~ Kamil ~

- Co się stało? - Ewa kładzie się obok mnie. Ale nie przytula się, tylko patrzy mi prosto w oczy.

- Rozmawiałem z Wiellim - odpowiadam krótko, dziwnie by było rozwinąć przy niej ten temat.

- I? - unosi brew.

- Bardzo przeżył tą zdradę, ale moim zdaniem dobrze się stało - przygryzam wargę.

- Wiedziałeś wcześniej, prawda? - kobieta zgaduje.

- Tak. Dlatego chciałem wtedy za nim pobiec - tłumaczę, mając w pamięci naszą rozmowę w lesie, jego wyznanie.

- On cię kocha, Kamil - Ewa w końcu mnie dotyka, przejeżdża dłonią po mojej szyi.

- Powiedział mi to - przyznaję - ale skąd, ty...

- Dziwię się, że sam nie zauważyłeś, ten jego wzrok... - przystaje na chwilę, nasze spojrzenia się spotykają.

- Jak widzisz nie zwracam na innych uwagi.

- A co zamierzasz z nim zrobić? - Ewa przechyla głowę.

- Nie zdradzę cię.

- Wiem, ale ten problem trzeba jakoś rozwiązać. On potrzebuje pomocy, a obawiam się, że ode mnie nie przyjmie - kobieta jest autentycznie zmartwiona, a ja autentycznie zaskoczony jej postawą.

- Myślę, że paradoksalnie cię lubi - kiwam głową i pochylam się nad nią, ale ona się odwraca.

- Przypominam ci, że rozmawiamy o twoim, całkiem jawnym wielbicielu, więc się rozpraszaj - zwraca mi uwagę, a ja wybucham śmiechem.

- Ale co my możemy zrobić, rozmawiałem z nim i... On niczego nie oczekuje - wzruszam ramionami.

- Może pobawię się w swatkę.

- Nie powiedziałaś tego.

- Ale...

- To nie jest dobry pomysł. A do tego z kim. Richi jest sto procent hetero.

- Mogę pomyśleć o rozbiciu Kraftböeka.

- Oni mają dziewczyny, Ewa oni są przyjaciółmi.

- Tak samo jak ty z Peterem - śmieje się, a ja kręcę głową.

- Czy tobie się nudzi?

- Nie zaprzeczyłeś.

- Bo to niemożliwe.

- Wiesz, Stollinger okazał się prawdziwy w 50%

- Załamujesz mnie.

- To znajdź kogoś dla Andiego. On jeszcze...

- Martin poszedł z nim porozmawiać.

- A może by tak... - zakręca pasmo włosów na palcu i patrzy na mnie wyczekująco.

- Nie. Martin kocha Svena.

- Za co?

   Kręcę głową.

- To tak, moja droga, nie działa.

Tym razem to ona się śmieje i mnie całuje.

- Rozumiem, że rozmowa zakończona - odchylam się.

- Na dzisiejszą noc tak.

   Kręcę głową, ale oddaje jej pocałunek.

***
 
    Budzi mnie podniesiony głos Ewy. Niechętnie otwieram oczy.

- Sven zniknął - informuje mnie.

- Słucham - nie rozumiem. Mam wrażenie, że to jeszcze sen. Nie wszytko do mnie dociera.

- Svena nigdzie nie ma. Za dwie godziny trening, trener... - słyszę zdenerwowany głos Martina.

- Ale jak to nie ma. Wiem, że... - zaczynam, ale Ewa mi przerywa.

- Naprawdę nigdzie go nie ma. Trzeba go poszukać. Chciałabym wam pomóc, ale niestety praca - kobieta rozkłada bezradnie ręce.

    Wstaję. Przesyłam przepraszające spojrzenie Martinowi, za mój nieco niekompletny strój i całuję Ewę.

- Jasne - kiwam głową.

- Pospiesz się, Andi zrobił już śniadanie, a potem... - robi przerwę, a potem uderza ręką w udo - przepraszam, Kamil, ale wczoraj mogło paść zbyt wiele słów. Nie wiem, gdzie on jest. Boję się o niego. Ja... Po prostu nie wiem, co on zamierza.

- Spokojnie - podchodzę do niego i kładę dłoń na jego ramieniu - znajdziemy go.

- Ale... A co jeśli... - wiem, co chce powiedzieć. Kręcę głową.

- Będzie dobrze. Daj mi chwilę, zaraz się ogarnę, śniadanie zjem po powrocie.

- Kamil... Ale nie możesz być głodny.

- Szybko go znajdziemy zobaczysz...

~ Andi ~
  
   Targają mną sprzeczne uczucia, kiedy go widzę. Z jednej strony mam ochotę do niego podejść i mu wszystko wygarnąć. Pomóc wskoczyć do tej cholernej rzeki, ale powstrzymuje mnie to, że wiem, że Martin by tego nie chciał. Załamałby się. A poza tym... Sven osierocił by dwóch synów.

