- Mamo, jeszcze dwa schody.

Pomagałam zejść rodzicielce z góry. Na ramieniu miałam zawieszoną torbę, którą mama na szczęście postanowiła spakować z dość sporym wyprzedzeniem. Drugą ręką podtrzymywałam kobietę, aby choć trochę ułatwić jej chodzenie. Gdy byłyśmy już na dole, zadzwonił dzwonek do drzwi. Położyłam rękę mamy na barierce schodów i popędziłam otworzyć. Do środka wbiegła ciocia Ewa, a za nią stał zdenerwowany Michał.

- Daj mi to - wyrwał mi torbę z ręki.

Odetchnęłam z ulgą, gdy tylko zobaczyłam chłopaka. Ciocia z mamą już zdążyły dojść do drzwi i wypchnęły biednego Michała, aby przez nie przejść. Całą trójką poszli w stronę samochodu, a ja zgarnęłam kluczyki z szafki i zamknęłam dom. Wpakowałam się na siedzenie obok kierowcy, mama z ciocią do tyłu, a Michał wrzucił torbę do bagażnika i w tempie ekspresowym znalazł się za kierownicą.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Weszliśmy do szpitala, a ciocia już od progu zaczęła krzyczeć w niebogłosy.

- Kobieta rodzi!

Po chwili przy mamie pojawiła się pielęgniarka, a druga zaraz przybiegła z wózkiem. Ciocia wyrwała Michałowi torbę z ręki i popędziła za mamą.

- Pola, zadzwoń do ojca!

Mama krzyknęła i zaraz zniknęły za drzwiami. Oparłam się o ścianę, głośno westchnęłam i przetarłam oczy rękami.

- Ej, co jest?

Michał znalazł się przy mnie w mgnieniu oka. Nie odpowiedziałam, tylko wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Objął mnie ramionami i mocniej przyciągnął do siebie.

- Co się dzieje?

- Boję się, że coś będzie nie tak. Przecież on jeszcze jest taki maleńki, jak ma sobie poradzić?

- Spokojnie - pocałował mnie w czoło. - Wszystko będzie dobrze. Twój brat na pewno jest bardzo silny i da sobie radę. Poza tym, obecnie dzieci rodzą się czasami jeszcze wcześniej i wszystko z nimi jest ok.

Zaciągnęłam się zapachem Michała i mocno się do niego przytulałam. Czułam się bezpieczna, uwierzyłam, że wszystko będzie dobrze. Po chwili ocknęłam się i odsunęłam trochę.

- Muszę zadzwonić do taty - odpowiedziałam na zdziwione spojrzenie Stocha.

Wybrałam numer i czekałam. Ojciec odebrał po czterech sygnałach.

- Co jest, do cholery? Jest środek nocy.

- Tato, mama rodzi.

- No świetnie. Coś jeszcze, czy mogę iść spać? Zaraz. Co kuźwa?!

- Syn ci się rodzi.

- Ale jak?! Przecież jeszcze za wcześnie! Wy mi to zrobiliście, ale myślałem, że chociaż Stasiek poczeka!

- Ja pierdolę, Kuba czego się drzesz?!

Usłyszałam głos dość podirytowanego wujka Kamila, na co razem z Michałem się zaśmiałam. Popatrzyłam na Stocha, podsłuchiwał skubany.

- Kuźwa Kamil, syn mi się rodzi! Pola, jesteś sama z mamą?

- Nie, ja jestem na korytarzu z Michałem. Z mamą jest ciocia Ewa.

- Czemu ciocia Ewa i czemu ty jesteś z Michałem?

- Wojtek poszedł na imprezę, a ktoś nas musiał zawieźć do szpitala. A ciocia zgarnęła się po drodze jak usłyszała, że jestem sama z mamą.

- Ja pierdzielę, teraz nie zasnę. Kochanie, dzwoń i mnie informuj na bieżąco, dobrze?

- Jasne.

Rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni. Ponownie wtuliłam się w Michała.

- Tak w ogóle, jak do mnie dzwoniłaś, to tak fajnie mnie nazwałaś.

- Misiek?

- Tak, podoba mi się to. Możesz tak do mnie mówić?

- Jasne mój Misiu - cmoknęłam go w policzek.

Ten uśmiechnął się tylko i mocniej mnie do siebie przyciągnął.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Hejka kochani! Mamy niedzielę, mamy rozdział. Cóż, ogólnie trzeba nadać trochę tępa w tej książce, bo narazie nudy. Ale spokojnie, tu będzie jeszcze bardzo ciekawie.

Wpadajcie do innych książek.

Komentujcie i gwiazdkujcie, choćby dla mojej głupiej satysfakcji.

Ola