Obudziłam się i niemal od razu zobaczyłam, że Michael płacze

- Michael?

- Zniknęły córki Randy'ego... a nocą ktoś chciał się włamać do szpitala.

- Co będzie ze mną, mamą i Paris?

- Przeczekasz w domu mojej mamy... Ja spróbuję pomóc Jackie'mu i Randy'emu odbić ich córki... W najgorszej wersji zginę.

- Jesteś moim dziadkiem. Nie możesz mi tego zrobić... Nie możesz umrzeć...

- Skarbie, całe życie byłem dla ludzi zabawką... Nikogo nie martwi, czy umrę. To martwi tylko was...

- 16 lat nie wiedziałam, że jesteś moim dziadkiem, a nie przeżyłabym twojej śmierci...

- Raz miałem szansę uciec...Ale nie chciałem, żeby za moją ucieczkę któreś z tych Bogu ducha winnych zakładników zginęło...

- Jesteś niesamowitym człowiekiem... Czemu sam skazałeś się na śmierć?

- Oni dla mnie za dużo zrobili... Jedyni się ode mnie nie odwrócili... Jak mógłbym im to zrobić? No powiedz? Jak?

- Generalnie mógłbyś, ale to do ciebie nie pasuje...

- Wolałbym umrzeć gdzieś w tym lesie niż dalej żyć w tym piekle, ale zostałem dla moich fanów...

Usiadłam obok niego

- Już dobrze... - przytuliłam go - Ja wiem. Ty ich kochasz... Ja wiem... Nie płacz... Michael... Nie jesteś sam... Moonwalkers mówią, że są rodziną... Ty się czujesz jak głową tej rodziny tak?

Kiwnął głową

- Nie płacz... Proszę...ja cię kocham. Zawsze będę...

Jermaine wszedł do sali w mało odpowiedniej chwili

- Mike? - zapytał niepewnie

- Mam dość... Rozumiesz? Wszystkiego, począwszy od mojego życia... - odparł patrząc tępo w ścianę przed sobą

- Michael... Przestań... - stwierdził Jermaine siadając obok niego - Jesteś wolny. Nikt cię nie zamknie nigdzie... Kiedy tylko córki Jackie'ego i Randy'ego się znajdą, to uratujemy Neverland. Zaczniesz wszystko od nowa. Bez mediów, bez oskarżeń.

- Jeśli chcesz mi pomóc, to mnie zabij... Wszystko to moja wina! Nawet Jas chciała się zabić prze mnie! Ja już nie pomogę temu światu!

- Pomyśl o nas. 10 lat myśleliśmy, że nie żyjesz. Tylko Janet, jako jedyna z rodzeństwa, nie wierzyła Conrad'owi. Janet i twoje dzieci jako jedyni zapierali się, że żyjesz. Nawet ja byłem pewien, że mój kochany braciszek odszedł z tego, świata... Nawet ja... Rozumiesz mnie? - sam się rozpłakał i przytulił Michaela... - kocham cię braciszku...

Jego słowa rozczuliły nawet mnie...

- Ja ciebie też - odparł Michael - zabierz Jasmine do mamy. Musimy chronić przynajmniej ją. Paris i Ana i tak są tutaj.

- A nie sądzisz, że może nam pomóc?

- Nie narażę jedynej wnuczki na chore pomysły Murray'a.

- Ale tylko ona została. Paris i Ana muszą być na oddziale, a Conrad jako lekarz to doskonale wie. Tylko ona została. Pomyśl... Znikają te poniżej 40. Ana jest w śpiączce, więc jej nie ruszy. Co do Paris mam wątpliwości, ale raczej nie. Jest tylko Jasmine. Conrad szuka jak najmłodszych.

- Michael, Jermaine ma rację. - wstawiłam się za bratem dziadka

- Widzisz. Nawet ona tak myśli

- Nie pojedziesz z nami - zwrócił się do mnie Michael

- Czemu? - zapytałam jak dziecko, które coś przeskrobało, ale nie chce kary

- Bo to niebezpieczne. Nie chcę cię stracić. Jestem teraz za ciebie odpowiedzialny, więc nie pozwalam ci się narażać. Erms cię odwiezie do naszej mamy. Tam będziesz bezpieczna.

