-To był strasznie męczący dzień - stwierdził Jim.

-Chyba trochę dramatyzujesz - uśmiechnęłam się i usiadłam przy ladzie.

-To nie ty stoisz i robisz zamówienia - odparł odwzajemniając gest. - Eh... Że też Vera musiała się rozchorować.

Wzruszyłam ramionami w geście bezradności.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu pewnego zakapturzonego chłopaka. Niestety nie było go w pobliżu.

-Liu już poszedł?

-Chyba tak. Nadal jakoś mu nie ufam.

-A ja owszem. Jest miły.

-Jak uważasz. Ja cię ostrzegałem.

Zignorowałam jego uwagi i poszłam po swoje rzeczy. Pora zbierać się do domu...

Lubię kiedy pada. Jakoś mi się wtedy lepiej myśli.

Do domu dotarłam trochę przemoczona więc szybko przeszłam do łazienki i wzięłam prysznic.

Gdy już leżałam sobie spokojnie w łóżku, myślałam o Liu. Na prawdę bardzo go polubiłam. Chyba nawet za bardzo. Zarumieniłam się na samą myśl o tym.

Następnego dnia z samego rana ktoś zapukał do drzwi. Zaspana i wyglądająca jak zombie z The Walking Dead, ruszyłam otworzyć nieznajomemu przybyszowi.

-Nie mów mi, że spałaś - jego głos natychmiastowo mnie rozbudził.

-C-co ty tutaj robisz?

-Stoję. Wpuścisz mnie do środka czy mam tak stać?

Wpuściłam go.

Zmierzył mnie wzrokiem kilka razy po czym dziwnie się uśmiechnął. W tym momencie zorientowałam się, że ja przecież stoję przed nim w samej koszulce i majtkach! Spaliłam takiego buraka jak nigdy w życiu i pobiegłam się ubrać. Za plecami słyszałam tylko jego śmiech.

Wróciłam już w pełnym ubiorze i bardziej ogarnięta ale on nadal uśmiechał się jak pedofil.

-Przestań bo zacznę się ciebie bać.

-Wybacz.

-To co cie do mnie sprowadza tak wcześnie?

-Pomyślałem, że moglibyśmy się gdzieś przejść.

-Z chęcią - uśmiechnęłam się.

Spacerowaliśmy po mieście obserwując ludzi śpieszących się do pracy. A my jak gdyby nigdy nic szliśmy środkiem chodnika rozmwiając na różne tematy. Nagle jego dłoń musnęła moją. Odruchowo zabrałam rękę i odwróciłam głowę.

-Coś się dzieje?

-Nie. Skąd w ogóle taki pomysł?

-Bo jakoś dziwnie się zachowujesz.

-Po prostu trochę mi zimno - skłamałam.

Poczułam jak owija swój szalik wokół mojej szyi. Cholera...

-Dzięki - wyszeptałam starając się ukryć rumieńce.

Tak ślicznie pachnie... Tak słodko... Weź się w garść Sharon! - skarciłam się w myślach.

Chłopak się zatrzymał i popatrzył w górę.

-Serio robi się trochę zimno. Może pójdziemy do mnie? To nie daleko.

Zgodziłam się.

W kilka minut byliśmy już w środku małego mieszkania w jednym z bloków.

-Wybacz za bałagan - podrapał się niezręcznie po karku - raczej nie mam zbyt wielu gości.

-Nie szkodzi - uśmiechnęłam się.

-Rozgość się a ja zrobię coś ciepłego do picia.

Kiwnęłam głową.

Rozejrzałam się po pokoju i usiadłam na jego łóżku.

-Trzymaj.

-Jejciu.. Zrobiłeś mi kakao - oczy mi zalśniły ze szczęścia - dziękuję.

-Nie ma za co - uśmiechnął się.

-Wiesz, masz tu całkiem przytulnie.

-Dzięki. Małe ale zawsze coś.

-Prawda - pociągnęłam długiego łyka.

-Wiesz trochę się ubrudziłaś - zaśmiał się.

-Co?

Po chwili zobaczyłam, że Liu także ma "wąsy"

-Kto by pomyślał, że kakao nadal może sprawiać tyle frajdy - powiedział wpatrując się w kubek.

-A na przykład ja - uśmiechnęłam się.

Niedługo potem za oknem zrobiło się całkiem ciemno.

-Chyba będę się już zbierać.

-Zostań. Jest już późno, ciemno i zimno.

-Nie no, nie będę ci głowy zawracać.

-Wcale tego nie robisz. Zostań - uśmiechnął się ciepło.

-No dobrze. Gdzie mam spać?

-No ze mną. To chyba oczywiste.

Zatkało mnie totalnie.

-N-no tak - znów się rumienię.

Tego wieczoru zasnęłam wtulona w jego klatkę piersiową.