To oto opowiadanie dedykuję mojej znajomej z klasy (bo ja podobno nie mam przyjaciół xD) - Weronice. Główna bohaterka zawdzięcza jej imię 😉

------------------------------------------------------

Ludzie - myślałam idąc zatłoczoną ulicą. Ciągle gdzieś się śpieszą, coś muszą zrobić, bo ktoś im każe. A ja? Mam wrażenie, że jestem ponad tym, ponad nimi; gdzieś tam wysoko w chmurach. Podniosłam głowę i spojrzałam na zachmurzone niebo. Lada chwila zacznie padać - powiedziałam w myślach. Nie mam nic przeciwko temu, lubię deszcz. Założyłam słuchawki, puściłam The GazettE* i ponownie, wolnym krokiem ruszyłam przed siebie. Czułam jak moja obojętność do świata i wszystkiego co mnie otacza wzrasta z każdą chwilą.

Przemoczona weszłam do swojego mieszkania, gdzie panuje wieczny bałagan bo jestem zbyt leniwa by posprzątać.

Ściągnęłam buty i odrzuciłam je w kąt. To samo zrobiłam z kurtką i mokrymi rzeczami. Czarne, krótkie włosy spięłam w niedbałego koka i przeszłam do łazienki.

Zanurzyłam obolałe ciało w gorącej wodzie. Tak, tego właśnie było mi trzeba, chwili odprężenia i względnego spokoju. Zanurzyłam się całkowicie. Zamknęłam oczy pod wodą i powoli odliczałam czas. Byłam w stanie wytrzymać tak dwie minuty.

Wyszłam dopiero, gdy woda stała się lodowata. W samej bieliźnie stanęłam przed ogromnym, lekko zabrudzonym lustrem, wiszącym w moim pokoju. Blizny, siniaki, zadrapania; sylwetka anorektyczki o bladej cerze; wory pod oczami, mokre włosy i nic na czym można by zawiesić wzrok. Beznadzieja i totalna żenada. Eh... - Westchnęłam ciężko i włożyłam na siebie za dużą, męską koszulkę.

Przeszłam do salonu i włączyłam telewizor. Następnie postawiłam wodę na herbatę i otworzyłam paczkę chipsów. Jak zwykle rozwaliłam się na starej kanapie po czym włączyłam jakiś pierwszy lepszy, durny serial. Odrobina głupoty jeszcze nikomu nie zaszkodziła - pomyślałam.

Ostatecznie zasnęłam przy dźwiękach telewizora.

TIME SKIP...

Z samego rana stawiłam się w pobliskim klasztorze. Grzecznie zaczekałam aż wszyscy wyjdą, po czym sama weszłam do środka. Zdjęłam z głowy kaptur i spojrzałam na księdza stojącego przed ołtarzem.

-Szczęść Boże - powiedział miło się do mnie usmiechając.

-Daruj sobie Kaz, wszyscy już wyszli.

-Chwała Bogu - powiedział rozluźniając koloratkę. Uśmiechnęłam się pod nosem, kręcąc głową. - Napijemy się?

-Wina mszalnego?

-Co? Nie. Wódki.

-Nie mogę. Jestem w pracy, pamiętaj o tym.

-Ja też i co?

-Jesteś niemożliwy Kaz - zaśmiałam się.

Młody pastor skinął ręką i zaprosił mnie do zachrystii.

-To co? Jak ci idzie? - Pozbył się swojego ubrania, przebierając się w czarną koszulę i granatowe jeansy.

-Coś ostatnio kiepsko. Nie mogę niczego znaleźć, jakby wszystkie nagle gdzieś się pochowały.

-Wystraszyły się ciebie.

-Parszywe demony.

-Co cię do mnie sprowadza?

-Nic szczególnego. Nudzi mi się po prostu. No i w sumie to liczyłam, że masz coś dla mnie.

-Niestety skarbie.

-Nie mów tak do mnie.

-Zapomniałem o twoim uczuleniu na wszystko co dobre i miłe - zażartował.

-Śmiej się, śmiej klecho.

-Jak możesz obrażać Bożego wysłannika!?

-Jak Boży wysłannik może zachowywać się tak jak ty?

-Lubisz to - poruszył brwiami.

-Jesteś skończonym idiotą, wiesz?

-Niech Bóg w takim razie ma mnie w opiece - powiedział składając ręce i spoglądając w sufit.

Ja i Kaz jesteśmy w tym samym wieku; znamy się jeszcze z czasów dzieciństwa, bo razem chodziliśmy do szkoły. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że ktoś taki jak on mógł zostać księdzem. Jest nienormalny, wulgarny, zboczony i generalnie nie zachowuje się jak typowy klecha. Ale to "powołanie" więc się nie wtrącam. Ja z powołania zajmuję się tępieniem demonów, tak jak mój ojciec.

-Wiesz, tak w sumie, to chyba jednak mam coś dla ciebie - zmarszczył brwi.

-Słucham. Zaskocz mnie.

------------------------------------------------------

*dla niewiedzących The GazettE to prawdziwy zespół:

I jeszcze wstawię to:

Bo jest w chuja urocze i mi się podoba xD