-Smiley...

-Słucham Sylvio? - Spojrzałem na speszoną dziewczynę.

-Mogę cię o coś prosić?

-Ależ oczywiście - posłałem jej ciepły uśmiech.

-Mogłbyś dziś zostać na noc? - Wypaliła nagle, miętoląc pościel w rękach.

-Dlaczego mnie o to prosisz? - Zdziwiła mnie jej prośba.

-No wiesz... Gabe został przeniesiony, a ja nie chcę dziś zostać sama - tłumaczyła. - Głupio mi o to prosić, ale poza tobą, Loreen i Gabem nie mam tu nikogo.

-Spójrz na mnie - poleciłem. Dziewczyna podniosła wzrok, a ja uśmiechnąłem się do niej jak zawsze. - Z wielką chęcią z tobą zostanę.

-D-dziękuję - odwzajemniła gest, lekko się rumieniąc.

-Muszę teraz iść i coś załatwić, ale wrócę wieczorem dobrze kwiatuszku?

-Dobrze. Do zobaczenia

-Do zobaczenia.

TIME SKIP...

Tak jak obiecałem przyszedłem wieczorem, gdy teoretycznie byłem już po "pracy".

-Jestem - oznajmiłem z uśmiechem na ustach.

-Witam z powrotem - odwzajemniła gest, poprawiając się na szpitalnym łóżku.

-Jak się czujesz?

-Źle? Dlaczego pytasz mnie o to jak się czuję, skoro doskonale wiesz jaka będzie moja odpowiedź?

-Liczę, że pewnego dnia odpowiesz, że czujesz się dobrze.

-Może kiedyś.

-Nie może, a na pewno Sylvio. Obiecałem ci coś, pamiętasz? - Usiadłem na brzegu łóżka.

-Tak, pamiętam.

-No właśnie. Ja dotrzymuję obietnic.

-Mam taką nadzieję Smiley - stwierdziła smętnie.

Przez to przeziębienie jej stan się pogarsza; ma częstsze napady kaszlu, ciężej oddycha, a jej głos jest ledwo słyszalny. Niestety, teraz nie może przejść operacji. Najpierw trzeba pozbyć się przeziębienia.

-Mam coś dla ciebie - sięgnąłem do kieszeni fartucha. - Proszę - podałem jej tabliczkę czekolady. - Dostałem ją od pewnej pielengniarki, ale ja nie przepadam za słodkościami, więc pomyślałem, że dam ci ją jako pocieszenie.

-Dziękuję ci - jej drobne dłonie musnęły moje; przeszedł mnie wtedy dziwny dreszcz.

-Nie ma za co.

Nie wiem dlaczego, ale polubiłem ją. Jest taka zwyczajna, prosta, wystarczy jej niewiele do szczęścia. W dodatku jest taka milusia, dziękuje mi choć jeszcze nic nie zrobiłem.

TIME SKIP...

Siedzieliśmy do późna, rozmawiając o swoich przeżyciach, czy o tym co Sylvia mogłaby robić teraz, gdyby nie fakt, że musi siedzieć w szpitalu.

Ostatecznie zasneliśmy na szpitalnym łóżku obok siebie.