- Michael... Erms powiedz mu coś

- Nie mam nic do gadania. On jest twoim dziadkiem. Chodź.

Zabrał mnie do samochodu.

- Pojedziemy po za zasięg kamer. Schowasz się w bagażniku, wrócimy po Michael'a i pojedziemy ratować dziewczyny.

- Zgoda. Jesteś świetnym wujkiem

- Dzięki młoda...

Zrealizowaliśmy plan.

***

- Jasmine, co ty tu robisz? - zapytał Michael, gdy mnie zobaczył

- Zobaczysz. - poszłam pod drzwi potencjalnej kryjówki Murray'a.

Zapukałam. Nim się zorientowałam, wciągnął mnie do środka i zamknął drzwi na cztery spusty.

- Dawaj telefon! - krzyknął i zaczął szukać urządzenia po moich kieszeniach. Gdy znalazł... - odblokuj i zadzwoń do Michael'a.

M: Jasmine?
J: Dziadku on mnie złapał...
M: Nic ci nie jest?
J: Nie... Ale się boję
M: Spokojnie... Widziałaś je?
J: Jeszcze nie.
M: Jeśli znajdziesz, to daj znać... Uważaj na siebie...

Murray nie pozwolił mi dłużej rozmawiać. Zabrał mi telefon i uwięził mnie w piwnicy z Brandi, Stevanną i Genievieve....

- Nic wam nie jest? - zapytałam patrząc na nie

- A ty to... - zaczęła Stevanna - kto?

- Jestem córką Anastazji - odparłam

- Anasta... Wujek żyje? - zapytała Brandi

- Jeśli wam chodzi o mojego dziadka, to tak. Michael żyje... Ale co wam za różnica? Musimy stąd uciec.

-Nie uciekniemy... A jeśli spróbujemy, to Murray się zemści.

- On nie potrzebuje powodu. On chce złamać Michael'a i zrobi wszystko, żeby poskutkowało...

- Wiesz jak uciec? - zapytała Brandi

- Jak uciec nie. Ale wiem jak przyciągnąć tu Michael'a.

- Jak? - zapytała Genievieve

- Macie lusterko? Albo zegarek?

- Masz - Stevanna podała mi lusterko.

- To patrzcie. - wspięłam się po regale do okna i zaczęłam nakierowywać 'zajączki' w stronę samochodu Jermaine'go.

Michael wybiegł z samochodu i podbiegł do okna piwnicy

- Jasmine? - zapytał - W porządku?

- Tak... wydostań nas...

- Postaram się... Jeśli wyrwanie krat samochodem nie zadziała, to mam jeszcze jeden pomysł..

Samochodem próbowali wyrwać kratę z okienka, ale nie poskutkowało. Minutę później usłyszałam krzyk Michaela... Oj... A ledwo zagoiły się jego poprzednie rany.

Murray otworzył drzwi i wyrzucił nas z piwnicy...

- Nie! - krzyknęłam widząc jak wpycha do niej Michaela. Nim zamknął drzwi zrobiłam jedyne co mi zostało, żeby ratować dziadka... Zaczęłam się całować z tym psychopatycznym lekarzem. Michael chyba zrozumiał, że daję mu czas na ucieczkę, bo wybiegł z kryjówki Murray'a ze swoimi bratanicami. Chciałam uciekać, ale Murray mnie rozgryzł...

- Zostajesz! - szarpnął mnie w swoją stronę

- Nie tym razem. - kopnęłam go w krocze i uciekłam

Przytuliłam się do Michaela z płaczem

- Nie płacz Jas...- powiedział - Jestem tu...

***

Braciom Michaela opadły szczęki, gdy go zobaczyli. Nie wiem czy bardziej dlatego, że okazało, się, że żyje, czy przez to jak wyglądał po 10 latach niewoli i tortur...

