Chapter Thirty Eight

Status: Happy And In love

"Shh... Don't cry na baby... Mama Mir is here..." Hinaplos haplos ko ang likod ni Cadien habang pinapatahan ito pero mas lalo pa yata siyang naiyak.

Iginalaw ko ang mga kamay ko para ihele siya.

"Den Den. stop crying na please? Mama is here..." Ilang beses ko pang ulit.

Kinuha ko sa crib ang bote ng gatas at maingat iyong inilagay sa kan'yang bibig. Sa pagtanggap niya no'n ay agad na napayapa ang kwartong kinaroroonan namin.

"Gutom ka lang pala Den? Bakit kailangan mo pang magwala? Manang mana ka talaga sa-"

"Ate! I'm sorry!" Natatarantang hiyaw ni Mackenzie na dahilan ng pagputol ng sasabihin ko sa kan'yang anak.

I cancelled all my appointments today dahil may kailangang asikasuhin ang kapatid ko maging ang kan'yang asawang si Conrad.

Ang mga magulang ko naman ay nasa Ilocos ngayong araw at hindi rin kami palagay na iwan nalang ang bata sa kung sino.

Marahan niyang hinalikan ang kan'yang anak pero hindi naman kinuha sa akin.

"You're really good at this you know." Makahulugan niyang sabi.

Inirapan ko siya at natatawang tinalikuran.

"Then you should pay me as I babysit him!" Mataray kong sambit na nagpatawa lang sa ka'ya.

Lumipat siya sa harapan ko at kinuha na ang anak.

"Mahal na ang rate mo kaya huwag nalang at baka mamulubi pa ako!" Pagbibiro niya.

"Sige na! Magpapahanda na ako para makakain na tayo. Patulugin mo muna 'yan bago ka bumaba okay?"

Tumango nalang siya bilang sagot.

Isang taon palang ang pamangkin ko at mukhang masusundan kaagad dahil sa mga kalaswaang palagi naming napag-uusapan ni Mackenzie.

"Hindi mo ba namimiss huh?" Pilyang tanong niya matapos naming kumain ng dinner.

I convinced her to stay for tonight. Wala lang, masyado kong namiss ang may kausap sa bahay na ito. Not that I don't talk to my parents pero iba naman ang daloy ng usapan namin kumpara kapag ito na ang kaharap ko. Gaya nalang ngayon.

"Bakit ko naman mami-miss aber?" Kinuha ko ang glass wine na nasa harapan ko at uminom doon.

Natatawa naman niya akong hinarap.

"Just asking."

"No. I don't."

"Okay!" Itinaas niya ang kamay habang tatawa tawa parin dahil sa pagtataray ko.

"E hindi mo nga talaga namimiss?" Pangungulit niya habang umiinom na ako ulit.

Sinamaan ko siya ng tingin pero hindi parin siya natinag.

"Ayaw mo ba talagang malaman kung nasaan na siya? I mean kung gaano na siya ka successful ulit ngayon? Ate, if you just ask me-"

Naputol ang pagsasalita niya ng dumating ang aming kasambahay hawak ang umiiyak na si Cadien.

Napangisi nalang ako sa naisip. See? Maging ang tadhana ay parang ayaw parin akong payagang malaman kung ano na ang buhay niya ngayon. Hindi naman sa gusto kong malaman ang lahat pero kung pupwede lang ay huwag nalang muna. Huwag muna.

I'm sure Marcus doesn't know a bit about my life right now too and that's exactly what I want.

Ipinilig ko nalang ang ulo at itinuon ang mga mata sa kapatid kong pinapatahan ang anak. Mabuti nalang at kahit natapos na ang lambingan nila ay hindi na namin naibalik ang topic hanggang sa magdesisyon kaming magpahinga.

Sa sumunod na mga araw ay naging normal na ulit ang buhay ko. Gaya ng mga taong lumipas, nakasanayan ko na ang buhay sa opisina at bahay. I've never been out of the country kung hindi naman business ang pakay.

"Blue or green?" Nakangising tanong sa akin ni Mackenzie habang itinataas ang mga hawak na onesie para kay baby Cadien.

Katatapos lang ng unang meeting ko ngayong araw at hindi ko narin nagawa ang iba pa dahil sa pangungulit niyang magpasama sa mall.

"Let's buy both." Hindi na siya nakasagot ng kunin ko ang kan'yang mga hawak bago dumiretso sa counter.

Nanatili naman siyang nakabuntot sa akin na giliw na giliw.

