Fenna pov

'Nee!' ik hoor haar. Ik hoor Eva. Ze heeft al veel te veel moeten meemaken in haar jeugd, en dan nu dit. Het is niet eerlijk voor haar.
'Dat was fijn he,' zegt de man die Eva net heeft misbruikt. Hij duwt Eva hard op de grond en sluit dan de deur weer. Eva probeert op te staan, wat niet echt lukt door haar vastgebonden handen op haar rug. Ik sta met veel moeite op en loop langzaam naar Eva toe. Ik aai voorzichtig met mijn vastgebonden handen over Eva's arm. Ze verstijfd.
'Gaat het?' vraag ik zacht, ook al weet ik het antwoord wel.
'Nee...' Eva snikt en gaat met moeite rechtop zitten. Dan pas zie ik de blauwe plekken op haar wangen en buik. Haar kleding is verscheurd door wat haar vader net bij haar heeft gedaan.
'POLITIE!' hoor ik van ver weg. Elise verstijfd. Ze is doodsbang en dat is duidelijkk te zien aan haar trillende lichaam en de doodsbange blik in haar ogen.
'Eva, Fenna!' horen we weer.
'We zijn hier!' ik trap tegen de deur aan zodat de agenten weten waar we zitten. Dan word de deur open getrapt en komen Evert en Wolfs de ruimte binnen.
'Fen?' Evert kijkt mij verbaasd aan en loopt dan naar mij toe. Hij slaat zijn armen om mij heen. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten en begin zachtjes te snikken. Ik zie dat Eva bij Wolfs vandaan deinsd. Ik kijk haar verbaasd aan. Ik snap wel waarom ze nu zo bang is. Ze heeft gescheurde kleren aan en ze zit onder de blauwe plekken en schrammen.

Eva pov

'Eva, kom op. Ik zie toch wat jullie ontvoerders bij jou hebben gedaan? Je hoeft niet bang te zijn. Ik wil je helpen,' zegt Wolfs geruststellend en hij legt zijn hand op mijn wang. Ik verstijf even, maar zijn hand voelt vertrouwd en ik weet dat hij mij nooit pijn zou doen.
'Gezellig zo. Jullie mogen hier nog wel even blijven,' zegt mijn vader en doet de deur achter zich op slot. Ik dacht eindelijk dat we hier weg konden, maar dat kan dus alsnog niet. Wolfs wrijft voorzichtig met zijn hand over mijn wang.
'Het spijt me,' fluister ik zacht.
'Ik ben niet boos,' zegt Wolfs. Zijn handen verplaatsen zich naar die van mij. Ik probeer zijn hand vast te pakken met mijn vastgebonden hand. Het doet pijn, maar uiteindelijk heb ik zijn hand vast.
'Zal ik je maar losmaken?' Wolfs kijkt mij vragend aan en ik glimlach voorzichtig ten teken dat het goed is. Wolfs maakt heel voorzichtig mijn polsen los wat na een lange tijd lukt. Hij wrijft met zijn vingers over mijn bloedende polsen. Ik glimlach.
'Ik hou van je.' ik schrik van wat ik zelf zeg en trek mijn polsen los uit zijn handen. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en begin zachtjes te snikken. Wat heb ik nou toch weer gezegd... Hij zal me wel raar vinden. Raar door wat ik heb gezegd. Het is de waarheid. Ik hou van hem.