Jestem za słaba z matmy, aby liczyć, które to podejście do tego rozdziału, więc bierzcie i czytajcie to wszyscy, bo o to wracam... Nie wiem na ile.

~ Andi ~

    Znam to pomieszczenie zbyt dobrze.  Na każdym kroku towarzyszą mi wspomnienie, nie potrafię się od tego uwolnić. Teraz go nienawidzę, wcześniej kochałem, a za jakiś czas Sev stanie mi się obojętny. Przestanie mnie to boleć, ale...

     Miałem wejść, wziąć swoje rzeczy i wyjść, zapomnieć, ale zamiast tego siadam na łóżku, gładzę dłonią niebieską narzutę. Nasz kolor. Chciałbym się znowu na niej położyć, zamknąć oczy i poczekać, aż on przyjdzie. Położy się obok mnie. Najpierw pocałunki, potem coś więcej...

    Przygryzam wargę i zaciskam powieki, aby nie spłynęły po moich policzkach łzy. Przypominają mi się słowa Svena, że zarówno on jak i Severin mieli słabych kochanków. Skoro było im z nami tak źle, to dlaczego nie zostawiali wcześniej. Czemu wracali, całowali i zaczynali po raz setny od początku. I dlaczego się na to, z Martinem zgadzaliśmy.

   Na szafce nocnej stoi zdjęcie moje i Severina. Postawił je tutaj specjalnie, wcześniej go tu nie było. Po co chciał, abym wrócił? Czy tak bardzo brakowało mu kogoś do przytulania, poniżania i miziania?

   Całą siłą woli sprawiam, że nie biorę fotografii do ręki, jedynie pośpiesznie wracam w pamięci do tamtej, uwiecznionej chwili, a przecież nie powinienem tego robić.

   Rozglądam się, chcę wziąć wszystko za jednym razem, nie zamierzam tu wracać. Słyszę kroki na schodach. Nie chcę, aby ktoś tu wchodził. Biorę pudełka.

- Pomóc ci?  - Sev jeszcze nie wchodzi, czeka pod drzwiami.

- Otwórz mi drzwi - proszę.

   Robi to, a ja po raz ostatni w życiu, przynajmniej tak zakładam, przestępuję próg tej sypialni.

- Przepraszam - mówi i zabiera ode mnie pudełka po czym kładzie je na podłodze - wtedy...

- Nie ważne - mówię i chcę z powrotem wziąć moje rzeczy, ale on mnie pcha na ścianę.

- Ważne, chciałbym zacząć wszystko od nowa - szepcze i dłonią przeczesuje moje włosy - wiesz, że...

- To nie wyjdzie - przerywam mu i strącam jego rękę.

- Bo Kamil ci to powiedział? - pyta z lekkim uśmiechem i układa dłoń na moich biodrach - on wyjedzie...

- Wiem.

- Nie możesz za nim pojechać - przypomina i nasze twarze dzieli już tylko parę centymetrów.

   Zaciskam usta. Zamykam oczy, bo wiem, że Severin ma rację. Tak prosto byłoby teraz po prostu pozwolić mu na wszystko.

- Tutaj jest twoje miejsce - szepcze i całuje mnie delikatnie.

   Chcę krzyknąć, że nie, odsunąć się od niego, ale brakuję mi wewnętrznej siły. Pozwalam, aby znowu złączył nasze usta w pocałunku.

   Potem, unosi moją koszulkę i chcę ją ze mnie zdjąć.

- Przestań - proszę cicho.

- Przecież tego chcesz - mówi.

- Nie - odsuwam go od siebie.

    Mężczyzna jest zaskoczony, ale nie trwa to długo po chwili znowu jest przy mnie.

- Czy ty naprawdę myślisz, że zwykłe przepraszam wystarczy? Będzie jak dawniej, że wystarczy, że się ze mną prześpisz, to wystarczy? - cieszę każde słowo - że po stosunku, zasnę w twoim łóżku i już tu zostanę? A ty w tym czasie zadzwonisz do Svena i powiesz jak bardzo beznadziejnym kochankiem jestem?