"Ang galante naman talaga ni Tita Mir Mir!" Humahagikhik niyang sambit ng makalabas na kami sa shop na 'yon dala ang mga pinamili.

Napapailing akong umirap sa kapatid ko. Sa isang linggo ay birthday na ng pamangkin ko kaya naman kahit na ano nalang ang makita kong pupwede sa bata ay binibili ko.

Natigil ang usapan namin ng pumasok ako sa iba pang boutique para mamili ng mga gamit. Nang matapos 'yon ay saka ko nalang siya ulit kinibo ng mapunta na kami sa parking area ng Parissiene.

"Tell him I missed him. Okay?" Niyakap ko siya ng mahigpit bago tuluyang magpaalam.

"For sure... Just be happy okay?" Hindi ko na napigilang mangiti dahil sa tuwing maghihiwalay nalang kami ay iyon ang huling palagi niyang sinasabi sa akin.

"I am happy. I'm finally happy..."

Bumitiw siya sa akin at pagkatapos ay hinarap ako.

"I know. I'm pretty sure your man won't ever break your heart."

"Paano ka nakakasiguro huh?" Tinaasan ko siya ng kilay.

Humagalpak na ng tawa ang kapatid ko.

"Basta!"

"Don't be so sure about that Ken. Alam mo naman ang mga lalaki." Pinigilan kong mapahilot sa aking sintido ng may maisip akong masama.

"True, but I am pretty sure Renly wouldn't do such thing."

Napatango nalang ako para sang ayunan ang sinabi niya pero gaya ng sinabi ko, hindi parin ako pwedeng maging kampante. Lahat naman kasi ng pagkakataon ay kayang sumingit ng mapaglarong tadhana. Walang kasiguruhan.

"O sige na, basta sa birthday surprise ha. I want you all to be there."

"Of course!" Niyakap niya ulit ako bago tuluyang sumakay sa sasakyang nasa gilid ko.

I missed my sister. Simula kasi noong magbuntis siya sa pamangkin ko ay minsan nalang kami kung magkita. Lumipat na kasi sila sa kabilang siyudad ni Conrad kaya madalang nalang sila kung makabisita sa bahay kaya naman sa mga pagkakataong ganito ay sinusulit ko na.

Kung si Mackenzie ay bumukod na, ako naman ay nanatili lang sa bahay namin. God knows how I badly wanted to move out but my parents couldn't handle the sight of me leaving. Dahil doon ay naniwala na ako sa salitang favoritism.

Noon kasing nagpaalam si Mackenzie na bubukod na kasama si Conrad ay wala namang naging pagtutol ang mga magulang namin pero pagdating sa akin ay halos itali na ako huwag lang umalis.

Hindi ko mapigilan ang pag ngisi ng matanaw si Mommy at Daddy sa labas na tila hinihintay pa ang pagdating ko.

Speaking of favoritism huh?

Bumusina ako matapos ihinto ang sasakyan. Niyakap naman nila ako ng makababa na ako doon at sabay sabay na kaming pumunta sa dining area. Dahil hindi na nakadaan ang kapatid ko ay ako nalang ang nagsabi ng mga habilin nito para sa gaganaping party ni Cadien sa isang linggo.

Our night ended like that. Wala ng bago doon maliban sa buong gabi akong hindi natigil sa pakikipag-usap kay Renly.

Pagkagising ko kinabukasan ay masakit pa ang ulo ko dahil sa puyat.

"Good morning Miss Mirthene!" Napangiti ako sa pormal na pagbati sa akin ni Lira ng buksan ang pintuan ng aking opisina.

Nang matapos siya sa kan'yang internship ay agad siyang na hire sa kompanyang ito at ngayon nga ay sekretarya ko na.

Faye already moved to New Zealand with Clinton. Siya ang pumalit sa akin at hindi naman naging mahirap ang desisyon kong hindi na tanggapin ang kan'yang offer. He totally understand my decisions and let me stay.

"Good morning Lira."

Mas lalo akong napangiti ng ilabas niya galing sa kan'yang likuran ang kapeng naging arawan na niyang sorpresa sa akin.

"Thank you."

Umupo ako sa aking swivel chair habang hinihintay siyang ilapag ang kape sa aking harapan.

"Medyo maluwag ang schedule niyo ngayong araw, as requested." Ngumiti siya sa akin ng makahulugan.

Kinuha ko naman ang kape habang pinakikinggan siyang nagpapatuloy sa pagsasabi ng mga kailangan kong gawin.