- Jeśli dalej chcesz mnie sprzedać mediom, to masz wolną drogę - stwierdził Michael zwracając się do Randy'ego - Mi już obojętnie co ze mną będzie

- Nawet nie zamierzam... Uratowałeś moje córki

- W końcu po prawie 11 latach to słyszę... - powiedział ze słyszalną ironią

- Skąd ją znam? - zapytał wskazując mnie

- Trzeba było bardziej interesować się swoją bratanicą, niż szwagierką - Michael był wyraźnie zły na Randy'ego

- Masz do mnie pretensję, że żona Erms'a wlazła mi do łóżka? Po za tym, przypominam, że najpierw była ze mną! - już zupełnie zapomnieli, że w tym samym pokoju stoją: owoc romansu o jaki się kłócą (Genievieve) i sam Jermaine

- A to niby moja wina? - zapytał Michael - Randy, cholera, masz dwoje dzieci z żoną własnego brata. Sądzisz, że to normalne?

- A normalne jest żenienie się pod namową matki?

- Normalniejsze niż twój romans.

- Sama mi wlazła do łóżka

- To trzeba było z niego wyjść

- Ona była przynajmniej ładna, nie to co twoje żony i kochanka

- Svetlana była piękna, gdy ją poznałem

- Ale była żmiją

- Była, bo nie żyje

Erms już ledwie powstrzymywał śmiech, bo w fakcie rzeczy to była idiotyczna kłótnia, a tych dwóch brzmiało jak kłócące się o zabawkę przedszkolaki

- Wujku - zwróciła się do Michaela Genievieve - dziękuję, ale nie musiałeś mnie ratować. - przytuliła go

- Musiałem. Nie darowałbym sobie gdyby tam coś się wam stało... - objął ją

- Zostaw ją! - Randy szarpnął Genievieve w swoją stronę - To była prawda?! Tak?!

- Ale co?

- Jak to co?! Te oskarżenia! Przecież widzę jak patrzysz na moją córkę! No przyznaj się! LaToya miała rację!

Michael spojrzał na zszokowanych zachowaniem Randy'ego Genievieve, Jermaine'go i mnie

- Nigdy nie skrzywdziłbym jakiegokolwiek dziecka.

- "BYM"?! Masz rację nigdy WIĘCEJ BYŚ tego nie zrobił, bo się boisz! - nie mam pojęcia, co w niego wstąpiło - Boisz się, bo twoje ofiary się upomniały! - walnął Michael'a pięścią w oko

Niemal w jednej chwili Genievieve krzyknęła "Tato", ja "dziadku", a Jermaine "Oszalałeś Randy?!"

Teraz dla odmiany Jermaine kłócił się z Randy'm. Genievieve i ja bardziej niż tą kłótnią, martwiłyśmy się Michael'em

- Nic ci nie jest wujku? - zapytała Genievieve

- Nie... - odparł Michael - gorsze rzeczy przeżyłem przez ostatnią dekadę...

- Nawet nie próbuj jej dotknąć! - krzyknął Randy i znów chciał się rzucić na Michael'a

- Michael uciekaj! - krzyknął Jermaine przytrzymując Randy'ego

- Jak mnie walnie, to trudno. Przeżyłem 10 lat, to przeżyję jeszcze jeden dzień dostawania po ryju - odparł Michael

Jermaine wzruszył ramionami i puścił Randy'ego, a ten rzucił się na Michaela

- Zajebię cię! - krzyknął Randy i zaczął okładać Michael'a - Zajebie cię, jeśli się nie przyznasz!

- Tato przestań! - krzyknęła Genievieve

- Nie odzywaj się! - krzyknął Randy

Gdy zobaczyłam krew, stwierdziłam, że dość i zaczęłam się tłuc z Randy'm

Skończyło się tak, że mniej ucierpiałam na siedzeniu w piwnicy Murray'a, niż na bronieniu mojego dziadka przed jego bratem.

***

Wróciliśmy do mojego domu.

- Boże, jak ja wyglądam... - prawie się popłakałam widząc się w lustrze

- Nie płacz, mała ślicznotko - oparł Michael - nie jest tak źle...

Poszedł po miskę z wodą i inne rzeczy do opatrywania ran.

- Nie martw się skarbie... - zaczął ogarniać ślady po moim "bohaterstwie" - moja ty bohaterko... - zażartował

- Jesteś najlepszym dziadkiem na świecie - przytuliłam go

- Dziękuję Jasmine... - odwzajemnił uścisk - wiesz co? Skorzystajmy, że twoja mama, nieuczepi się o opowiadania i napiszmy więcej. Mogę zrobić ilustracje do nich, jeśli chcesz

- OK.