- Andi - jest tak blisko, że nasze torsy prawie się stykają - ja sobie to wszystko przemyślałem i...

- Ja też, Sev - czuję jak znowu przyciska mnie do ściany - i właśnie dlatego mnie przepuść.

- Boję się, że już nie wrócisz. Po co mamy potem tego obydwaj żałować? - czuję ciepło jego ciała przez materiał koszulki.

- Przepuść mnie - proszę.

    Mężczyzna tylko się uśmiecha. Zawsze był tym starszym, silniejszym, dominującym. Jednak zapomniał o jednym, że ja w przeciwieństwie do niego jestem całkowicie sprawny i w pełni sił, że ja coś jem.

    Podnoszę go i przestawiam. Jest zaskoczony. Zawsze, kiedy nie miał kontuzji, to on mnie podnosił, komentując przy tym, że jak na skoczka jestem zaskakująco ciężki.

- Welli...

   Nie odpowiadam. Po prostu biorę swoje rzeczy i schodzę, on jeszcze przez chwilę stoi zdumiony.

- Wszystko w porządku? - pyta Kamil, widząc moją minę, a ja zaskoczony stwierdzam, że otacza go papierosowy dym.

- Powiedzmy. Chcę do domu - odpowiadam.

- Pomóc ci?

- Otwórz drzwi.

     Robi to, ale kiedy przekraczam próg domu Severina, nie zatrzymuje mnie, nie przypiera do ściany i nie składa na moich ustach pocałunku.

    Zamiast tego otwiera mi bagażnik.

- Chcesz jeszcze tam wrócić, czy... - przerywa cisza.

- Chcę do domu - powtarzam.

   On tylko kiwa głową i zajmuje miejsce kierowcy. Cieszy mnie taki obrót sprawy.

- Kamil - zaczynam.

- Mhm - nawet na mnie tylko odpala samochód.

- Dziękuję - mówię - miałeś rację, to było potrzebne. Przynajmniej teraz, już nigdy nie będę musiał tam wracać.

- Coś ci zrobił? - pyta z troską, a ja wyobrażam sobie, jak gwałtownie się zatrzymuje, wysiada i idzie wymierzyć sprawiedliwość. A potem wraca, bierze mnie w ramiona, całuje i obiecuje, że już zawsze będziemy razem...

- Andreas - powtarza zaniepokojony.

- Po prostu chciał mnie przekonać, abym z nim został - odpowiadam.

- Czy zrobił coś czego nie chciałeś? - Kamil naprawdę byłby świetnym, opiekuńczym mężem.

- Nie pozwoliłem mu na to - wzruszam ramionami.

- To dobrze - uśmiecha się delikatnie.

- I to nie o to chodzi. Po prostu uświadomił mi, że ty wyjedziesz - kontyuuję - nie patrz tak na mnie. Tak wiedziałem o tym od samego początku, ale on powiedział coś jeszcze, że nie będę mógł za tobą pojechać.

- Andi... - wzdycha.

- Przejdzie mi.

- Ewa ma rację, szkoda, że już jesteś dorosły - oznajmia niespodziewanie - moglibyśmy się cię zaadoptować.

- Czy ty jej mówisz o wszystkim? - wybuchłem. Chociaż wizja bycia synem państwa Stochów wcale nie była taką straszną.

- Ona się naprawdę o ciebie martwi. Lubi cię.

- A powiedziałeś jej, że...

- Sama się domyśliła - wzrusza ramionami.

    Zapada cisza, bo nie jestem w stanie nie lubić mojej konkurencji. Zaczynam żałować, że Ewa naprawdę nie jest moją mamą.

- Kamil... - zaczynam znowu.

- Tak? - unosi brew.