"That's it?" Hindi makapaniwala kong tanong.

"Yes!" Kumindat pa siya.

"Okay. Thank you Lira. Anything else?" Tanong ko ng mapansing nasa harapan ko parin siya, mukhang nag-aalinlangang magsabi ng kung ano.

"Hmm... Seryoso po bang invited ako?"

Nag-angat ako ng tingin at napahagikhik bago tumango.

"Oo naman! I'm sure he wants to see you too. Besides, this is your idea. Sobrang busy ko na kaya hindi ko naatupag ang pagpa-plano para sa birthday ni Renly. I can't do all of that for my man kung wala ka."

Tumango tango siya at marahang naupo sa harapang upuan.

"Napakasuwerte po talaga ni Renly sainyo, Miss Mirthene..." She said emotionally.

Napalunok ako dahil doon.

Hindi kami ganito kadrama ni Lira kaya nanibago ako sa biglaang pagsabi niya no'n. Maliban kasi kay Faye na naging kaibigan ko ng matagal ay isa rin si Lira sa mga naging kasangga ko.

Pinagdiin niya ang kan'yang labi na tila gusto pang segundahan ang sinabi.

Maybe she just witnessed what I've been through. Simula kay Tyrone hanggang kay Marcus kaya naman ngayong masaya na ako kay Renly ay totoong masaya rin siya para sa akin.

"Mas masuwerte ako sa kan'ya." Buong puso kong sambit.

Lira nodded at my statement. Ilang beses ko naring sinabi iyon sa lahat at sa pagkakataong ito ay masaya nang muli ang buhay ko. I'm happy and very much in love with that guy!

"Okay, okay! Where is he?" Natatarantang tanong ni Jen sa kabilang linya ng sumapit ang araw ng birthday surprise.

"Renly is on his way. Nandito na kaming lahat!"

"Okay! Malapit na kami! Paliko na!"

"Sige, mag-ingat ka." Ibinaba ko na ang tawag.

Jen and Russel stayed in Israel for years. Siguro nga ay masasabi kong na in love na siya doon at gustohin man niyang doon nalang manirahan ay hindi naman pupwede dahil sa mga negosyong hawak nila na narito lang sa Pilipinas.

This is the first time that they will meet him. Ako nga yata ang pinaka-excited sa lahat. Knowing Jen, sigurado akong may masasabi iyon kahit na hindi ko naman hinihingi ang kan'yang opinyon tungkol sa mga lalaking dumaan sa buhay ko.

Ilang minuto ko pang sinuri ang kabuuan ng lugar para lang masigurong maayos ang lahat.

It's been four years since that night.

Sa apat na taong lumipas ay wala na akong nabalitaan pa sa kan'ya maliban sa umalis na siya ng bansa, gaya ng pangako niyang aalis siya noong gabing 'yon. Na siya ang dapat lumayo at hindi ako...

Naging bukas naman ako sa aking pamilya kung ano lang talaga ang naging relasyon namin ni Marcus at lahat ng nangyari ay nabigyan na rin ng linaw.

Tuwing sabado ay hindi parin nawawala sa routine ko ang pagbisita kay Tita Helene kahit na wala na ang kan'yang anak rito. I always make time for her dahil alam kong hindi na magagawa ni Marcus na bisitahin ito.

I still give her flowers. Mga puting tulips na paborito ko. Kung minsan ay kasama ko si Renly na bisitahin si Tita Helene at naiintindihan niya naman ang lahat.

Kung minsan nga ay siya pa ang nagpapaalala sa pagbisita rito sa tuwing nakakalimutan ko at nagpapasalamat ako doon.

Inayos ko ang buhok ko ng marahang umihip ang hangin.

Sa pagpasada ng mga mata ko sa parte kung saan ko huling nakita si Marcus ay parang may kung anong nalaglag sa puso ko.

Pakiramdam ko ay nakikita ko parin siyang nakaluhod at nagmamakaawa sa akin para lang bigyan siya ng pagkakataon. Na bigyan kaming dalawa ng panahon para magmahalan.

I felt shivers down my spine.

Simula noon ay hindi ako napadpad sa parteng ito ng bahay namin. Hindi ko alam. Hindi naman dahil iyon nalang ang palagi kong naiisip kung hindi dahil hanggang ngayon ay nararamdaman ko parin ang mga pakiramdam na dapat ay hindi ko na nararamdaman.

