Liczyłam, że autobus będzie pusty. Okazało się, że chyba więcej osób przyjechało zbyt małymi samochodami, skutkiem czego wszyscy cisnęli się niczym szczotki w skrzynce Nugata (taa, muszę ją kiedyś uporządkować). Razem z Camilem i Kają weszliśmy do pojazdu, starając się stanąć w miarę blisko wyjścia.

– W takim tłoku, to my nie będziemy w stanie wysiąść na naszym przystanku – zauważył Camil, po czym odszedł odbić bilet dla Kai. On i ja mieliśmy okresowe.

– Tu zawsze tak duszno? – zapytała moja kuzynka, starając się przesunąć głowę w stronę okna. Mimo, że było uchylone, niewiele pomagało.

Wydęłam wargi i chwyciłam się gumowej pętli zwisającej z rury przy suficie. Upał, Kaja i brak powietrza strasznie działały mi na nerwy.

– Nie, tylko wtedy, gdy wprowadzi się do nich pół perfumerii – stwierdziłam złośliwie, ale dziewczyna nie załapała aluzji. Może dlatego, że właśnie wtedy autobus gwałtownie zatrzymał się na światłach i kuzynka poleciała do tyłu. Przed upadkiem uratowały ją dwie ręce obwieszone czarnymi rzemieniami.

– Uważaj trochę. Przydaje się.

Kaja podniosła wzrok. Wysoki, chudy chłopak ubrany w ciemne rzeczy. Na koszulce widniała pokrzywiona trupia czaszka. Kilka pasemek czarnych włosów zafarbowane na granatowo, długa grzywka zasłaniająca pół twarzy i kolczyk w nosie. Jej wybawiciel okazał się być typowym rockmanem z seriali dla nastolatek. Przynajmniej z wyglądu.

Kaja była oczarowana.

– Pewnie. Dzięki – wydukała, wgapiając się w jego bladą, wypudrowaną twarz. Jak dla mnie, to ten chłopak mógłby grać w jakimś filmie o bólach dorastania, czy wampirach.

Wtedy podszedł do nas Camil. Chociaż... Źle to ujęłam. On raczej wyłonił się spod torby z zakupami jakiejś tęgiej kobiety.

– Ścisk na maksa – poskarżył się i podsunął mi skasowany bilet pod nos. – Nie jestem pewien, czy się opłacało. W takim tłoku i tak nie dadzą rady sprawdzić biletów.

Uniosłam brwi.

– Opłacało, nie opłacało. I tak byśmy to zrobili, bo jesteśmy uczciwi – zaakcentowałam ostatnie słowo.

Camil już miał coś powiedzieć, gdy odezwał się starszy pan, stojący na prawo od nas:

– Bardzo dobrze, że tak zrobiliście – powiedział i wyjął z kieszeni legitymację konduktora. Camil poczerwieniał, pewnie ze wstydu, chociaż potem zrzucał wszystko na temperaturę, i mruknął coś niewyraźnie.

Jechaliśmy przez chwilę w ciszy, którą przerwała Kaja, przeciskając się w naszą stronę. Nawet nie zauważyłam, że jej przez chwilę nie było. W jej oczach skrzyły się iskierki podekscytowania, a w ręce trzymała skrawek papieru z nabazgranymi kilkoma słowami.

– Nie uwierzysz, Misha – zdawała się w ogóle nie zauważać stojącego obok Camila. – Yiwon, czyli ten chłopak, który mnie uratował, gra na basie w kapeli „Eodum". Są nową bandą muzyczną i grają w takim jednym barze. Patrz, podał mi nawet nazwę i powiedział, że mogę przyjść ich posłuchać!

Sceptycznie spojrzałam na karteczkę. Litery nabazgrane długopisem nie były zbyt czytelne.

– Wesoły... kurczak? – spróbowałam rozszyfrować wiadomość.

Kaja pokiwała głową.

– To tylko przejściowe. Za niedługo będą grali w tym klubie nocnym niedaleko galerii. A potem... Scena! Sława! Reflektory!

Patrzyłam na nią w zdumieniu.

– Dużo ci powiedział. Ciekawe, bo wyglądał raczej na milczka.

Kuzynka machnęła dłonią. Była w euforii.

– Dodał jeszcze, że dobrze mi zrobi posłuchanie prawdy o życiu. Bo to o życiu piszą swoje piosenki – uzupełniła swoją wypowiedź. Obejrzała się rozmarzona przez ramię, ale wysoki chłopak już zniknął. Pewnie wysiadł na ostatnim przystanku. – A ty? – zapytała jeszcze. – Co o nim sądzisz?

Przez chwilę zastanawiałam się nad odpowiedzią.

– Zdecydowanie nie mój typ – stwierdziłam w końcu.

Camil zmarszczył brwi i wreszcie zadał pytanie, na które czekałam od jakiegoś czasu:

– Co właściwie mnie ominęło?

***

Wytoczyliśmy się z autobusu w ostatniej chwili. Drzwi zatrzasnęły się tuż za plecami Camila.

– Myślicie, że gdybym wciąż między nimi był, to kierowca i tak by je zamknął? – zapytał.

Uznałam to za pytanie retoryczne i ruszyłam w kierunku domu. Kaja bez słowa podążyła za mną. Od poznania Yiwona niewiele się odzywała. Większość czasu przeznaczała na wgapianie się w pobazgroloną karteczkę.

– Jutro Issa wyjeżdża do Hiszpanii – powiedziałam, przeglądając SMS-y w telefonie.

– A jutro przypadkiem nie ma imprezy Susan? – przypomniał mi Camil, wkładając ręce do kieszeni.

Skinęłam głową.

– Aha. Nie mylisz się. Issa wyjeżdża wieczorem, samolot ma przed północą.

Camil gwizdnął, zdziwiony.

– Trochę późno.

Wzruszyłam ramionami i wybrałam numer Callie. Wcześniej próbowała się do mnie dodzwonić, ale w autobusowym zgiełku nie usłyszałam dzwonka. Przyjaciółka odebrała po czterech sygnałach.

– Hejka, dzwoniłaś – przywitałam się.

– Wreszcie zauważyłaś – mruknęła Callie. W tle usłyszałam szczekanie Ksawerego – psa dziewczyny. – Mam pewien pomysł, ale musiałabyś do mnie przyjść. Camil też może.

Uniosłam brwi. A po co jej Camil?

– Z jakiegoś konkretnego powodu, czy tak po prostu?

Z słuchawki dobiegł mnie śmiech.

– Takie widzimisię. Teraz jestem na spacerze z Ksawerym, więc nie będę w domu szybciej niż za kwadrans. Do zobaczenia!

********************

Macie śnieg? Bo ja tak i to całe mnóstwo *wewnętrzny pisk radości*, ale jestem przeziębiona i nie mogę z niego korzystać *smętne pociąganie nosem*.

W każdym razie, pozdrawiam i przesyłam śnieg, tym, którzy go nie mają.

WildAntka