Talent of begaafdheid, een bijzonder goed ontwikkelde eigenschap van een bepaald persoon, een aangeboren aanleg. Volgens wikipedia.

Dat willen ze dus van mij hebben. Heb ik überhaupt talenten? En als ik talent heb, waarvoor willen ze dat ooit gebruiken? Ik ga mijn hele leven even bij langs, wat is mijn talent? Ik kan niks bedenken, niks. Mijn hersenen zijn vol, overvol! Ik hoor een zacht gesis. Talent... Ik voel dat mensen me heen en weer schudden, maar dan houd mijn bewustzijn op.

Stipjes, streepjes, ze zorgen ervoor dat ik langzaam wakker word. Ik ben in een grote ruimte, ik hoor stilte, alleen maar stilte. Ik wil roepen, maar merk dat ik door een onzichtbare kracht belemmerd word. Ik loop, tenminste dat zie ik, mijn lichaam is gevoelloos. Ik zie borden. "There's a power inside your brain." You can be everything you want." En nog veel meer borden met cliché teksten die allemaal hetzelfde zeggen.

Ik loop nog steeds, tot ik bots tegen een wand, die voor mij niet zichtbaar is. Ik hoor een stem.

"Welkom, wij hebben jou gekozen om deel te nemen aan ons experiment! Jij zult de komende tijd mogen deelnemen aan onze moeilijkste en gevaarlijkste experimenten, het zal zo wel duidelijk worden wat je zal moeten doen voor het eerste experiment! Heel erg veel succes!"

Ik doe mee met een experiment. Wat is er mis met mijn leven?? Waarom ik? Moeilijke en gevaarlijke experimenten.. Ik wil nog niet dood!

Opeens zie ik dat de zware ijzeren koepel opgetild word, de ijzeren kom vliegt langzaam de lucht in, ik kijk er naar tot hij te ver weg is en verdwijnt in de grijsblauwe lucht. Nu pas begin ik om me heen te kijken. Ik sta op een open plek in een bos, nog steeds is het doodstil. Ik kijk nog even naar boven, om te kijken of er verder nog iets speciaals met de lucht is. Ik zie in de verte de koepel, het lijkt alsof de koepel langzaam groter wordt. Dan besef ik me dat ik weg moet, ik moet hier weg, en snel! Ik begin te lopen, maar mijn benen willen gewoon niet sneller! Ik dwing mezelf sneller te gaan, en na een paar seconden lukt het me om in een snel jogtempo weg te rennen, voor zover je dat rennen kunt noemen.

Ik kijk boven me, de koepel komt dichterbij en lijkt in de lucht al bijna zo groot als een appel. Ik probeer sneller te rennen, maar het lukt niet. Ik zie de koepel al duidelijk, en ik moet nog minstens vijf meter. Ik ga echt sowieso dood hier! Ik probeer nog weg te komen, maar net als ik bijna onder de koepel vandaan ben valt de koepel neer, en hij raakt mij...

Bliep, bliep, bliep. "Volgens mij kan ze alles weer!" Dat is wat ik hoor, wacht, zei ik nou dat ik dingen hoor? Leef ik dan nog? Nee, dat is onmogelijk! Ik kijk om me heen. Dit is dus hoe de hemel er uit ziet. Het lijkt verdacht veel op een ziekenhuis! Ach ja, het zal wel... Ik val weer in slaap.

Ik word wakker gemaakt door een engel, nou ja ehhh, of een mens, maar dat is zeer onwaarschijnlijk.

"Hallo?"

"Hey" gaap ik hem uit gewoonte terug. Hij lacht, ik slaap al ongeveer weer verder.

"Wel wakker blijven!" Hij lacht, het klinkt zo schattig. Ik doe mijn ogen open, ik zie de engel naast mijn bed staan.

"Deed het pijn toen je uit de hemel viel, of ben je nog nooit gestruikeld? (Zeer slechte grappen met Eline😂) En waarom heb je geen vleugels?" Hij lacht weer. "Dat waren heel normale vragen hoor.." Hij lacht nog harder. "Waarom lach je me uit?!"

"Oh sorry." Hij probeert weer serieus te kijken, al lukt het hem niet direct.

"Je leeft nog hoor." Hij begint alweer te lachen.

"Wacht, ik leef nog?!" Ik begin ook te lachen, zijn lach is zo aanstekelijk!

"Waarom lig ik hier eigenlijk?" Ik begin te blozen.

"Nou niks ergs hoor, je hebt alleen een gebroken been, een paar gebroken ribben, een zwaar gekneusde pols en een hersenschudding, je hebt geluk gehad!"

"Wacht, wat?!"

"Een gebroken been, een paar gebroken ribben, een zwaar gekneusde pols, en een hersenschudding. Je bent half onder de koepel beland, je was een van de tests op het testterrein aan het doen, maar er ging iets mis bij de techniek, waardoor je half onder de koepel belandde, als je één stap minder had gezet was je dood geweest. Je heb daarna meer dan een halve week in coma gelegen. Je bent nu net een uurtje wakker."

Heel langzaam beginnen mijn herinneringen terug te komen. Ik ben ontvoerd en toen in een of andere test gedumpt voor talent, ik herinner het me nog niet precies, maar volgens mij was het zoiets.

"Hoe heet je eigenlijk?"

"Haha, dat ben ik helemaal vergeten te zeggen. Ik ben Emma." Het word even stil.

"Oh, wil je niet weten hoe ik heet? Nou ja, dan ga ik maar weer!"

"Nee, nee, niet doen, dan ben ik hier zo... Alleen." Hij draait zich om en loopt weer terug.

"Omdat je het zo lief vraagt." Ik zucht.

"Ehh, oh ja, hoe heet je eigenlijk?" Ik kijk hem aan en zie dat hij begint te glimlachen.

"Ik ben Jayden, maar noem me maar Jay."

"Leuk jou ook te kennen!"

Nieuw hoofdstuk!! Yaaaayy:) En dit boek heeft 500 reads!!🎉🎉🎉 Hoe ooit hebben we dit ooit bereikt! YAAAAASS!!! Hoe vinden jullie het Emma-Jayden stukje btw. ^^ Idk wat ik er precies van vind, ik heb het idee dat dat stukje niet zo goed geschreven is, maar IK SHIP ZE!!