I hate it. I honestly hate it. Pakiramdam ko kasi ay nagiging unfair ako kay Renly. Dapat siya nalang ang isipin ko ngayon. Siya nalang ang paglaanan ko ng pagmamahal at lahat ng parte ng puso ko ay para sa kan'ya nalang pero paano?

Nagpakawala ako ng isang malalim na paghinga.

"Miss Mir, nariyan na po sila Miss Jen!" Excited na hiyaw ng aming kasambahay.

"O-Okay."

Kumurap kurap ako bago ialis ng tuluyan ang tingin ko sa isang parte ng aming hardin na nagpabalik sa akin sa nakaraan. Mabibigat ang nagawa kong paghakbang papanhik sa loob ng aming bahay.

Ngumiti ako ng makita ang mga kaibigan ni Renly na ako pa mismo ang nangumbinsi maging successful lang ang party na ito.

Kinawayan ko sila Lira at Mackenzie na naghahanda na sa pagdating ng lalaking susorpresahin namin.

Parang tumalon ang puso ko ng sumungaw sa double door si Russel at Jen na magkahawak pa ng kamay.

Pinigilan kong maging emosyonal kahit na nakita ko kaagad ang pangingilid ng mga luha ng kaibigan ko.

Sinalubong ko ang yakap niya.

"Oh Mir! I missed you so much! Grabe!"

"I missed you too Jen!" Bati ko sa kan'ya pabalik habang sinasagot ng paghigpit ang yakap niya.

Nang bumitiw ako ay parehas ng tumutulo ang mga luha namin. Damn it! This is weird! Hindi ko tuloy alam kung ang party bang ito ay para pa kay Renly o sa pagkikita naming tatlo?

Niyakap ko rin si Russel at pagkatapos ay nakinig na sa mga pangungumusta ni Jennifer.

Hindi ko na napigilan ang pag-uumapaw na tuwa sa puso ko pero ang sayang iyon ay nahaluan kaagad ng kaba ng lumapit ulit ang nagkukumahog namin kasambahay.

"Miss Mir! Nariyan na daw po si Sir Renly!" Napaahon ako sa upuan maging si Jen dahil sa narinig.

Nagkatinginan kaming dalawa. Kitang kita ko sa mga mata niya ang pagiging handa sa pagsuri sa lalaking parating pero mas nangingibabaw naman doon ang kasiyahan para sa akin.

"Okay. Thank you." Tumayo na ako para daluhan ang iba pang mga bisitang naghihintay doon.

Lumipat kami sa bukana ng pintuan para ihanda ang sarili sa pagbukas ng pinto at pagsigaw ng pagbati para sa darating.

Ngayon palang ay taos puso na akong nagpapasalamat kay Lira dahil lahat ng ito ay siya talaga ang nag plano. At sa tagal naming pinag-planuhan ito ay ni isang idea, alam kong walang alam si Renly.

Mas lalong tumahimik ang lugar ng marinig ko ang boses ni Renly na tinatanong ang kasambahay kung nasaan ako sa isang matigas na ingles.

Napakagat ako sa pang ibaba kong labi ng maramdaman ang pagsiko sa akin ni Jen.

Sinulyapan ko ang lahat para maghanda. Pigil ang paghinga ko ng marinig ang paglapit ng mga yapak sa pintuan. Sa paghawi no'n ay siya namang pagsabay ng malakas naming sigaw ng 'happy birthday!'

Renly looked so surprised by it. Maging ang mga hindi planadong pagsabog ng confetti'ng hawak ng mga kasambahay namin ay nagpagulat sa kan'ya.

Muling lumakas ang tibok ng puso ko ng makita ko ang kan'yang kabuuan. Suot ang maong shirt na panloob at kulay brown na coat, maong pants at brown leather shoes.

Lumakad ang tingin niya sa akin na tila wala ng pagsidlan ang tuwa at pagkagulat. Ang mga kaibigan niya ay hindi kaagad nakalapit ng kawayan niya ako.

Hindi ko na napigilan ang pagiging emosyonal ng makita ang napakagwapong mukha ni Renly.

Agad siyang lumapit sa akin at ginawaran ako ng isang mahigpit at punong puno ng pagmamahal na yakap.

"Mommy... I love you..." He murmured.

Pakiramdam ko'y hinaplos ang puso ko dahil doon. Suminghap ako bago siya buhatin at sagutin,

"I love you too Marcus Renly... Mommy loves you too so much baby..." Ilang beses kong sambit habang paulit ulit siyang ginagawaran ng halik sa pisngi.