Mając jedynie opis dziewczyny, stworzył tak niesamowity rysunek, że byłabym pewna, że to zdjęcie...

- Pięknie rysujesz... - stwierdziłam

- Dzięki... Ross mnie nauczyła... - nagle pomutniał... - żyje?

- Żyje... Michael... Co będzie z mamą?

- Nie wiem... Zapłacę każdą cenę, za jej życie.

Ziewnęłam

- Jesteś zmęczona... Idź spać...

- Zaśpiewaj mi coś

- Skarbie... Lepiej dla twoich uszu, jeśli odpalisz na słuchawkach piosenkę... Mój głos też ucierpiał na tej niewioli

- Oj niemarudź. Acapella prawie nie da się znaleść...

- Osz ty... - zaczął mnie łaskotać

» Michael «

Kiedy Jas zasnęła, ucieszyłem się, że mogę na chwilę przestać udawać tego wiecznie szczęśliwego wiecznego dzieciaka... Miałem te 60 lat na karku... Udawanie szczęśliwego było już męczące...

Zszedłem do kuchni i wziąłem jabłko i nożyk. Nie chciało mi się robić kolacji...

W salonie włączyłem TV... Akurat leciało "To" ok, co mi szkodzi... Słysząc "usmażę go, będzie jak Michael Jackson" miałem ochotę rzucić czymś w telewizor... Tak. Już zawsze będę uchodził za dziwadło... Miałem dość. Dość bycia czarnym. Dość bycia białym. Dość chorowania. Dość sławy, mediów, psychofanów. Dość Murraya. Dość życia. Chwyciłem nożyk i rozciąłem skórę na przedramienia w kilku miejscach...

Inna scena... "podobno ma kolejkę górską i małpę. I kości jakiegoś starucha"... Uśmiechnąłem się pod nosem słysząc perfidną ironię do mnie, ale stwierdziłem, że zabiję reżysera...

» Jasmine «

Rano, gdy wstałam, i zeszłam do salonu, zobaczyłam, że Michael śpi na kanapie:

Wyglądał uroczo. Wzięłam koc i go przykryłam, a pod głowę położyłam mu poduszkę. Przypadkiem zawadziłam o jego rękę. Spojrzałam na swoją dłoń... Krew. Sprawdziłam jego rękę... Pociął się...

Ale po tym, co przeszedł, nie dziwiłam się mu. W zasadzie od urodzenia cierpiał. Nie miał dzieciństwa, tkwił we friendzone'ach, prawie trafił do więzienia, tortuliwali go, a teraz może stracić córkę, a rodzony brat go pobił za rzekome kłamstwa...

Musiał zasnąć niedawno, bo krew nie zdążyła skrzepnąć... Wzięłam apteczkę, odkaziłam rany i opatrzyłam mu rękę. Tak... Ja i Michael sami z domu... Dużo od Kevina się to nie różni. Szczególnie, że niewiadowo kto kogo pilnuje w tym przypadku...

Podniosłam nożyk do owoców z ziemi i zaniosłam go do zmywarki.

Podeszłam do Michaela i położyłam dłoń na jego ramieniu
- Michael?

- Tak? - zapytał zaspany

- Czemu to zrobiłeś?

- Ale co? - zapytał siadając

- To - wskazałam opatrunek

- Przepraszam cię mała ślicznotko... Ja już niewytrzymuję... - zaczął płakać

- Nie płacz... Zobacz - pokazałam mu blizny na swoich rękach - też się cięłam...

- Czemu?

- Miałam dosyć życia... Jedyna osoba jaka potrafiła mnie pocieszyć, nie żyła. Rodzice ukrywali przedemną albumy rodzinne, niedawali szans na odwiedzenie się o ojcu mamy... Nie rozumiałam tego. Po co to robili?

- Żeby cię chronić... Gdybyś się dowiedziała za wcześnie, to mogłabyś się przypadkiem wygadać, a to mogłoby się źle skończyć...

- Niby czemu?

- Ktoś mógłby cię porwać, przeze mnie

- A niby co się stało? Porwali mnie przez ciebie

- Ale nie dla kasy. Dla zemsty na mnie... Im nie chodziło o was... Tylko o mnie... Chcieli mnie złamać... Chcieli mnie zmusić do przyznania się do... Ja tego nie robiłem!

