnej osoby. Veronica, masz trzy życzenia do wykorzystania. Jakie one są?

Veronica: Pierwsze, aby cała nasza klasa miała dobre i poukładane życie, drugie, by moja mama wróciła do mnie i taty, a trzecie, bym miała nieskończoną liczbę życzeń.

Callie: Taki klasyk.

Veronica: Przecież nie było zakazane. Żadnej instrukcji nie widziałam.

WildAntka: Dobra, dobra. Zaliczamy. Teraz do Marka. Co byś zrobił, gdyby przyjechała do ciebie jakaś ważna osoba, a ty byś musiał zrobić dla niej uroczystą kolację? Zaznaczone, że pizzerie i restauracje byłyby nieczynne.

Marek: Pewnie przygotowałbym owsiankę. Już rozkminiłem jak ją robić. A żeby było uroczyście... Podałbym ją w miskach, a nie w garnku. Byłoby to iście nieekonomiczne, ale trudno.

Misha: Tato. Zawsze jemy owsiankę z misek. Nigdy z garnka.

Marek: Ale kiedyś tak jedzono. Głowa rodziny – w naszym wypadku ja – zawsze miała pierwszeństwo i mogła jeść ile chciała.

Misha: Razem z mamą szybko umarłybyśmy z głodu.

WildAntka: Skończmy ten temat, okej? Ostatnie pytanie, do Annie: Masz skarpetki niedoparki? Jeśli tak, to ile?

Callie: To były dwa pytania.

Annie: Nie mam. To znaczy: mam zero par. Nawet nie pół.

WildAntka: Dziękujemy ci, Annie, za te fascynujące informacje. To już byłby koniec wywiadu. Przy wyjściu każdy z was dostanie upominkową parę skarpet jeździeckich.

Chris: A jeśli ktoś nie jeździ konno?

WildAntka: Przecież mówię, że upominkową.

***************************

Ze specjalu świątecznego, poprzez specjal majówkowy zrobił się specjal... spóźniony. Nie zabijajcie, błagam.

Ponieważ:

a) mój telefon jest w naprawie

b) zastępczy muli jak nic

niestety nie jestem w stanie wstawić zdjęć moich rysunków, ale jak tylko dostanę z powrotem telefon, dodam je do jakiegoś normalnego rozdziału.

Mam nadzieję, że bohaterzy dali wam satysfakcjonujące odpowiedzi i się z nimi nie zanudziliście. Zostawcie dla nich gwiazdkę, czy komentarz i koniecznie napiszcie, czy chcecie usłyszeć piosenkę Issy o #teamCasha. Albo chociaż przeczytać jej tekst. A, właśnie. Kto tak jak ja uważa, że Merissa powinna dostać posadę wieszcza narodowego?

Misha: Nie ja.

Kaja: Ale ja już owszem.

Cóż, zakończmy tą część, zanim zacznie się wielka rodzinna kłótnia.

Pozdrowionka!

WildAntka