- Ale ty wiesz, że nie musicie mnie adoptować, abym mówił do ciebie tato - szczerzę się.

- Nawet o tym nie myśl.

- Za późno - śmieje się i włączam radio.

~ Martin ~

    Patrzę na Svena, który tuli do siebie swojego syna. Ja nigdy nie będę ojcem. Jak składa na jego czole pocałunek. Ja nigdy tego nie zrobię.

- Jest do mnie podobny? - pyta mężczyzna.

   Nie, on jest niewinny - myślę.

- Tak, Sven - odpowiadam.

- Mów Hanni.

- Dobrze - kiwam głową, nie potrafiąc odwrócić wzroku od tego przedziwnego obrazka. Sven i dziecko. Potwór i niewiniątko.

- Szkoda, że nie będzie miał twoich oczu, Martin - mówi cicho.

   Podnoszę głowę i patrzę na niego zaskoczony.

- I twojego charakteru - dodaje po chwili i jeszcze mocniej przytula swojego syna.

***

   Dom jest pusty. Powinienem pojechać i go poszukać, ale nie mogę. W pamięci ma płacz Matheo. Nie rozumiem, dlaczego to zrobił.

   W głowie pojawia mi się okropna myśl, że byłoby dobrze, gdyby nie to dziecko. Wszystko zmierzało ku dobremu. Ale wiem, z to nieprawda. To zdarzyłoby się wcześniej czy później, Sven nie może uciec od swojej przeszłości. Musi się nauczyć z nią żyć. Ale jeszcze tego nie rozumie. Boi się, boi się i rani. Siebie i swoich najbliższych.

   Poza tym, uśmiecham się krzywo do siebie. Przecież Matheo jest tym, który trzyma go przy życiu. Ostatnią nitką. Cienką i wątłą, ale jednak.

- Sven, jak sobie coś zrobisz, to obiecuję ci, że znajdę cię w piekle i zabiję - mówię w przestrzeń, zdając sobie sprawę z bezsensowności tych słów, dlatego się poprawiam - nie, nie będzie tak prosto ty mało gnido. Wyciągnę cię na powierzchnię z powrotem i samodzielnie zgotuję ci piekło.

   Moje rozmyślania przerywa dźwięk telefonu. Chwila nadziei. To tylko Kamil. Odbieram.

- Martin, stoję przed domem, Andi zasnął w samochodzie i...

- Już idę - przerywam mu i rozłączam się.

    Wychodzę. W mroku, który panuje przez burzowe chmury, w pierwszej chwili mylę Kamila ze Svenem.  Jest taki chudy, wyprostowany i bije od niego pewność siebie, oraz okropne zmęczenie.

- Przepraszam, ale boję się, że bym go nie wniósł, a nie chcę budzić - oznajmia i rozkłada ręce.

   Jest dużo niższy od Svena.

- Jasne - klepię go po ramieniu i pochylam się nad śpiącym Andreasem - no chodź tutaj, księżniczko.

   Biorę chłopaka na ręce. Teoretycznie jest tego samego wzrostu co Hanni, ale znacznie cięższy. Przytulam go do siebie.

- Położę go w salonie - oznajmiam Kamilowi, a ty zrób herbatę.

   Chłopak kiwa głową.

- A Sven? - pyta.

- Nie odzywał się - oznajmiam - jutro pojeżdżę po skoczniach, ale ten kretyn może być gdziekolwiek.

onlyhuman181 napisane i opublikowane na twoją odpowiedzialność. Bez ciebie to ff jeszcze by sobie poczekało.

Ogólnie przeczytałam sobie jeszcze raz całość, aby sobie przypomnieć całą fabułę i powiem jedno, na początku to miało wyglądać zupełnie inaczej, Andreas miał być kulką szczęścia, a sami widzicie jak wyszło. Sven miał się zmienić na lepsze i... A Martin miał zmądrzeć. Chyba cos mi nie pykło...