- Ja ci wierzę...

Ukrył twarz w dłoniach i zaczął płakać

- Umrę jako pedofil... Powiedzą, że dobrze, że nie żyję... Że mi się należy... Że mam się smażyć w piekle...

- Nie będzie aż tak źle... Każdy się tak przyzwyczaił, że Nie zauważają cię na gazetach, jak raz na ruski się pojawisz...

- Mam już dość... Nawet rodzeństwo mnie wystawia...

- Oj tam... To tylko LaToya i Randy...

- Poczekaj, a zostną mi Erms i Janet... - przyciągnął nogi do klatki piersiowej i płakał dalej w kolana

Zaczęłam śpiewać...

Michael podniósł wzrok i patrzył na mnie

- Boże Jasmine... Jaki ty masz piękny głos...

- Ktoś, cholera, spłodził moją matkę...

Zaśmiał się

- No ta...

Przejechałam palcem po zmarszczce na jego czole

- Bliznę masz - powiedziałam, niechcąc mu przypominać o upływie czasu

- Ta... Czas mnie walnął...

- Oj tam... Masz zamiar wrócić do kariery?

- Nie... Ale normalna praca mogła by być spoko... Jakiś pomysł?

- Telefon zaufania. Masz cholerny dar upokajania. Nadajesz się tam.

- Mi pasuje. Tylko, żebym nie musiał ciebie powstrzymywać od samobójstwa...

- Powstrzymujesz mnie, byciem tu. Żyjesz. To mi starcza...

- Jesteś kochana... - przytulił mnie

- Randy'm się nie martw... Na jego miejscu większość by tak zareagowała...

- Ja tego nie zrobiłem... Czemu nawet rodzina mnie wystawia?

- Nie płacz... Teraz musisz być silny... Mogę stracić matkę, a wtedy zostaniesz mi tylko ty...

- Nie mów tak... Ana przeżyje. Nie pozwolę, żebyś straciła matkę...

- Kocham cię Michael...

- Też cię kocham mała ślicznotko... Jesteś najcudowniejszą wnuczką na świecie... Nie mógłbym sobie lepszej wymarzyć...

- Pojedziemy do mamy?

- Tak... Chodź... Ty się liczysz teraz. Tylko ty...

- Nieprawda. Gdybyś nieżył, zabiłabym się. Już siedziałam w psychiatryku za próbę samobójczą. Chciałam się zabić, bo nieżyłeś, a mnie wychowali na twojej muzyce.

- Mogę nadal być Michaelem Jacksonem, artystą, gwiazdorem, królem popu... Ale dla ciebie. Nadal mogę śpiewać, dla ciebie występować...

- Kocham cię i jako, artystę i jako dziadka.

- Chroniłem swoje dzieci przed mediami... Do dzisiaj nie wiedzą, że Ana jest moją córką... Wiesz... mam wrażenie, że mógłbym przejść pod studiem tv i nikt by mnie nie zauważył...

- Nikt... Jesteś dla nich niewidzialny... nikt nie wie, że żyjesz. Tylko my. Szpital w którym wszyscy byliśmy to miejsce pracy mamy... Nie wiedzą, że prawdziwy Ty, to jej ojciec... mogą Cię mieć za sobowtóra... Ale nie za ciebie-ciebie

- Powiedz...moje rodzeństwo żyje? Całe?

- Nic się nie zmieniło od 2009. Tylko Joseph nie żyje

- I dobrze... Kiedy zmarł?

- 27.06.2018... Nie obraź się, ale świętowałam jego śmierć...

- Nie obrażę się. Też bym to zrobił... Pamiętaj. Nie ważne co się stanie... choćby Cię wszyscy wystawili, u mnie zawsze znajdziesz pomoc... nawet jeśli mnie też za to wywalą na ulicę... trudno.

- Dziadku... - wzięłam go za ręce - Dziękuję Ci za wszystko... nawet za to, że porostu jesteś...

- Nie masz za co... kocham Cię, pamiętaj.

- Pamiętam... czemu mama się odcięła od Ciebie?

- Kochała twojego ojca... chciała z nim być, A on za mną nie przepada.