   Podchodzę bliżej. Nie chcę go wystraszyć. Ale nie zamierzam też wołać. Słowa nie chcą wyjść z moich ust. Idę powoli. Ręce mam wyciągnięte przed siebie, gotowe, aby go złapać w każdej chwili.

- Akurat ty powinieneś chcieć, abym to zrobił - zauważa mnie, ale się nie odwraca.

      Nadal stoi tyłem do mnie. Ma na sobie dżinsy i za dużą, czarną bluzę Martina, denerwuje mnie to. Nie ma prawa dodawać sobie odwagi jego ubraniem, które wcześniej pewnie nic nie znaczyło. Zabrane lata temu, dotychczas gnijące w szafie.

- Nie jestem egoistą - odpowiadam.

   Oczami wyobraźni widzę jak wpada do wody. Dosłownie opada na dno. Jego ogromne oczy zamykają się raz na zawsze. Płuca wypełnia woda. Kości z trzaskiem upadają na kamienie, roztrzaskują się od razu, przecież nie chroni ich warstwa tłuszczu.

- No tak - mówi to znudzonym głosem, jakbyśmy dyskutowali o pogodzie - zaraz usłyszę przemówienie o tym, że mam dzieci, że Martin mnie mimo wszystko kocha i to niewdzięczność, nie mówiąc o tym wielkim zaszczycie, który mnie spotkał, odwiedzinach Kamila...

- Wyręczyłeś mnie w tym momencie - mówię, zastanawiając się, jak długo artykuły o jego samobójstwie znajdowały się na pierwszych stronach gazet.

- Wiem, co myślisz, ale Martin będzie szczęśliwszy beze mnie.

- Trudno się z tym nie zgodzić, ale byłoby tak, gdybyście nie było kochankami od dwudziestu lat - mówię. Czy i ja potrafiłbym trwać tyle przy Severinie, gdyby nie to, że dowiedziałem się o jego zdradzie?

- Ciekawa teoria - mówi.

- Prawdziwa.  On cię niestety kocha.

- Ale ja...

- Tak wiem, zupełnie jak Severin, nie zdolny do miłości.

- W młodości kochałem Martina.

- Mhm.

- Nie jestem taki jak Severin.

- On pozwolił mi odejść.

- Jesteś na mnie zły? - zmienia nagle temat. Robi krok w tył

- Nie. Dlaczego? Ciekawy, ile razy się pieprzyliście - złość we mnie buzuje.

- Wiesz, obydwaj nie mieliśmy najlepszych kochanków - wiem, że mnie prowokuje, że sam nie ma tyle odwagi, żeby skoczyć, więc czeka aż sam go wepchnę...

- No bo seks to podstawa związku.

- Dla każdego co innego. Natura dała ci ładną buźkę, ale z tego co słyszałem, to jesteś jak kłoda - szuja, szmata, kurwa, jeszcze chwilę i moje dłonie, aby go złapać, popchną.

- Widzę, że ci się spowiadał z naszych spraw łóżkowych - staram się myśleć o Martinie. On nie może bardziej cierpieć.

- Za bardzo nie było z czego - to jest już takie puste.

- Jak widać miał powód, aby mnie zdradzać - odpowiadam.

- On nie chciał żyć długo i szczęśliwie, z tobą - syczy, a ja mam ochotę krzyczeć.

- Ja też kocham kogoś innego - nie wiem dlaczego to mu mówię.

- Kamila? Ale on jest hetero - dlaczego wszyscy mi muszą o tym przypominać.

- Nie twój interes - odpowiadam.

   Chce jeszcze coś dodać, ale w tym momencie łapię go w pasie i przyciągam do ciebie. Nawet nie próbuje ze mną walczyć, wie że nie ma szans. On nie ma siły. Z satysfakcją widzę jak upada na asfalt, kiedy trochę luzuje uścisk. Nienawiść we mnie buzuje.

- Nie podziękuję ci za uratowanie życia - warczy.

- Nie oczekuję tego - wzruszam ramionami, jestem wściekły.

- O proszę, a jednak niegrzeczny z ciebie chłopiec - śmieje się, ale brzmi to nie szczerze.

- Nie twój interes.

- No jak to? Nie znasz Martina? - podnosi się, otrzepuje z kurzu - niedługo wszyscy razem wracamy do domku, będziemy szczęśliwą rodzinka. Będziemy się widywać codziennie. Wtedy to mnie zacznie interesować.

- Jesteś... - nawet nie wiem, jak mam skończyć. Zbyt wiele epitetów ciśnie mi się na usta.

- No dawaj, jak ma ci się zrobić lżej - uśmiecha się.

- Żal mi po prostu Martina - kręcę głową. Staram się uspokoić.

- Mnie też. Ale to nie moja wina, że się zakochał w takiej kurwie - wzrusza ramionami, a ja mam silną potrzebę, aby się z nim zgodzić.

Nie wiem, jak długo mnie nie było i powiem więcej, nie chcę wiedzieć, ale stwierdziłam, że chcę wstawić rozdział jeszcze w 2018 roku. Zdążyłam. Jest tu jeszcze kto? Jak tak, to co sądzicie 😘