Nikt nie zdaje sobie sprawy, jaka sytuacja miała miejsce. Co się stało i wydarzyło - nikt tego nie widział. Nikt nie wie, przez co i w jaki sposób umarli. Lecz pomimo tego, każdy dobrze wie, że jest teraz lepiej.

Racja, może nie na mieście, bo jednak każdemu będzie brakować tej dwójki wspaniałych ludzi, ale na pewno będzie lepiej w ich 'życiu' pozagrobowym.

Ponieważ, mimo tego, że tak na prawdę nikt nie może tego przewidzieć, ani wiedzieć, to po kilkunastu latach od całej sytuacji, historia głosi tak. "Po latach męczenia się z własnymi uczuciami, trafili oni do innego, pięknego świata, gdzie po wypowiedzeniu tych dwóch, złotych słów, w końcu potrafią się zrozumieć, a zarazem szczerze pokochać. A pomiędzy nimi, stworzyła się mocniejsza niż dotąd była więź, tworząc ich relacje nierozerwalną."

Oczywiście, nie można tego zaprzeczyć - zawsze ona była mocna, ale teraz, kiedy wszystko się wyjaśniło, a oni obaj wiedzą co ich łączy i nie muszą się z tym kryć, dosłownie nie chcą siebie stracić. Nikt by nie chciał stracić swojej miłości życia, czy nawet jego sensu.

Więc, to w taki sposób realnie zakończył się ich żywot. Przez więź, która pomiędzy nimi była, bo to oni razem skoczyli. Razem skończyli na zakrwawionym chodniku.

Razem, trzymając się za dłonie.

xxx

1 rozdział pt. "𝐨𝐧𝐞𝐬𝐡𝐨𝐭" - 3307 słów

2 rozdział pt. "𝐨𝐬𝐭𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐥𝐨𝐰𝐚" - 202 słów

Dziękuje za uwagę.

ps: to jest mój stary oneshot, tylko że poprawiony ok.