- Dziadku... ja jeszcze kilka dni przed tym pierwszym porwaniem... chciałam się zabić...

- Czemu? - przytulił mnie do siebie

- Bo usłyszałam od ojca, że cała rodzina wyrzekła się ojca mamy, bo...bo był pedofilem...

- Jego rodzina napewno...Randy i LaToya też...

- Dziadku... Nie płacz...Wiesz dobrze, że bez Ciebie bym umarła.

- Aniołku...nie ważne ile razy by nas porwali... zawsze będę cię chronił do ostatku sił...

- Obiecaj mi, że nie ważne co się stanie, nie dasz się zabić za mnie

- Jestem teraz za cienie odpowiedzialny... muszę Cię chronić.

- Jesteś moim dziadkiem... kocham Cię... nie możesz mi tego zrobić...

》Michael《

Następnego dnia rano, gdy się obudziłem, Jasmine nie było. Za to był list informujący o porwaniu... bałem się. Ona była tak dobra... A teraz? Moje maleństwo gdzieś cierpi...

Zadzwonili do mnie porywacze, żądając 1mln $... nie miałem jak zorganizować tych pieniędzy, bo moje karty były nie aktywne, a moje pieniądze miały moje dzieci... słyszałem krzyki Jasmine... jej błagania o pomoc...

Po rozmowie z porywaczami zadzwoniłem do Janet i Ermsa, żeby przyjechali

- Co się stało? - zapytała Janet wchodząc do domu

- Porwali Jasmine... chcą za nią pieniędzy...

- Ile? - zapytał Erms - zapłacimy ten okup...

- 1mln$... do jutra, albo nie zobaczymy Jasmine więcej... - rozpłakałem się - Czemu nie porwali mnie....Czemu?

- Michi, Nie płacz. Poradzimy sobie. Zapłacę ten okup. - usiłowała mnie pocieszyć Janet

- Jeszcze za poprzedni ci nie oddałem pieniędzy...

- Nie musisz... Michael... Jesteśmy rodzeństwem... musimy sobie pomagać.

- Zadzwonię I powiem, że mam pieniądze... podadzą mi miejsce wymiany...

Zadzwoniłem. Mieliśmy zapłacić w lesie...

***

Gdy wysiadłem z samochodu w miejscu przekazania okupu, stanęło przede mną dwóch mężczyzn w kominiarkach...

- Kasa za tą szmatę - wskazał Jasmine trzymaną przez drugiego

- Masz - podałem mu torbę z pieniędzmi... pchnęli Jasmine na ziemię i uciekli z pieniędzmi... Jas od upadku straciła przytomność... zabraliśmy ją do domu, gdzie doszła do siebie... Janet czuwała przy niej, gdy Erms wziął mnie do salonu na słówko

- Michael... słuchaj... ja i Janet zostaniemy na razie z wami... Jasmine będzie bezpieczniejsza i Ty też

- Dzięki... ale gdzie będziecie spać?

- A Ty gdzie śpisz?

- W gościnnym... jest jeszcze sypialnia Any i kanapa...

- To załatwione. Janet niech śpi w sypialni Any, a ja tutaj...

- Oddam wam tą kasę z okupów

- Michael, wiem że dla nas byś zrobił to samo... A dla Twojego sumienia, żeby się przymknęło, to nazwijmy to zwrotem za twoją filantropię....

- Nie wiem co bym bez was zrobił...

- Słuchaj, nie wiem, ale... Pamiętasz Debbie?

- Ciężko nie pamiętać kogoś, z kim ma się dzieci

- Miała raka, ale wygrała... znaczy żyje

- Dzięki za informacje... teraz się czuję winny, że dałem się porwać...

- Daj spokój... Nie miałeś szans z trzema silnymi facetami

- Erms... Raz miałem szansę uciec, ale Murray, Wade i James zabili by tych z moich fanów, których już mieli... prawie mnie skatowali, a ja zostałem dla swojej drugiej rodziny...

- Nie płacz...

- Michael - zawołała mnie Janet - Jasmine się obudziła i mówi, że powie, kto ją porwał, ale tylko tobie...

Pobiegłem do pokoju Jasmine

- Dziadku, to byli Murray i James... - powiedziała - I James...mnie zgwałcił...

Przytuliłem ją

- Wezwać ci psychologa?

- Mam Ciebie...

- Pamiętaj... ja się nigdy ciebie nie wyrzeknę... zawsze będziesz moją ulubioną wnuczką... i ulubioną fanką...

- Zabij mnie, błagam

- A możemy z tym poczekać, aż Paris, Ana i Jaqeline wyjdą ze szpitala?

- Nie Chcę Cię nigdy stracić... Dzięki tobie jeszcze żyję...

- Nie płacz kochanie...Jasmine... proszę... tylko Ty mi zostałaś na świecie

- Masz pierdyliard fanów, masz dzieci rodzeństwo... nie jesteś sam

- I to jest paradox... niby im wszystkim zależy na mnie, ale ja się czuję sam... nieistniałem przez 10 lat...

- Ja Cię kocham. I dla mnie te 10 lat nie ma znaczenia

- Wiem mała ślicznotko...

Zadzwonił mój telefon...

L: Panie Jackson, stan Pana młodszej córki się poprawił na tyle, że możemy ją wypisać
M: Co z Aną i Jacqueline?
L: Panią Jacqueline też możemy wypisać, a stan Pana starszej córki uległ poprawie, podejrzewam, że za dwa tygodnie uda się ją wybudzić...
M: Rozumiem. Dziękuję za informację.

Pojechaliśmy do szpitala po Paris i Jacqueline... teraz czułem, że mam kontrolę nad ich bezpieczeństwem... udało mi się odkopać numery do moich najbardziej zaufanych ochroniarzy... Bill najpierw był zszokowany, że żyję, ale zgodził się spotkać

- Nie wiedziałem, że szef żyje... - zaczął

- Nie płaciłem ci od 10 lat, a Ty od 10 lat mnie nie chroniłeś, więc na razie nie jestem twoim szefem. Możesz mówić na Ty.

- Dobrze. Więc czemu chciałeś się spotkać?

- Potrzebuję kogoś zaufanego i z pozwoleniem na broń. Murray chce zabić mnie i najważniejsze dla mnie kobiety... chcę, żebyś je chronił

- Czyli znów mam u ciebie pracę?

- Tak, ale pozostańmy przy byciu na Ty. Staro się czuję, gdy nazywasz mnie szefem

- Jasne. Pojadę do domu po rzeczy i mogę zaczynać pracę.

- Nie przyzwyczajaj się do miejsca. Spróbuję odzyskać Neverland... co prawda nie jest już tak piękny i mam złe wspomnienia, ale spróbuję tam wrócić przynajmniej dla Jas...

- Nie musisz wracać... ona jest szczęśliwa, że żyjesz...

- Chodzi mi o to, że musimy się przeprowadzić... jest tu co raz więcej osób, a dom nie jest z gumy...

- Może wróć do Heavenhurst?

- Też nie Chcę... kupię jakąś willę pod miastem

- Może się przeprowadź do innego kraju?

- Nie mam gdzie. Ludzie poznają mnie wszędzie, A jeśli wezmę Cię ze sobą, to szybko ktoś ci przywali za kolor skóry...

- Wiem, ale to nic nowego...

- Kupię jakąś willę czy coś...

Rozmowa z drugim moim zaufanym ochroniarzem wyglądała podobnie... ufałem im jak mało komu...

Co do nocy to ja spałem z Jacqueline, a Paris razem z Jasmine. Erms i Janet spali tam gdzie wcześniej.

***

Rano z Jasmine pojechałem do szpitala do Any... Zacząłem płakać trzymając córkę za rękę... W pewnej chwili poczułem na ramieniu czyjąś dłoń

- Tato, wszystko będzie dobrze... - usłyszałem głos Brandona

- Wmawiam to sobie od momentu jej wypadku

- Ciocia zadzwoniła i mi powiedziała

- Janet?

- Tak... Tato, nie martw się... pomogę Ci zająć się Jasmine i wszystkim

- Wyobraź sobie, że łóżka się skończyły, chyba że będziesz spał na jednym z Janet lub na kanapie z Erms'em

- Mogę spać nawet na dywanie... hamak sobie na strychu rozwieszę.

- Rób co chcesz...

***

Szczerze cieszyło mnie, że mogę mieć kontrolę nad bezpieczeństwem mojego syna...